Íslendingur - 05.04.1950, Blaðsíða 4
4
ÍSLENDINGUR
Miðvikudagur 5. apríl 1950
Islendingasagnaútgáían
hefir frá því að hún hóf starfsemi sína ávallt boðið fornrit vor
í ÓDÝRUSTU, BEZTU og HANDHÆGUSTU útgáfunum.
Á tæpum fjórum órum eru þegor komin út:
L. íslendinga sögur I—XII + Nafnaskrá (Guðni Jónsson).
2. Byskupa sögur I—III, Sturlunga I—III og Annálar ásamt
Nafnaskrá (Guðni Jónsson).
3. Riddarasögur I—III (Bjarni Vilhjálmsson).
4. Eddukvæði I—II, Sæmundar-Edda og Eddulyklar, 4 bindi
(Guðni Jónsson).
Fimmti flokkur ú'gáfunnar verður KARLAMAGNÚSAR
SAGA OG KAPPAR HANS, 3 bindi (Bjarni Vilhjálmsson).
Allir þeir, er ekki hafa enn eignazt bækur vorar, og hafa
áhuga á því, geta nú sem síðast liðna 7 mánuði fengið þær með
mjög hagkvæmum afborgunarkjörum.
Komið, hringiö eða skrifið.
TAKMARK:
Öll íslenzk fornrif inn é hvert íslenzkt heimili.
r
Túngötu 7. — Pósthólf 73. — Símar 7508 - 81244
REYKJAVÍK
ÚTHLUTAÐ STYRKJUM
ÚR SÁTTMÁLASJÓÐI
(Frétt frá danslca sendiráðinu.)
Á fundi hinn 26. janúar sl. úthlut-
aði hin danska deild Sáttmálasjóðs
eftirfarandi styrkjum til íslenzkra
ríkisborgara:
27 hafa fengið úthlutað 300 dönsk-
um krónum hver til dvalar við ýms-
ar námsstofnanir, 1 hefir fengið 500
kr. styrk til framhaldsnáms í læknis-
fræði.
23 stúdentar hafa fengið úthlutað
500 kr. námsstyrk hver.
Til eflingar dansk-íslenzkri sam-
vinnu var úthlutað:
2 Dönum var ú.hlutað 3000 kr. til
námsferðalaga til íslands; 1000 kr.
vai úthlutað til vísindalegra athug-
an.i á jarðfræðilegum rannsóknum
og 500 kr. til fræðiiðkana á íslenzk-
forníslenzkri orðahók.
Að lokum fékk Árna Magnússonar
nefndin 50.000 kr. styrk til útgáfu á
um miðalda sagnaritum.
LÉREFTSTUSKUR
kaupum við hæsta verði.
Prentsmiðja
Björns Jónssonar h‘f
STÚLKA
óskast uni mánaðartíma frá
15. apríl.
SIGRÚN ÞORMÓÐS
Hafnarstr. 107 (Utvegsbankanum).
r
íslendingasagnaúfgófan hefir undanfarna món-
uði auglýsf og self bækur gegn afborgun við
miklar vinsældir. Nú þegar getið þér fengið allar
bækur útgófunnar með afborgunarkjörum. —
Klippið út og sendið útgófunni auglýsingu þessa.
Ég undirrit. . . . óska að mér verði sendar íslendingasögur
(13) bindi), Byskupasögur, Sturlunga og Annálar ásamt Nafna-
skrá (7 bindl), Riddarasögur (3 bindi) og Eddukvæði I—II,
Snorra Edda og Eddulyklar (4 bækur), sámtals 27 bækur, er
kosta kr. 1255.00 í skínnbandi.
Bækurnar verði sendar mér í póstkröfu þannig, að ég við mót-
töku bókanna greiði 155.00 að viðbættu öllu póstburðar- og
kröfugjaldi og afganginn á næs.u 11 mánuðum með kr. 100.00
jöfnum mánaðargreiðslum, sem greiðast eiga fyrir 5. hvers mán-
aðar.
Ég er orðln.... 21 árs og er það ljóst, að bækurnar verða
ekki mín eign fyrr en verð þeirra er að fullu greitt.
Það er þó skilyrði af m'nni hendi, að ég skal hafa rétt til að
fá skipt bókunum, ef gallaðar reynast að einhverju leyti, enda
geri ég kröfu þar um innan elns mánaðar frá móttöku verksins.
Litur á bandi óskast
Svartur Nafn
Brúnn
Rauður Staða
Strikið yfir það,
sem ekki á við. Heimili
Útfyllið þetla áskriftarform og sendið það til útgáfunnar.
Séuð þér búinn að eignast eitthvað af ofantöldum bókum, en
langi til að eignast það, er á vantar, fálð þér þær bækur að
sjálfsögðu með ofborgunarkjörum, þurfið aðeins að skrifa út-
gáfunni og láta þess getið hvaða bækur um er að ræða.
Aldrei hefir íslenzkum hólcaunnendum verið boðin slík kosta-
kjör sem þessi.
ÍSLENDINGASAGNAÚTGÁFAN h.f.
Túngölu 7. — Pósthólf 73. — Sími 7508. — Reykjavík.
GREIPAR GLEYMSKUNNAR
Hann hafði þrábeðið Ceneri að láta hana giftast sér,
jafnvel eins og ástand hennar þá var. Hann hótaði að
nema hana á brott með valdi. Hann hafði svarið þess
dýran eið, að hún skyldi verða konan hans. Hún mundi
ekki eftir neinu — hví skyldi hún þá ekki geta gifzt
honum?
Þó Ceneri væri slæmur, þá hafði hann þó ekki feng-
izt til þess að samþykkja þetta hjónaband. Ef hann
hefði getað, þá hefði hann líka slilið öllu sambandi
við Macari, en þeir voru um of mjög flæktir hvor í
annars leyndarmál til þess að jafnvel svona svívirði-
legur glæpur gæti skilið þá að. Hann sendi því Paul-
ine til Englands, þar sem hún gæti verið örugg fyrir
Macari. Þá var það, að ég bar fram bónorð mitt, og
Ceneri varð þegar ljóst, að ef hann samþykkti það, þá
myndi hann þannig á minn kostnað losna alveg við
alla frekari ábyrgð á Pauline, og þá þyrfti hún ekki
framar að óttast Macari.
Þetta leiddi til okkar undarlegu giftingar, sem hann
nú réttlætti með því að halda því fram, að ef hún yrði
hænd að einhverjum, þannig að einhver ástúðartilfinn-
ing vaknaði í huga hennar, þá myndi það verða til
þess, að andlegt ástand hennar mvndi smám saman
komast í samt lag aftur.
Þannig var saga Ceneris, þótt hún sé ekki sögð með
hans eigin orðum. Ég vissi nú allt, sém ég vildi vita.
Það má vera, að Ceneri hafi reynt að fegra málstað
sinn um skör fram, en hann hafði þó sagt mér alla hina
skuggalegu sögu undandráttarlaust og af fúsum vilja,
og þrátt fyrir viðbjóð þann, sem ég nú hafði á honum,
þá var ég þess fullviss, að hann hefði sagt mér sann-
leikann.
XIV. KAFLI
Það var kominn tími til þess að ljúka viðræðum
okkar. Þær höfðu þegar staðið svo lengi, að hinn
kurteisi liðsforingi hafði oftar en einu sinni litið inn
til okkar með þýðingarmiklum svip, eins og hann
vildi gefa til kynna, að jafnvel með þau skilríki, sem
ég hafði í höndunum, þá væri hægt að ganga of langt.
Eg hafði enga löngun til þess að draga viðræður mínar
við fangann frekar á langinn. Ég hafði þegar náð full-
um árangri ferðar minnar. Ég hafði fengið að vita allt,
sem ég gat fengið að vita. Ég þekkti sögu Pauline.
Glæpurinn hafði verið hreinskilnisíega viðurkenndur.
Maðurinn, sem sat gegnt mér gat ekki krafizt neinnar
llðveizlu af mér. Janfnvel þótt ég hefði haft löngun
til þess að bjarga honum, þá hafði ég enga möguleika
til þess. Hvers vegna skyldi ég þá tefja lengur?
Þó tafði ég enn stundarkorn. Sú hugsun kvaldi mig,
að jafnskjótt og ég risi á fætur og gæfi þannig til
kynna, að viðlalinu væri lokið, þá yrði fanginn færður
aftur í hið sauruga bæli, sef hann hefði sloppið úr um
stund. Hvert augnablik, sem hann gat dvalið hjá mér,
hlaut að vera honum dýrmætt. Hann myndi aldrei
framar sjá nokkurn vin eða kunnugan.
Hann var nú þagnaður, sat álútur og horfði niður
á gólfið. Þetta var tötralegur, vonlaus vesalingur, svo
bugaður eð ekki var hægt að fá sig til þess að ásaka
hann. Ég virti hann fyrir. mér þegjandi.
Allt í einu sagði hann: „Getur þú ekkert fundið mér
til afsökunar, herra Vaughan?“
„Nei“, svaraði ég. „Mér virðist lítill munur á sekt
þinni og félaga þinna.“
Hann stóð þreytulega á fætur. „Heldur þú að Paul-
ine muni ekki batna?“ spurði hann.
„Ég býst við því. Ég vonast til þess að hún verði
orðin næstum jafngóð, er ég hitti hana aftur.“
„Viltu segja henni, hvernig nú sé komið fyrir mér.
Það kann að vera, að hún verði hamingjusamari við
að vita, að það hefir óbeint orsakazt af dauða Ant-
honys.“
Ég hneygði mig til samþykkis þessari dapurlegu
byn.
„Nú verð ég að fara,“ sagði hann, og það fór hrollur
um hann, er hann dróst þreytulega til dyranna.
Þrátt fyrir öll afbrotin, þá gat ég ekki látið þennan
útskúfaða aumingja fara þannig frá mér.
„Bíddu augnablik,“ sagði ég. „Er nokku, sem ég
get gert til þess að gera þér lífið ögn léttbærara?“
Hann brosti dauflega. „Þú gætir gefið mér ofurlítið
af peningum. Það er ekki ómögulegt, að ég geti haldið
þeim og keypt mér eitthvað fyrir þá, sem fangar geta
náð í.“
Ég rétti honum nokkra seðla, sem liann faldi á sér.
„Viltu fá meira,“ spurði ég, en hann hristi höfuðið.
„Eg býst við, að þessu verði stolið frá mér, áður en
ég hefi tækifæri til þess að eyða því.“
„En er ekki hægt að skilja eftir peninga hjá ein-
hverjum þannig að það gæti komið þér að notum?“
„Það væri ef til vill reynandi að skilja eitthvað
eftir hjá liðsforingjanum. Það má vera, ef hanrí er
góðhjartaður og heiðarlegur, að ég kunni að fá eitt-
livað af því, en þó er það vafasamt.“
Eg lofaði að gera það og fann, að hvort sem það
kæmist til skila eða ekki, þá myndi mér þó líða betur
fyrir að hafa gert þá tilraun.