Íslendingur - 19.04.1950, Blaðsíða 3
Miðvikudagur 19. apríl 1950
r&LENDlNGUR
ÁÐALFUNDUR
f ÚTGÁFUFÉLAGl ÍSLENDINGS h. f.
verður haldinn í skrifsto-fu Sjáll'stæðisflokksins Hafnarstræti
101, næstkomandi mánudag, 24. þ.m. kl. 8,30 e. h. — Dag-
skrá samkvæmt félagslögum. STJÓRNIN.
Valash
er sérstakt heiti á ávaxtadrykk,
sem eingöngu er framleiddur úr
APPELSÍNUSAFA
er aðeins framleiddur í
Efiagerl Atmjrar h I.
Akureyringar!
Vegna mjög mikillar vatnsþurðar í fjallinu er fólk alvarlega
áminnt um að fara sparlega með vatnið. Bílaþvottur gangstétta-
a
þvottur og gluggaþvottur með slöngum frá vatnshönum alveg bann-
aður fyrst um sinn.
VATNSVEITAN.
-- NYJA BIÖ -
Sumardaginn fyrsta kl. 9:
„SYSTIR KENNY"
Amerisk stórmynd frá R K 0
Ftadio Pictures.
Aðalhlutverk:
Rosalind Russell
Alexander Knoz
Dean Jagger
Skjaldborgar-bíó
Á sumardaginn fyrsta
Sagaa a! Wasssll
(The Story of Dr. Wassel)
Stórfengleg mynd í eðlileg-
uni litum, byggð á sögn
Wiassells læknis og 15 af
sjúklingum hans, og sögu
eftir James Hilton.
AMlhlutverk:
Garry Cooper
Laraine Day
Leikstjóri:
Cecil B. De Mille
Fiskiöjuver
Olafsfjaröar
•í.
ólafsfirði
framleiðir eftirtaldar niðursuðuvörur úr beztu fáanlegum hrá-
efnum:
SÍLD í TÚMAT 450 gr. dósum
S í L D í 0 L í U reykt í smádósum
GAFFALBITA í olíu, smádósum
r
GAFFALBITA í kryddpækli, smádósum
REYKTAN FISKí olíu V2 kg. dósum
S J Ó L A X í ol.’u, smádósum
(og fl. tegundir síðar)
Ofangreindar tegundir fyriiliggjandi hjá einkaumboðs-
manni vorum
HesSdverzf.
Sími 332
rðs Stefónssonar
Akureyri
Auglýsið í Islendmgil
Útvegum gegn gjaldeyris- og innflutningsleyfum alls konar hand-
verkfæri fyrir: Trésmíði, vélsmíði, járnsmíði, múrara og rafvirkja
frá hinu heimskunna firma,
EMIL LUX
R e m sc h e i d , Þýzkalandi.
Verksmiðjan er þekkt um alla Evrópu fyrir vörugæði og mjög
sanngjarnt verð.
Allar stærri pantanir afgreiddar beint til kaupenda.
Myndalistar og verðlistar ásamt nokkru af sýnishornum fyrir
hendi.
L U X er vörumerkið sem þér getið treyst.
[LiUXj
Einkaumboð fyrir ísland:
Umboðs- og heildverzlun,
Brynj. Sveinsson h.f
Akureyri.
m
GREIPAR GLEYMSKUNNAR
„En hver verður nú framtíð þín? Hvert verður far-
ið með þig og hvað tekur svo við?“
„Það á að fara með okkur allt til endimarka Síbe-
ríu, til Nertchinsk, Þar verðum við látnir vinna í nám-
um. Við verðum að ganga alla leiðina í hlekkjum.44
„Þetta eru hræðileg örlög.“
Ceneri brosti. „Eftir það, sem á undan er gengið,
þá er sem himnaríki opnist nú fyrir mér. Hver sá, sem
gerist brotlegur við rússnesk lög vonar það eitt að
komast sem allra fyrst til Síberíu. Það er eins og að
fara úr helvíti til himnaríkis.“
„Ég skil þig ekki.“
„Þú mundir gera það, ef þú hefðir legið eins og ég
mánuðum saman, án þess að vera leiddur fyrir rétt og
dæmdur. Ef þú hefðir verið settur í gluggalausan
klefa, loftlausan og svó þröngan, að ekki væri hægt að
hreyfa sig. Ef þú hefðir heyrt fangana í næstu klefum
æpa í brjálæði sínu — brjálæði sem orsakaðist af
langri einveru og illri meðferð. Ef þú hefðir sagt við
þá á hverjum morgni um leið og þú vaknaðir, ,ég verð
líka orðinn geðveikur áður en kvöld er komið4. Ef þú
hefðir verið kvalinn af kulda, barinn og sveltur til
þess að pína þig til þess að koma upp um vini þína.
Ef þú hefðir verið svo þjakaður, að þú liefðir fagnað
dauðadómi yfir þér, þá myndir þú, herra Vaughan,
líta vonaraugum til hinnar köldu og óblíðu Síberíu.
Ég sver það,“ hélt hann áfram með meiri ákafa, en
hann til þessa hafði sýnt, „að ef hinar siðmenntuðu
þjóðir Evrópu þekktu tíunda hlutann af hörmungum
og pyndingum rússnesku fangelsanna, þá myndu þær
segja, ,hvort sem menn eru sekir eða saklausir, þá
skulu þeir ekki kvaldir svona svívirðilega4 og í mann-
úðarskyni mundu þær útrýma þessari bölvuðu harð-
stjórn af jörðinni!“
„En tuttugu ár i námum! Er ekki nokkur von til
undankomu?“
„Hvert ætti ég að flýja? Líttu bara á landabréfið og
sjáðu hvar Nertchinsk er. Ef ég slyppi, þá gæti ég að-
eins ráfað um í fjöllunum þar til ég dæi, eða þá að
villimenn dræpu mig. Nei, herra Vaughan, að sleppa
frá Síberíu þekkist aðeins í skáldsögum.“
„Verður þú þá að þræla þannig til dauðadags?“
„Ég vona ekki. Eitt sinn safnaði ég saman allmikl-
um upplýsingum um kjör fanga í Síberíu, og satt að
segja þá varð ég býsna óánægður yfir því, hve almenn-
ingsálitið er rangt. Nú vona ég aftur á móti, að rann-
sóknir mínar hafi verið réttar.“
„Er meðferðin þá ekki mjög slæm?“
„Vissulega er hún slæm, svo sem við er að búast
undir harðstjórn. Vafalaust verð ég að vinna þrælk-
unarvinnu í námum í eitt eða tvö ár. Ef ég lifi það af,
sem er mjög ólíklegt, þá kann að vera að ég finni náð
fyrir augum yfirmannanna og verði leystur frá frek-
ari þrældómi af því tagL Það getur jafnvel verið, að
mér Verði leyft að setjast að í einhverri borg og vinna
fyrir mér. Ég geri mér góðar vonir um, að þekking
mín komi mér þar að góðu haldi. Læknar eru mjög
fáir í Síberíu.“
Þótt hann verðskuldaði ekkert gott þá gat ég ekki
annað en tekið undir ósk hans, en eins og hann leit nú
út, þá voru litlar líkur til þess að hann mundi lifa af,
þótt ekki væri nema eins árs þrældómur í námum.
Dyrnar opnuðust og liðsforinginn leit nú enn einu
sinni inn. Hann var orðinn mjög óþolinmóður. Ég
hafði enga ástæðu til þess að draga samræðurnar frek-
ar á langinn, og sagði honum því, að ég yrði búinn
eftir augnablik. Hann kinkaði kolli og fór út aftur.
„Er nokkuð fleira, sem ég get gert fyrir þig?“
spurði ég og sneri mér að Ceneri.
„Nei, ekkert. Jú! bíðum við. Þorparidn hann Macari
mun fyrr eða síðar hljóta makleg málagjöld. Ég hefi
þjóðst, og það mun hann einnig gera. Þegar þar að
kemur, þá bið ég þig að reyna að láta mig vita. Það
kann að verða erfiðleikum bundið, og ég hefi engan
rétt til þess að biðja þessa. En þú hefir einnig áhuga
á þessu og gætir komið boðum til mín. Ef ég verð þá
ekki dauður, þá mun vitneskjan gera mig hamingju-
samari.“
An þess að bíða eftir svari, gekk hann nú til dyr-
anna og varðmaðurinn fór með hann til fangelsisins.
Ég fylgdi á eftir.
Þegar hinn ryðgaði lás var opnaður staðnæmdist
hann. „Vertu sæll, herra Vaughan,“ sagði hann. „Hafi
ég gert þér rangt til, þá bið ég þig nú af öllu hjarta
fyrirgefningar. Við munum ekki hittast aftur.“
„Að því er mig varðar, þá fyrirgef ég þér fúslega.“
Hann hikaði augnablik og rétti síðan fram hendina.
Fangelsisdyrnar stóðu nú opnar. Ég gat nú séð þvögu
af illúðlegum fráhrindandi andlitum — andlitum sam-
fanga hans. Ég gat heyrt klið undrunar og forvitni. Ég
fann óþefinn, sem lagði út úr þessu díki, troðfylltu af
saurötuðum mannverum-. I slíkri vistarvei'u var mennt-
aður og siðfágaðui' maður dæmdur til þess að eyða
síðustu ævidögum sínum. Það var hræðileg refsing.
Þó hafði hann til þess unnið. Það fann ég greinilega,
er liann stóð þarna á þröskuldinum með útrétta hendi.
Þrált fyrir_ öll áform sín þá var maðurinn morðingi.