Íslendingur - 28.06.1950, Blaðsíða 3

Miðvikudaginn 28. júní 1950
f SLEWDINGUR
3

0
E Uilltey r isgr eiöslnr
til danskra, finnskra, norskra og sænskra ríkis-
borgara, sem búsettir eru hér ó landi.
Hinn 1. desember 1949 kom til framkvæmda milliríkjasamn-
ingur Norðurlandanna um gagnkvæmar greiðslur ellilífeyris. Sam-
kvæmt þessu eiga danskir, finnskir, norskir og sænskir ríkisborg-
arar, sem dvalizt hafa samfleytt a íslandi 5 síðastliðin ár og
orðnir eru fullra 67 ára, rétt til ellilífeyris á sama hátt og íslenzkir
ríkisborgarar. Þeir eiga og rétt til lífeyris fyrir börn sín undir
16 ára aldri, sem hjá þeim dvelja á þekra framfæri, og koma til
greina við ákvörðun uppbótar á lífeyrisgreiðslur, til jafns við
íslenzka ríkisborgara.
Þeir erlendir ríkisborgarar, sem samningurinn tekur til, og
vilja njóta þessara réttinda, eru hér með áminntir um að snúa
sér með umsóknir sínar til umboðsmanns Tryggingastofnunar
ríkisins og leggja fram sönnunargögn fyrir óslitinni dvöl bér á
landi 5 síðustu árin.
Þeir, sem áður hafa lagt fram umsó'kn og fengið úrskurðaðan
lífeyri, þurfa þó ekki að endurnýja umsókn sína fyrir næsta bóta-
tímabil, 1. júlí 1950 til 30. júlí 1951.
Reykjavík, 22. júní 1950.
Tryggingastofnun ríkisins.
Nr. 22/1950
TILKYNNING
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild Fjárhagsráðs hefir ákveðið,
að öll verðlagsákvæði á barnaleikföngum, bæði að því er snertir

framleiðslu og verzlun, skuli úr gildi fallin.
>>
g Reykjavjk, 22. júní 1950.
Verðlagsstjórinn.
|
— Nýjo-bíó —
Fimmludagskvöld kl. 9:
LADY HAMILTON
Hin heimsfræga enska stórmynd
Sir Alexander Korda
Aðalhlutverkin leika:
VIVIEN LEIGH —
LAURENCE OLIVER
| Nr. 23/1950
TILKYNNÍNG
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild Fjárbagsráðs hefir ákveðið
eftirfarandi bámarksverð á gúnnniskóm, framleiddum innan-
lands:
Heildsöluverð: SmasóluverS
án söluskatts: með söluskatti: án söluskatts:
No. 26—30
No. 31—34
No. 35—39
No. 40—46
kr. 17.48
— 18.93
— 21.36
— 23.79
kr. 18.00
— 19.50
— 22.00
— 24.50
kr. 22.00
— 23.85
— 27.00
— 30.15
KARLMANNSUR
x •
fannst í Vaglaskógi s.l. föstuag.
Uppl. ó Húsgagnaverkstæði Kr.
Aðalsteinssonar & Co.
Sími 1430.
PENINGAVESKI
með ökuskírteini tapaðist s. 1.
laugardag. Skilist gegn fundar-
launum í AMARÓBÚÐINA.
Hámarksverð þetla, miðað við ópakkaða skó, gildir í Reykja-
vík og Hafnarfirði, en annars staðar á landinu má bæta við verðið
sannanlegum flutningskostnaði.
Séu skórnir seldir pakkaðir, skulu framleiðendur leita sam-
þykkis verðlagsstj óra fyrir umbúðarverðinu, er bætist við ofan-
greint hámarksverð í smásölu án álagningar.
Með tilkynningu þessari fellur úr gildi auglýsing verðlags-
sljóra nr. 8/1949.
Reykjavík, 23. júní 1950.
Verðlagsstjórinn. v.
Tl LKYNNIN G
fró SJÚKRASAMLAGS AKUREYRAR
Iðgjöld samlagsmanna hækka úr kr, 15,00 í
jv kr. 18.00 á mánuði, frá og með 1. júlí n. k.
Sjúkrasamlagið.
GREIPAR GLEYMSKUNNAR
tið ræða samband okkar, en ég varð að segja lienni, að
lnin myndi ekki fá þann arf, sem hún vonaðist eftir.
Kg varð einnig að segja henni, að hún hefði nóg til
jiess að lifa á, án þess jafnframt að segja henni, að ég
tnyndi sjá fyrir henni. Þegar þessu væri lokið, varð ég
; ð kveðja hana í hinsta sinn.
Jafnskjótt og ég hafði lokið við að þykjast neyta
morgunverðar, þá hélt ég heim til Pauline. Enn vissi
liún ekkert um fyrirætlun mína. Ég hélt liendi hennar
nokkru lengur en venjulega þar til ég að lokum gat
þvingað mig til þess að segja:
r r
„Eg er kominn til þess að kyeðja. Eg fer til London
í dag.“
Hún svaraði engu, en ég fann, að hendi hennar titr-
ði í minni. Ég gat ekki séð í augu hennar.
„Já, ég er þegar búinn að slæpast hér nógu lengi,“
sagði ég og reyndi að sýnast rólegur. „Ég þarf mörgu
að sinna í borginni.“
Pauline leit alls ekki sem bezt út þennan morgun.
Hún var fölari en nokkru sinni, síðan ég hafði komið,
<ig hún virtist þreytuleg og niðurdregin. Vafalaust
liafði nærvera mín valdið henni óþægindum, en vesal-
ings stúlkan myndi nú brátt losna við þau óþægindi.
Þar sem hún tók eftir því að ég þagði við, þá lók
hún loks til máls, en jafnvel rödd hennar virtist mun
veiklulegri en venjulega.
„Hvenær ferðu?“ var allt sem hún sagði. Hún minnt-
isl ekki einu orði á það, að ég kæmi aftur.
„Eg fer með miðdegisvagninum. Ég hefi enn nokkr-
ar klukkustundir til stefnu. Þar sem þetta er nú í síð-
asta skipti, eigum við þá ekki að ganga saman út í
rjóðrið?“
„Langar þig til þess?“
„Ef þú hefir ekkert á móti því. Auk þess þarf ég
að tala við þig varðandi sjálfa þig — uA viðskipta-
mál,“ bætti ég við, til þess að hún þyrfti ekki að kvíða
erindinu.
„Eg skal koma,“ sagði hún og.flýtti sér út úr her-
berginu.
Ég beið stundarkorn. Allt í. einu kom Priscilla inn.
Hún leit mjög reiðilega til mín, þótt ég ælli það engan
veginn skilið af henni. Rödd hennar var hranaleg og
skipandi og minnti mig á, hvernig hún hafði talað lil
mín í æsku, er ég hafði gert eitlhvað af mér, sem erti
skap hennar.
„Ungfrú Pauline biður ]>ig að fara og bíða ekki
eftir sér. Ilún segist rnunu koma og liitta þig í rjóðr-
inu.“
Eg greip liatt minn og hjóst til að fara. Priscilla
hafði enn ekkert sagt, sein gaf til kynna, að hún vissi
um hina ákvörðuðu brottför mína, en er ég var að fara
út úr húsinu, sagði hún reiðilega:
„Þú ert meiri heimskingi, en ég hafði lialdið, herra
Gilbert.“
Þessum ummælum varð ekki tekið þégjandi, þólt
þau kæmu frá gamalli og dyggri þjónustukonu. Ég
sneri því við lil þess að andmæla, en Priscilla skellti
aftur hurðinni við nefið á mér.
Eg hélt burtu. Þótt ég fengi þella framan í mig, þá
voru það smámunir einir, samanborið við annað, sem
ég hafði orðið að þola. Ég gat eðlilega ekki vænzt
þess, að Priscilla setti sig í mín spor, til þess að skilja
afstöðu mína. Annars varð ég einnig að hitta hana og
eiga langar viðræður við hana áðuji’ en ég færi.
Rjóðrið, sem við nefndum svo, var í hlíð þarna
skammt frá. Við liöfðum rekizt á það af tilviljun á
einni af gönguferðum okkar. Mjög fáfarinn stígur lá
að þessum stað, þar sem trjám og öðrum skógargróðri
hafði verið rutt burtu. Þaðan var dásamlegt útsýni yfir
hæðirnar hinum megin við dalinn og niður yfir ána.
Þetta var eftirlætisstaður minn. Þarna hafð ég tímun-
um saman setið og talað við Pauline, þarna hafði ég
í diaumum mínum ausið út þeim ástarorðum, senr ég
jnáði að segja henni í vöku, og þárna átli Óg nú að
kveðja liana í síðasta sinn.
sem blóðið i mér færi að sjóða, er ég sá liann og minnt-
ist glæpa hans- Ég vissi ekki, livað á daga hans hafði
diifið, síðan ég sá hann síðast, vissi ekki hve marga
hann liefði svikið, en nú var loks að því komið, að
hann hlyti makleg n.álagjöld.
Ilann þekkti mig, og hefir ef til víll haldið, að ég
væri kominn til þess aö horfa á hann tekinn af lífi.
ILum leil á mig lialursfuilum augum, nam staðaf og
formælti méi. Varðmenninur ráku liann áfrain, en
liann leit urn öxl og liélt áfram formælingum sínum,
þai lil einn hcrmannanna sló hann á munninn. Það
kann að teljast grimmdarlegt, en Kommúnistum var
lílil miskunn sýnd urn þetta leyti. Varðmennirnir hurfu
nú með fangana fyrir horn á fangelsinu.
„Eigum við að sjá endalokin?“ spurði vinur minn
og sló öskuna af vindli sínum.
„Nei, þakka þér fyrir.“
En við heyrðum endalokin. Tíu mínútum síðar gall
við skolhríð úr rifflum, og þá vissi ég, að liinn síðasti