Íslendingur - 12.07.1950, Blaðsíða 3

Miðvikudagur 12. júlí Í950
fSLENDINGUR
Nr. 26, 1950.
TILKYNNING
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild Fjárhagsráðs hefir ákveðið nýtt
hámarksverð á harðfiski og verður það framvegis sem hér segir:
I heildsölu:
Barinn og pakkaður.. kr. 14.00 pr. kg.
Barinn og ópakkaður. kr. 12.80 pr. kg.
1 smásölu:
Barinn og pakkaður . kr. 17.00 pr. kg.
Barinn og ópakkaður. kr. 15.80 pr. kg.
Reykjavík, 6. júlí 1950.
Verðlagsstjórinn.
Nr. 25, 1950.
TILKYNNING
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild Fjárhagsráðs hefir ákveðið nýtt
hámarksverð á kaffibæti og verður það framvegis sem hér segir:
Heildsöluverð án söluskatts .. kr. 7.28
Heildsöluverð með söluskatti ... — 7.50
Smásöluverð án söluskatts í smásölu. — 8.82
Smásöluverö með söluskatti í smásölu . — 9.00
Reykjavík, 6. júlí 1950.
V erðlagss tj órinn.
Dráttarvél
(MASSEY HARRIS) ásamt sláttuvél og ýtu, allt í
góðu lagi og lítið notað, til sölu.
TÓMAS BJÖRNSSON,
Akureyri . Sími 1155.
Skjaldborgarbíó
LAUN
SYNDARINNAR
(Synden frister)
Mjög áhrifamikil finnsk-sænsk
kvikmynd, er fjallar um barátt-
una gegn kynsjúkdómunum.
Aðalhlutverk:
Kerstin Nylander
Kylikki Forsell
Leif Wager.
Bönnuð yngri en 16 ára.
— Nýja-bíó —
sýnir í kvöld kl. 9:
DICK TRACY OG
„KLÓIN"
(Dick Tracy’s Dilemma)
Aðalhlutverk:
Ralph Byrd
Kay Christopher
lan Keith
iack Lambert.
Börn yngri en 16 ára fá ekki
aðgang.
HEFI TAPAÐ
tveim sjálfblekungum. Annar
nýr' Evershurp (rauðleitur),
hinn merktur Axel Axelsson.
Jón Sveinsson, sími 1358.
TAPAZT HEFIR
silfureyrnalokkur með hrafn-
tinnusteini. Finnandi vinsam-
legast skili honum í Hlíðar-
götu 4 (niðri) gegn fundar-
launum.
VIL SELJA
Royal Enfield mótorhjól.
Afgr. vísar á.
Nr. 24, 1950.
TILKYNNING
Ríkisstj órnin hefir ákveðið nýtt hámarksverð á skömmtuðu
smjöri sem hér segir:
í heildsölu ..... kr. 23.90 pr. kg.
í smásölu ....... kr. 25.40 pr. kg.
Reykjavík, 3. júlí 1950.
Verðlagsstjóri.
Stúlkur
vanar saumaskap, er vildu taka að sér
skyrtusaum í heimahúsum, tali við okkur
sem allra fyrst.
Verksm. DRÍFA.
Lokafl
vegna sumarleyfa fró 15.—21. júlí.
Brauðgerð Kr. Jónssonar & Co.
Sendi beim
Spyrjið um það sem yður vantar í síma 1238.
Sé það til. verður það sent heim um leið ó
tímabilinu kl. 3—6. Engu lofað sem ekki er
efnt.
Verzlunin ESJA.
GREIPAR GLEYMSKUNNAR
okkar, en þau köstuðu skugga sínum á okkur þar sem
við sátum og skiptumst á ástarorðum klukkustundum
saman þennan síðari og hinn raunverulega brúðkaups-
dag okkar. Loks risum við þó á fætur, en hikuðum
enn stundarkorn, þar sem við vildum ógjarna yfirgefa
þennan stað, þar sem við höfðum íundið hamingjuna.
Við lituðumst um enn einu sinni og kvöddum hæðirn-
ar, dalinn og ána. Við horfðumst lengi í augu, kysst-
umst enn einu sinni innilega og héldum síðan af stað
út í heiminn, þar sem nýtt og unaðsríkt líf beið okkar.
Við gengum sem í draumi þar til við sáum hús og
fólk nálægt.
„Pauline“, hvíslaði ég. „Geturðu farið héðan í
kvöld? Við skulum fara til London.“
„Og síðan hvert?“ spurði hún með eftirvæntingu.
„Þarftu að spyrja þess? Auðvitað til Ítalíu.“
Hún leit til mín með þakklæti og þrýsti hönd mína.
Við vorum nú komin heim til hennar. Hún yfirgaf mig
og fór fram hjá Priscillu, sem stóð og blíndi á mig.
Priscilla hafði kallað mig heimskingja í morgun og nú
varð ég að hefna þess.
„Priscilla“, sagði ég alvarlega. „Eg fer héðan með
kvöldvagninum. Ég skrifa þér, þegar ég kem til Lon-
don.“
Ég hafði hefnt mín rækilega. Þessi gamla kona, féll
mér næstum grátandi til fóta.
„Ó, herra Gilbert, gerðu það ekki, gerðu það ekki
herra. Vesalings unga konan, ungfrú Pauline verður
alveg frávita. Hún elskar jafnvel jörðina, sem þú geng-
ur á.“
Ég hafði búizt við ásökunum, en ekki tilfinninga-
semi af þessu tagi. Ég lagði hendina á öxl henni.
„En, Priscilla. Ungfrú Pauline, frú Vaughan, kon-
an mín, fer með mér.“
Priscilla grét nú ákafar en áður, en nú grét hún
gleðitárum.
Tíu dögum síðar stóð Pauline við gröf bróður síns.
Samkvæmt ósk hennar fór hún þangað einsömul, en ég
beið hennar við kirkjugarðshliðið, þar til hún kom
aftur. Hún var mjög föl, og það var bersýnilegt, að
hún hafði grátið mikið, en hún brosti, er hún sá kvíða-
fulllan svip minn.
„Gilbert, maðurinn minn,“ sagði hún. „Ég hefi
grátið, en nú brosi ég. Látum fortíðina geyma sitt.
Látum geisla hamingju okkar dreifa skuggum fortíð-
arinnar. Sú ást, sem ég bar til bróður míns, sameinast
annarri og meiri ást, ást minni til þín. Við skulum snúa
bökum við hörmungum fortíðarinnar og horfa fram
til okkar björiu framtíðar.
Ég hefi vart meira að segja. Þó er enn eitt.
Mörgum árum seinna var ég staddur í París. Styrj-
öldinni milli Frakka og Þjóðverja var lokið. Fullur
friður var kominn á milli þessara ríkja, en allt logaði
í óeirðum. Frakkar höfðu sjálfir eyðilagt það, sem
Þjóðverjar höfðu látið eftir óskemmt. Þessi fagra borg
var brennd og svert af kyndlum hennar eigin borgara,
þótt bálin hefðu verið slökkt og uppreisnarmönnunum
svikalaust refsað. Vinur minn, ungur og skemmtilegur
liðsforingi, fór með mér að sýna mér herfangelsi. Við
stóðum saman þar fyrir utan þvaðrandi og reykjandi,
þegar lítill hópur hermanna kom í ljós. Þeir höfðu
meðferðis þrjá menn í hlekkjum.
„Hvaða fangar eru þetta?“ spurði ég.
„Kommúnistaþorparar.“ v
„Hvað á að gera við þá?“
„Það sem ætti að gera við þá alla — skjóta þá,“
sagði Frakkinn og yppti öxlum.
Hvort sem menn eru glæpamenn eða ekki, þá vekja
þeir a. m. k. athygli, ef ekki samúð, er þeir eiga aðeins
fáar mínútur eftir ólifaðar. Eg virti þá vandlega fyrir
mér, er þeir fóru fram hjá. Einn þeirra leit upp og
blíndi framan í mig. Það var Macari
Mér brá, er ég sá hann, en ég blygðast mín ekki
fyrir að játa, að ég fann ekki til samúðar með honum.
Þrátt fyrir það, sem Ceneri hafði gert á hluta minn,
þá kenndi ég í brjósti um hann, og hefði hjálpað hon-
um, ef ég hefði getað, en þessi glæpamaður, lygari og
svikari skyldi hafa hlotið sinn dóm, þótt ég hefði get-
að bjargað honum, með því að lyfta litla fingri. Ég
hafði fyrir löngu hætt að hugsa um hann, en samt var
sem blóðið í mér feeri að sjóða, er ég sá hann og minnt-
ist glæpa hans. Ég vissi ekki hvað á daga hans liafði
drifið, siðan ég sá hann síðast, vissi ekki hve marga
hann hefði svikið, en nú var loks aö því komið, aö
hann hlyti makleg málagjöld.
Hann þekkti mig, og hefir ef til vill haldið, að ég