Íslendingur - 01.12.1961, Side 4

ÍSLENDINGUR
Kemur út hvern íöstudag. Útgeiandi: Útgóíufélag íslendings. — Ritstjóri og
crbyrgðarmaður: JAKOB Ó. PÉTURSSON, Fjólugötu 1, sími 1375. Fréttir og aug-
lýsingar: STEFÁN E. SIGURÐSSON, Krabbastíg 2, sími 1947. Skriístofa og af-
greiðsla í Hafnarstræti 81 (neðsta hæð), sími 1354. Opin kl. 10—12 og 13.30—
17.30. Á laugardögum kl. 10—12. — Prentverk Odds Björnssonar h.f., Akureyri.
Við sama heygarðshornið
FYRIR skömmu boðaði Krúséff Finnlandsforseta, Kekkon-
en, á sinn fund austur í Síberíu til viðræðna um sameigin-
legar varnir Finnlands og Sovétríkjanna vegna hættu frá
Vestur-Þýzkalandi, að því er í skyn var gefið. Raunar höfðu
Finnar ekki orðið þessarar „hættu“ varir, en hvað um það?
Forvígismenn þessara þjóða komu sér vel ásamt, og lét
Kekkonen hið bezta yfir hinni löngu för, er hann kom heim
úr henni.
í þann mund, er Finnlandsforseti hélt til Sfberíu, birti
kommúnistablaðið Þjóðviljinn rosafrétt á forsíðu með stærsta
fyrirsagnarletri, þar sem skýrt er frá því, að blaðið hafi
„örugga vitneskju um það, að vestur-þýzk stjórnarvöld hafi
leitað fyrir sér um það að þau fái aðstöðu til herstöðva og
heræfinga á íslandi“. Og síðan segir feitletrað: „Hér er enn
sem komið er aðeins um áþreifingar að ræða, og hefur verið
sérstaklega rætt við Guðmund I. Guðmundsson utanríkis-
ráðherra og nokkra valdamenn aðra.“
í tilefni af þessum „fréttum" Þjóðviljans kvaddi utanríkis-
IHlFANDI norðanroki brauzt
ég út í bæ fyrri fimmtudags-
morgun, og svipti það mér ósleiti
lega til og reytuli að koma mér
af fótunum. „Norðan fjórir“
sagði veðurlýsingin frá Akureyri.
Já, hvernig skyldi hann vera hér,
þegar vindhraðinn er eins og á
Stórhöfða? Mikill himnaríkisbær
er Akureyri, hljóta aðrir lands-
menn að álykta eftir vcðurfregn-
um héðan, sjaldan eða aldrei
meira en 1—4 vindstig. Og á sumr
in og haustin er aldrei írost hjá
veðurathugunarstöðinni, þótt
kartiiflugras kollalli uppi á Skarði
og Lundi.
VlSNA
BÁLKUR
í síðasta blaði var upphaf af
rímu af Njálu, sem hófst með
upphafs-ljóðlínu Káins, en síð-
an hafði verið prjónað nokkru
við og heitið á hagyrðinga (ekki
atomskáld) að leggja einn og
einn stein í þá byggingu. Hafa
bálkinum síðan borizt nokkur
erindi, er hér fara á eftir:
ráðherra, Guðmundur í. Guðmundsson, sér hljóðs utan dag-
skrár á Alþingi sama dag og mótmælti slíkum fréttaflutn-
ingi. Sagði hann m. a.:
„Það er fullyrt í upphafi greinarinnar, að Þjóðviljinn hafi
örugga vitneskju um það, að vestur-þýzk stjórnarvöld hafi
leitað fyrir sér um það, að þau fái aðstöðu til herstöðva og
heræfinga á íslandi. Þessi fullyrðing er ósönn og tilefnislaus
með öllu. Hvorki vestur-þýzk stjórnarvöld né neinir aðrir
hafa leitað fyrir sér um það, að Þjóðverjar fengju aðstöðu
til herstöðva eða heræfinga hér. Það, sem blaðið segir um
þetta, er þess vegna með öllu rangt og án hins minnsta til-
efnis. Þá segir í greininni, að hér sé enn sem komið er að-
eins um áþreifingar að ræða, og hefur verið sérstaklega rætt
við Guðmund í. Guðmundsson utanríkisráðherra og nokkra
valdamenn aðra. Einnig þetta er ósatt og gersamlega tilefnis-
laust. Það hefur hvorki verið rætt við mig né neina aðra
íslenzka valdamenn úm það, að Þjóðverjar fengju hér neina
aðstöðu. Allt, sem Þjóðviljinn segir um þetta.... er því
ósannindi frá upphaíi.“
Síðan rakti utanríkisráðherra kröfur Rússa um viðræður
við finnsku stjórnina vegna yfirvofandi hættu frá Vestur-
Þjóðverjum og lauk máli sínu með þessum orðum:
„.... Allir íslendingar liljóta að' fordæma það níðings-
verk, sem Þjóðviljinn er að vinna hér á örlagastundu finnsku
þjóðarinnar, þegar hann lýgur upp jafn ógeðfelldri sögu og
hér er fram sett. Ég vil nota þetta tækifæri, um leið og ég
lýsi frásögn Þjóðviljans algerlega ósanna, til þess að fordæma
og lýsa viðbjóði mínurn á því framferði, sem Þjóðviljinn
hefur hér viðhaft.“
Þá talaði Einar Olgeirsson og gat ekki upplýst, hvaðan
Þjóðviljinn hefði hina öruggu vitneskju úm umleitan vest-
ur-þýzkra stjórnarvalda um herstöðvar á íslandi. Þá talaði
Bjarni Benediktsson forsætisráðerra og sýndi fram á, hve
ódrengileg þessi rosafrétt Þjóðviljans væri á þeirri stundu,
Ég get stokkið licila mína hæð,
hitt á það, sem reyni ég að
skjóta.
Heima fyrir engu ég samt ræð,
og efa mjög að standi það til
bóta.
Þetta er orðið talsvert
taugastríð
og taumhaldið á Gerðu úr
lófum strokið.
Eins og stendur sit ég bara
og bíð,
ef bráðum yrði stríði þessu
lokið.
Mig hrellir þetta herjans
uppistand,
sem hún og Begga vöktu hérna
um daginn.
Reyndu, Njalli, að ráða fram
úr vand-
ræðum okkar, — þú ert jafnan
laginn.
Bragi frá Hoftúnum hefur.
nýlega sent mér kafla úr vísna-
syrpum sínum, og skal það hér
með þakkað. Hefur hann reynzt
bálki okkar einhver hinn lið-
viknasti skiptavinur, sem við
kunnum skil á.
Kemur þá fyrst staka eftir
Andrés nokkurn Grímúlfsson
um ónafngreindan mann:
Hann er eitt af ómennum,
er það leitt í frásögnum.
Gerir ei neitt af góðverkum,
guð er þreyttur á honum.
er Finnlandsforseti væri á leið til viðræðna við einvald Sovét-
ríkjanna, og spurði hann, hvort hér væri um að ræða skipu-
lagða herferð gegn bræðraþjóð okkar á neyðarstundu, sem
íslenzkir menn hefðu léð sig til.
Svo mikið er víst, að hinar „öruggú" heimildir Þjóðvilj-
ans liafa ekki komið í Ijós, og verður því að ætla, að undir-
lægjuháttur aðstandenda Þjóðviljans við Kreml-klíkuna hafi
hér stjórnað gjörðum blaðsins. En sá óþokkaskapur gegn
finnsku þjóðinni ér ekkert nýmæli á þeim stöðvum. Allir
muna afstöðu kommúnista til frelsisbaráttu Finna á síðari
styrjaldarárunum, og hafa þeir vissulega síðan ekki betrum-
batnað. Enn halda þeir sig við hið sama heygarðshornið: að
syngja yfirganginum og ofbeldinu lof og dýrð — og búa
fimmtu herdeildinni sem hagkvæmastar herstöðvar í sínu
föðurlandi.
Harastaða-Einar kom eitt
sinn að Breiðabólstað á Skóg-
arströnd ásamt fleirum, í tíð sr.
Guðm. Einarssonar, en þeir
voru vinir. Þetta var að vorlagi
um miðnætti. Þótti Einari seint
gengið til hurðar, gekk að her-
bergisglugga prests og kvað:
Fer að eyðast hitinn hér,
höldum sneyðast bætur.
Seint á Breiðabólstað er
boðinn greiði um nætur.
(Sögn Jóels Gíslasonar, fyrrv.
bónda í Laxárdal á Skógar-
strönd.)
ÉG TF.L ekki rétt að liafa veð-
urathugaiiir lyrir Akúreyri og
nxsta nágrenni niðri á Oddeyri
I skjóli milli [jölbýlla gatna, þar
sem sjaldan blaktir hár á höfði,
þótt stormur sé, þegar ofar dreg-
j
(JOtíS^OFINMI
• VEÐURÞJÓNUSTUNA
Á FLUGSTÖÐINA
• VILJUM INNLENDAR
FRÉTTIR FYRST
• ÓREGLULEG SKÖMMT-
UN OG ÓNÓGAR UPP-
LÝSINGAR
ur í bæinn og frammi á ílugvelli,
en mér er sagt, að ílugþjónust-
unni syðra þyki valt að treysta
góðviðrislýsingum héðan í sam-
barnli við flugið, svo að jafnvcl
hati hent, að flugvélar haii orðið
að srnía við á norðurleið vegna
of góðrar veðurlýsingar frá veður-
athugun liéðan. Tel ég rétt, að
veðurathugun verði falin ílug-
þjónustunni á Akureyrarvclli,
enda eiga flugsamgöngurnar
mjög mikið undir réttum veður-
lýsingum, og þar sem flugturninn
er á bersvæði, óvarinn skjólgörð-
um byggðra lnisa, tel ég veður-
lýsingu tekna þar mun áreiðan-
lcgri en iirni í fjölbýlum hverfum
i bxnum.
RÍKISÚTVARPIÐ brá út af
venju sinni nú fyrir helgina
síðustu og las innlendar fréttir á
undan erlendum. Tilefnið var að
vísu nægilegt: Fitt ægilegasta of-
viðri með snjókomu, er hér hafði
komið um tugi ára, eyðilagði verð
mæti fyrir tugi milljóna króna og
svifti tvo menn lífi. Þegar svo
stendur á, er það sjálfsögö krafa,
að við fáum lyrst fregnir af því,
sem er að gerast í kringum okkur,
— í okkar eigin landi. En hví ekki
að taka upp þann hátt, sem ég
hef árum saman verið að gera
kröfur til í nafni útvarpshlust-
cnda, að innlendar fregnir .séu
lesnar á undan erlendum. Okkur
er dauðaslysj húsbruni eða skaðar
af völdum náttúruhamfara meiri
fregn en þótt prinsessa úti í
Alríku hafi orðið léttari, eða utan
ríkisráðherra í íran hafi farið á
fund íorsætisráðherrans i Tim-
buktu. Á dögum heimsstyrjalda
er e. t. v. eðlilegt, að heimsfrétt-
irnar svonefndu gangi fyrir. En
á dögum hinna köldu stríða virð-
ist þess ekki bein þörf. Látið okk-
ur hafa innlendu fréttirnar á und
an, hvort sem þær eru ljótar eða
fagrar.
EG HEF orðið var við all-mikla
óánægju í bxnum í sambandi
við rafmagnsskönnntunina, og þá
fyrst og fremst tvö atriði: Erfitt
sé að fá upplýsingar í síma um,
hvenær rafmagn verði tekið af
þessu eða hinu svæðinu, og xtti
það þó ekki að kosta of fjár að
hafa slíka þjónustu. Hitt er það,
að skömmtunin er EKKI AUG-
LÝST í útvarpi eða á almanna-
fxri og hún svo breytileg, að eng-
inn veit, hvort hann Iiefur raf-
niagn í 2, 4 eða (i tíma samfleytt,
né hvenær á sólarhringnum það
er. Hafa af þessu skapazt ýmis
vandræði, sem unnt hefði verið
hjá að komast með því að setja
um skömmtunina ákveðnar, • ó-
breytilegar reglur, og kynna borg-
urunum þær.
- Gefum keppt við sfórþjóðirnar
(Framhald af bls. 1)
lengur. Ef hins vegar verk-
smiðjan gæti gengið allt árið,
mundi hún skila allt að 30 millj.
í gjaldeyri, og okkur munar
um minna, og þó er þetta mjög
lítil verksmiðja, miðað við það
sem erlendis er.
— Viltu segja eitthvað sér-
stakt að lokum?
— Ekki strax, fyrst ætla ég
að sýng þér vinnusalina. Hvern
ig síld er sett í dósir, og gerð
að margfalt dýrari útflutnings-
vöru en ef hún væri flutt út í
tunnum.
GENGIÐ UM VINNUSALI.
Og við hefjum göngu um
vinnusalina. — Hérna, segir
Kristján, og bendir okkur á
borð, þar sem margar stúlkur
standa við, er síldin flökuð,
roðflett og beinskorin. Síðan
fer hún á þetta færiband, sem
flytur þana til þeirra, sem skera
flökin í bita, og raða þeim síð-
an í dósirnar. Þarna væri einn-
ig hægt að koma fyrir vél, sem
skæri flökin í bita. Síðan fara
dósirnar í þessa vél, og Krist-
ján sýnir okkur stóran sívaln-
ing, sem virðist snúast í sífellu.
Þessi vél lokar dósunum, skilar
þeim síðan inn á færiband, sem
flytur þær í þvottavél. Úr
henni koma svo dósimar þurr-
ar og hreinar. Þá er settur á
þær fagurlitaður miði, og síðan
eru þær teknar, og þeim raðað
í kassa. Kassinn krossbundinn,
og er þar með tilbúinn til út-
flutnings. — Er við höfum end-
að þessa hringferð um verk-
smiðjuna, segir Kristján að lok
um:
— Fyrir um það bil 14 árum
hóf þessi verksmiðja starfsemi
sína í litlum og lélegum húsa-
kynnum. Þá höfðu fáir trú á,
að þessi iðnaður gæti þrifizt
hér á landi. Ég hafði trúna, og
mér hefur orðið að henni. Fram
tíðin mun sýna, að við getum
keppt við stórþjóðirnar í út-
fluttum niðursuðuvörum, ef við
vöndum okkur og sýnum trú-
mennsku í verki. S.
4
ÍSLENDINGUB