Íslendingur - 17.02.1977, Qupperneq 5

son
. 1977
því starfi til daiuðadags. í öll-
um þessum störfum var Jakob
ágætlega kynntur, og ein-
kenndus't þau af ættlægum
þrifnaði og eðlisgróinni smekk
vísi. Ótaldar voru og prófark-
irnar, sem hann hafði leiðrétt,
og ritgeirðirnar, sem hann
hafði lagfært, enda lengi próf-
dómari við barnaskóla á Ak-
ureyri. Hann vann sleitulaust
á akri íslenskrar tungu. Auk
ljóðabókarinnar, er áður get-
ur, gaf hann út eftir sig nokkr
ar þýðingar, allar vel og vendi
lega unnar, og er þar miklu
frægust sagan af Línu lang-
sokk eftir Astrid Lindgren.
Jakob Ó. Péturssyni fannst
það skrítið, að hann hefði ekki
unnið nema í einu happdrætti
um dagana, en hlotið þá líka
hæsta vinninginn. En þannig
komst hann að orði um það
lífslán sitt, er hann giftist
Margrétu Jónsdóttur 1936.
Hún er frá Fremri-Hlíð í
Vbpnafirði, dóttir Sigurveigar
Sigurjónsdóttur og Jóns
Sveinssonar bónda þar.
Marigirét lifir mann sinn
ásamt tveim dætrum þeirra,
sem sverja sig í ættir beggja
um mannkosti og myndar-
skap. Eldri er Hrefna, fædd
1936, húsfreyja á Akureyri,
gift Ynjgva Loftssyni kaup-
manni, yngri Erna, fædd 1941,
lyfjafræðingur og 1. varabæj-
arfulltrúi Sjálfstæðssflokksins
á Akureyri.
Ja'kob Ó. Pétursson gerði
ekki víðreist um ævina.
Tryggðin við l'and, þjóð og
tungu var honum í blóð bor-
in, og tryggðin við heimkynni,
heimili og skyldulið gekk fyr-
ir öllu öðru. Hann var góður
heimilisfaðir.
EW
MIMIMIIVG
Þegar ég frétti andlát vin-
ar míns, Jakobs Ó. Péturs-
sonar, rann upp fyrir mér
með nokkrum trega, hve
mjög er nú að fækka í þeim
hópi ungu mannanna, sem
á sínum tíma stóðu að stofn
un „VARÐAR“ félags
ungrá Sjálfstæðismanna á
Akureyri, og þeirra frum-
herja sem þar voru í fylk-
ingarbrjósti. En í sambandi
við störfin í Verði hófust
kynni okkar Jakobs, kynni
sem þróuðust í trausta og
hlýja vináttu, sem aldrei
féll hinn minnsti skuggi á.
Ég man það vel, hve mikill
iliðsauki okkur félögum í
Verði fannst að því, þegar
Jakob gekk í raðir okkar.
Á þeirra tíma vísu hafði
hann notið staðgóðrar
menntunar, var ágætlega
máli farinn og ritfær í
besta lagi, sem átti eftir að
koma betur í ljós síðar.
Jakob var sjálfstæðismað-
ur í þess orðs bestu merk-
ingu. Hann var mikill bar-
áttumaður og einlæglega
trúr stefnu flokksins. Er
mér ekki örgrannt um, að
hann hafi sérstaklega á síð
ari árum haft nokkrar
áhyggjur af þvi, að við vær
um að sýna of mikla undan
látssemi frá grundvallar-
stefnu flokksins.
Jakob Ó. Pétursson, var
að eðlisfari, hógvær, lítil-
látur og mjög hlédrægur
maður. Hann var prýðilega
vel gefinn, ritfær í besta
lagi og mjög vel skáldmælt
ur enda fyrir löngu lands-
kunnur hagyrðingur. Hann
hafði mikil afskipti af
stjórnmálum í sambandi
við ritstjórnarstörf sín og
var ágætlega vígfimur á
þeim sviðum, þannig að
hann lét ékki hlut sinn fyr-
ir neinum. En þannig var
skapgerð hans og dreng-
lyndi, að þrátt fyrir margra
ára starf sem pólitískur rit
stjóri og harðar og strang-
ar deilur, sem að sjálfsögðu
eru slíku starfi samfara, þá
átti hann engan óvildar-
mann þegar upp var staðið,
en hafði eignast marga og
trausta vini úr hópi and-
stæðinga sinna.
Ef ég ætti að tilnefna
eitthvað sem mér hafi fund
ist sérstaklega áberandi í
fari Jakobs, þá myndi ég
telja fyrst og fremst heiðar
leika hans, drenglyndi og
umfram allt trúmennsku í
starfi.
Ég kveð þennan látna
vin minn með hlýjum ang-
urværum huga. Það mun
ávallt verða bjart yfir
mniningu hans. Eftirlif-
andi eiginkonu og öðrum
ástvinum hans sendi ég
innilegar samúðairkveðjur
og bið þeim blessunar.
Jón G. Sólnes.
Sá, sem þetta ritar, átti löng
og góð kynni við Jakob Ó. Pét
ursson. Öll voru þau í einu
orði sagt ánægjulég, og bar
þar engan skugga á. Sumum
þótti hann hægfara, og satt
var það, að allt fum og óða-
got var honum fjarri. En hann
kom því fram, sem hann ætl-
aði sér, og gerði það, sem
hann átti og vildi gera. Hann
kunni hin réttu tök og áralag-
ið í róðri sínum allra manna
best. Hann gerði hvorki að
skjóta yfir markið né slá vind
högg. Lagvirknin var einn af
bestu eðliskostum hans. Hann
mælti ógjarna æðru, og aldrei
sá ég hann reiðast, og fór því
þó fjarri, að hann væri skap-
lítill. Hann gekk ekki öl'lum
stundum með bros á vör, en
kunni að vera glaður á góðri
stund, eins og sr. Hallgrímur,
og gott þótti mönnum til hans
að leita, þeim sem eitthvað
áttu undir hann að sækja.
Hann rækti þjónustu sína vel.
Ógleymanlegastar eru mér
stundirnar, sem við áttum
saman við Íslending í mörg-
um kosningahríðum. Þá sýndi
hann best, hver yfirburðamað
ur hann var í sókn og vörn
fyrir þann málstað, sem hann
vissi sannastan og réttastan,
og í baráttunni fyrir þá
menn, em hann mat mest og
treysti best. Þar á margur
maður mikla þakkarskuld að
'gjalda honum. Ég hygg þó, að
lengst muni hans minnst fyr-
ir listatök sín á móðurmálinu,
svo óbundnu sem felldu í form
ríms og stuðla.
Vertu svo blessaður og sæll,
gamli vinur og samherji, og
fylgi gæfan þér og þínum.
Þótt um hríð sé blaðið brotið,
brosir vorið lífi ungu,
og eirihverjir fá alltaf notið
orðsnilldar af þinni tungu.
Gísli Jónsson.
iXiokkur
kveðjuorð
Jakob Ó. Péturs'son, fyrrv. rit
stjóri fslendimgs, er látinn. Sú
harmafregn kom óvænt og því
fjölskyldu hans og vinum
þeim mun sárari. Aðrir vinir
okkar mumu minnast Jakobs
og rekja feril hans og fjöl-
þætt istörf. Með þessum fáu lín
um vildi ég einungis kveðja
hann í blaði okkar íslendingi
að leiðarlokum.
Þe'gar ég fluttist til Akur-
eyrar fyrir nálægt 9 árum var
íslendingur á hrákhólum með
ritstjóra. Jakob 'hafði hætt
störfum við blaðið fyrir afl.1-
mörigum árum og var þá skrif
stofustjóri Fasteignamats-
nefndar Akureyrar. Það kom
í minn hlut að taka við rit-
stjórn blaðsins um stundar-
sakir — algerlega óvanur
slíku starfi. Ég gekk þó ekki
óstuddur að því verki. Jakob
Ó. Pétursson varði mestu af
frístundum sínum í þágu
blaðsins. Hann las prófarkir,
sá um landskunnan vísnaþátt
og gaf mér 'góð ráð úr sínum
mikla reynslusjóði, en hann
hafði haft á hendi ritstjórn
blaðsins áður samtals í um
það bil aldarfjórðung. Mér er
nær að halda að laun Jakobs
fyrir þ'essa vinnu hafi verið
létt í vasa og víst er um það,
að dýr myndi sá tími allur,
sem Jakob helgaði þessu blaði,
ef hann væri metinn og mæld-
ur á nútímavísu.
Samvinna okkar Jakobs Ó.
Péturssonar á . þessum árum
var mér ómetanleg og betri en
nokkur skóli. Smekkvísi hans
á málfar og árvekni í störfum
var einstök og ráðleggingar
hans hafa orðið mér hollráð
síðan. Síðar, þegar við tók
meira stjórnmálavafstur,
kynntist ég Jakobi og konu
hans Margréti í félagsstarfi
Sjálfstæðisflokksins á Akur-
eyri. Þar var að verki staðið
af sömu drenglund og tryggð.
Slík kynni gera stjórnmála-
mönnum lífið bærilegt.
Ég kveð vin minn Jakob Ó.
Pétursson með sárum söknuði.
Ég þakka honum ómetanlega
eljusemi og ósérplægni í þágu
blaðs okkar íslendings og
tryggð í félagsstarfi Sjálfstæð
isflokksins. Persónuega þakka
ég honum einlæga vináttu og
hollráð. Ég flyt eiginkonu
hans, Margréti, og dætrum
hans, Hrefnu, Ernu og fjöl-
skyldum þeirra, innilegustu
samúðarkveðjur. Guð blessi
okkur öllum minningu Jakobs
Ó. Péturssonar.
Lárus Jónsson.
lUlinnmg
Ekki minnist ég þess, að and-
látsfregn nokkurs manns, mér
óvandabundins, hafi snortið
mig jafn djúpt, er fregnin um
andlát samstarfsmanns míns,
Jakobs Ó. Péturssonar, barst
að morgni mánudagsins 7.
þ. m.
En orðræður um sorg, trega
og söknuð eru óþarfar og nán
ast óviðei'gandi, því að þetta
eru hughrif, sem allir skyni
gæddir menn hafa kynnst og
reynt. Við fráfall Jakobs Ó.
Péturssonar eigum við öll,
sem þekktum hann, að baki
að sjá einstaklega ágætum og
minnisstæðum manni að allri
gerð.
Að ytra útliti var hann þrek
vaxinn maður, í meðalOagi
hár, hárið grátt, þykkt og ei-
lítið dökkt í rótina. Andlits-
drættir fastmótaðir, og yfir-
bragðið nokkuð íhugandi.
Augun gráblá, oft með glettn-
isglampa og augnaráðið ókvik
ult. Framkoman fyrirmann-
leg, róleg og vakti ósjálfrátt
virðingu. Þannig var mynd
mannsins í stórum dráttum,
sem svo margir þekktu.
Kynni mín við Jakob Ó. Pét
ursson hófust fyrst fyrir fjór-
um árum og náið aðeins fyrir
tveim árum, er við byrjuðum
að vinna saman að sömu verk-
efnum, en síðustu árin vann
hann við þinglýsingar hjá bæj
arfógetaembættinu hér á Ak-
ureyri. Nákvæmari, samvisku
sam'ari né afkastameiri em-
bættismanni hef ég ekki
kynnst, að öllum öðrum ólöst-
uðum, og skemmtilegri og
betri vinnufélaga er vart hægt
að hugsa sér. Þetta eru atriði
er að starfinu lutu, en það var
maðurinn sjálfur, sem þó er
hugstæðastur.
Skapríkið mikið, en vel
agað.
Skapfestan djúp, án þess þó
að vera einstrengingsleg.
Skopskynið ríkt, án þess þó
að særa n'okkurn.
Skáldskapargáfan ósvikin
og sterk, þó svo hann af með-
fæddri hógværð teldi sjálfan
sig í besta falli teljast til hag-
yrðinga.
Ýmis persónueinkenni
Jakobs önnur mætti upp telja,
en það sem gerir hann svo
minnisstæðan, er sú mann-
lega hlýja, er frá honum geisl-
aði og yljaði hjörtu þeirra,
sem hann þekktu og hann
battst vináttuböndum við.
Slíkan mann er gæfa að
hafa þekkt.
Starfsmenn bæjarfógeta-
embættisins á Akureyri votta
eftirlifandi eiginkonu Jakobs,
frú Margréti Jónsdóttur, dætr
um, barnabörnum og öðrum
vandamönnum dýpstu samúð.
Við fráfall hans er missir
þeirra mikill.
Asgeir Pétur Ásgeirsson.