Faxi - 01.06.1942, Side 3

F A X I
S
Einar G. Einarsson
í Garðhúsum
» . . . . Framtíð Grindavíkur byggist á því að útgerðin færist öll
að Hópinu I>að þarf að dýpka Hópið og gera skurðinn þannig úr
garði, að nota niegi 10 til .15 tonna vélbáta . . .
Ibíium Keykjanesskagans fjölgar
jafnt og þétt. Ekki er þaö vegna
gró&ursældar skagans, heLdur á það
rót sína aó rekja til sjávarins. Fiski-
miðin, sem að skaganum liggja, eru
’ineö be2tu fiskimiðum í heiind.
Ár frá ári aukast möguleikar sjó-
inanna á að afla. fiskjarins, og jafn-
framt aukast möguleikar á aö vinna
úr veiðinni; hagnýta allt, sem kost-
ur er á, og fá sem mest fyrir aíl-
ann. Fyrir fiskafuröirnar fást oft
miklir peningar, og það er nú einu
sin.ni svo, að fólkiö leitar fjárins, og
það er einmitt það, sem hefur gerzt
og er að gerast. Fjáröflunarmöguleik-
ar eru hér sízt lakari en annarstaðar
á landinu.
Prátt fyrir ys og þys hraöra skrefa
framfaranna virðist haía vaknaö á-
hugi manna fyrir því að bjarga svo
miklu sem unnt er af fróðleik og
sögnum úi' Lífi og háttum þeirra, er
skagann byggðu og byggja.
Við vitum afar lítiö um sögu hans.
Viö vitum þó, að skaginn á sína
merkiiegu sögu, og að hún er ein
af þeim elztu, sem fslendingar eiga.
En af hverju vitum við þá svo lít-
ið úr þessari merkilegu sögu?
Svar við þessari spurningu, sem
margir hafa án efai velt fyrir sér, er
aö finna f 4. tbl. Faxa þ. á. faö er
ali ítarleg rökfærsla, sem a.ð vísu
nrá draga saman f eina málsgrein og
segja: >Saga Reykjanesskagans hef-
ur ekki verid skráð nema að litlu
ley t í«. I
'Nokkrum mönnum hér á skaganum,
hefur því komið til hugar að gera til-
raun til að bæta úr því þekkingar-
ieysi, sem nú ríkir, um þennan lands-
hluta.
Þeir hyggjast ná tilgangi sínum
meö því að safna saman þeim fróð-
leik, sem áður hefur komið á prenti
og fá umsögn fróðra manna í rit-
gerðum eða á annan hátt, um það
sem geymzt hefur í hugurn majina.
Einar G. Einarsson.
Æskilegt er, að sem fleslir leggi þar
eitthvað aö mörkum.
★
Með þetta í liutta leit étí inn
til Einars (i. Einarssonar kaup-
inanns og stórbónda að Garð-
liiísum í (irindavík. Itg vissi að
liann hlaut að vera göður liðs-
maður í því. sem öðru.
Hann er ineð elztn (irindvík-
ingum og vafulaust sá fróðasti,
enda ólst hann upp með föður
sínum, sagnafróðum, og marg-
an hefiw horið að garði hjá Ein-
ari, frá því er fyrst hann man.
og gestir hafa oft frá einhverju
að segja. eða svo var það áður
lyrr að minnsta kosti.
Einar býður mér í stolu. P.g
vík þegar aðefninu og segi hon-
um, hvað til standi og spyr
hvort hann sé ekki fróður um
sö g u h y g gða r 1 a gs i n s.
O, ekki veit ég nú það. seg-
ir Einar. Pahhi kunni kynstur
af gömlum sögnum og svo
heyrði ég nú hina og aora segja
frá. Það var níi svo í gamla
daga, að alls konar sagn-
ir lifðu í hugum og á tungum
manna. Sumir lifðu heinlínis ;i
því að segja sögur, flytja kvæði
eða kveða rímur. Ýmis konar
fróðleikur var þá á vörum
manna, þótt þeir ekki vissu
hvers virði hann var.
Heldur þú, að við ineguin
eiga von á ritgerð frá þér eða
saí'ni af sögnum þeim er þú
kynnir að rifja upp?
Ég held að það færi svo
langur tínii í það, var svarið.
Mér fannst það gefa nokkra
von og fela einnig í sér, að
hann væri ekki haíttur sínum
margþættu störfum. Eg minnt-
ist þess einnig, að fyrir nokkr-
um vikum varð Einar sjiitug-
ur. Mér datt því í hug að byrja
á byrjuninni og láta »Faxa«,
málgagn Suðurnesjamanna,
hirta mynd af Einari og nokk-
m orð af hans munni, vitandi
það að Faxi mun geymast á,
söfnum og í eigu ýmsra, og því
verða heimildarrit er stundir
líða. Eg vík að þessu við hann.
Það hefir svo mikið verið
fim mig skriíað í tilefni afmæl-
isins, að mér þykir næst nóg um.
fig sæki í mig veðrið. —. Mynd
og aðeins örfáar línur?
— Fyrir alla muni. skrifaðu
þá ekki hól um mig.
Hvernig fellur þér svo átt-
ræðisaldurinn?
Ég finn ekki að ég hafi
tekið miklum breytingum við
að verða sjötugur.
Eg held, satt að segja, að ald-
urinn sé ekkert farinn að hafa
áhrif á mig, hvorki andlega né
líkamlega. Eg hef ágætt minni,
sjón og heyrn og ekki verð ég
var við að mér förlist, þegar ég
rclkna eða geri annað er að
verzlun minni lýtur. Ekki vildi
ég þó eiga að vinna erfiðis-
\ innu nú orðið, svo neinu næmi.
Ef maður virðir Einar fyrir
i