Faxi - 01.03.1957, Blaðsíða 3

F A X I
35
Jórunn Þórey, andaðist tólf ára að alclri,
júlí 1896 eftir miklar þjáningar. Guðný
Eiríksdóttir var fædd 16. des. 1868 í Mið-
húsum í Garði, dáin 22. des. 1939 í Reykja-
vík. Maður hennar var Gísli Kaprasíus-
son, f. 22. júní 1853, dáinn 30. ágúst 1915
á Eskifirði. Foreldrar hans voru Kaprasíus
Magnússon bóndi í Mávahlíð í Lundar-
reykjadal og kona hans, Ragnheiður Þor-
steinsdóttir. Gísli var formaður á Eski-
firði, eignuðust þau fimm börn, sem öll
eru á lífi en þau eru: 1. Eyjólfur, búsettur
í Njarðvikum, kvæntur Ogmundínu Og-
mundsdóttur, fósturdóttur Þorsteins Þor-
varðssonar í Keflavík; 2. Þorsteinn Krist-
inn, skipstjóri í Vestmannaeyjum, kvænt-
ur og á börn, 3. Þóra Ingibjörg, kona
Einars Vidalíns Einarssonar loftskeyta-
manns við Vatnsendastöðina, 4. Kristín
María, kona Guðjóns bókbandsmeistara
við bókbandsstofu Landsbókasafsins og 5.
Dómhildur Ástríður, ekkja í Reykjavík.
Þóra Eiríksdóttir var fædd 21. apríl 1872
í Nýlendu í Garði. Hún var heitkona
Símonar Eiríkssonar steinsmiðs í Keflavík,
hjuggu þau saman langa ævi í húsi sínu
við Aðalgötu, er byggt hafði verið á flöt-
inni fyrir framan Garðbæjarbæina. Einka-
sonur þeirra var Ingibergur Eiríkur, efnis-
piltur er andaðist 18 ára að aldri 29. ágúst
1916.
Þóra var frið sýnum og álitleg kona er
ég sá hana fyrst, þrifin og myndarleg.
Símon var afburða duglegur verkmaður.
Hann hlóð alla sjóvarnargarðana í Kefla-
vík, sem gerðir voru meðfram fjörunni,
alla leið frá Norðfjörðsbryggju vestur í
Gróf. Alla þessa vinnu framkvæmdi Símon
með einum aðstoðarmanni og auðvitað
^ystkinin Guðmunda Guðmundsdóttir og
Jóhann Guðmundsson.
án allra véla, klauf sjálfur klettana í fjör-
unni með fleyghamri og sleggju og sótt-
ist verkið frábærlega vel. Svo notaði hann
stóran, sterkan og þykkan planka, lagði
annan enda hans upp á garðinn, sem hann
var að byggja og velti svo furðu stórum
steinum eftir plankanum upp á garðinn.
Hefur þetta án efa verið erfitt verk og
því verra sem garðurinn varð hærri, en
Símon vann verkið með hyggindum og
rósemi og sóttist verkið afburða vel. Heyrði
ég menn, sem vit höfðu á vinnu, oft dáðst
að handbragði Símonar og verkhyggni.
Hugborg bjó í bæ sínum fjölda ára eftir
að hún varð ekkja, hélt honum vel við
og bætti á margan hátt. Eitt síðsumar
keypti hún járn á þakið og suðurgaflinn,
hafði hún unnið fyrir því fé, er til þess
þurfti, í eyrarvinnu um sumarið, fór öll
sumarvinna hennar í þetta, því þá var
eyrarvinnukaup kvenna ein króna og
fimmtíu aurar yfir daginn, fyrir 12 tíma
vinnu. Hugborg var starfsöm kona, vann
þó meira af vilja en mætti, því hún var
ekki heil heilsu og lá hún stundum stór-
legur. En þegar henni fór að batna byrjaði
hún vinnu á ný, því hún átti í sér sterka
þrá til þess að verða ekki annarra hand-
bendi, átti hún þó til góðra að hverfa,
bæði til dætra sinna og Ogmundar bróður
síns, sem bjó í Vestmannaeyjum, en milli
þeirra systkina vár innileg vinátta, skrif-
aði Ögmundur henni oftlega og bauð
henni til sín. Þáði hún heimboð hans og
var þar eitt ár 1901—2. En ekki festi hún
yndi þar þótt henni liði þar ágætlega,
hún hafði fest rætur í Keflavík og undi
sér þar bezt. Systir Hugborgar var Mál-
fríður, húsfrú á Þykkvabæjarklaustri um
langt skeið. Var tryggðavinátta milli
þeirra systra þótt þær hefðu ekki sézt frá
því á ungum dögum, fóru bréf og send-
ingar þeirra í milli meðan þær lifðu. Mál-
fríður var móðir Jóns Brynjólfssonar bónda
á Þykkvabæjarklaustri, föður frú Rann-
veigar, konu Eiríks Ormssonar rafvirkja-
meistara í lleykjavík. Dóttir Málfríðar var
einnig Þóra, kona Gísla Magnússonar
bónda í Norðurhjáleigu í Alftaveri, en
þau voru foreldrar Jóns bónda þar og
alþingismanns, Gíslasonar. Er mikill ætt-
leggur frá Málfríði komin. Hugborg flutti
að síðustu til Þóru dóttur sinnar og and-
aðist þar 16. marz 1929.
Þegar Hugborg var orðin ein eftir í
litla bænum sínum tók hún til sín hús-
konu, eins og það var þá nefnt, var það
Þóra Eiríksdóttir.
ung stúlka, Steinunn Jóhannsdóttif, kona
harðdugleg, myndarleg til verka, góð og
ljúflynd. Fluttist hún þangað með ný-
fædda dóttur sína, Guðrúnu Gísladóttur
að nafni.
Steinunn hafði komið á unglingsárum
til Keflavíkur ásamt móður sinni, Stein-
unni Pétursdóttur, er þá var ekkja, komu
þær frá Lilta-Hólmi í Leiru, en þar var
Steinunn fædd 31. ágúst 1870 og þar höfðu
foreldrar hennar búið, en þau voru Jóhann
Jóhannesson og kona hans, Steinunn
Pétursdóttir bónda á Litla-Hólmi í Leiru,
Halldórssonar bónda á Balaskarði í Húna-
vatnssýslu, Halldórssonar.
Jóhann, faðir Steinunnar, andaðist er
hún var tæpra fjögurra ára gömul, hinn
26. maí 1874, 41 árs „deyði af hastarlegu
taki — maður vel liðin, ráðvandur — dug-
legur maður að hverju sem hann gekk —“.
Hann hafði fengizt við lækningar og var
blóðtökumaður. Faðir hans var Jóhannes
bóndi í Litlabæ við Ivarshús í Garði,
„reipslagari og smiður góður“
frómlyndur og hreinskilinn og vel látinn
af öllum“
hann var sonur Sigurðar bónda í Ytri-
Njarðvik, Arnasonar og konu hans, Sól-
veigar Snorradóttur. Jóhann var albróðir
Magnúsar bónda í Brautarholti á Kjalar-
nesi, föður Kristins bónda í Engey, föður
Péturs bónda í Engey.
Nikulás var bróðir þeirra Jóhannesar
og Magnúsar, hann bjó á Fitjum á Mið-
nesi og víðar, kona hans var Guðrún
Sæmundsdóttir prests á Utskálum, Einars-
sonar. Sonur þeirra var Sigurður Nikulás-
son bóndi á Þykkvabæjarklaustri í Alfta-
veri. Er mikil ætt frá Sigurði.
Kona Jóhannesar og móðir Jóhanns var