Faxi - 01.06.1957, Blaðsíða 10

70
F A X I
Ingólfur og Jón með „nikkurnar" eins og
í gamla daga.
Það mun láta nærri, að nú séu liðin 20 ár
síðan þeir félagarnir Ingólfur Magnússon og
Jón Eiríksson frá Meiðastöðum léku hér síð-
ast fyrir dansi, en þeir voru um langt árabil
aðal harmonikuleikararnir hér á Suðurnesj-
um. A afmælisfagnaði bifreiðastjórafélagsins
Fylkis, sem getið var í síðasta blaði komu
þeir félagar fram og léku nokkur lög.
Var gerður góður rómur að leik þeirra,
enda rifjaði þetta upp fyrir miðaldra fólki
hugþekkar minningar, svo það á ný leið
í ljúfum æskudraumum, sviflétt og ástfangið
eins og í gamla daga, enda þóttu þeir félag-
arnir ekki alveg hafa misst sín föstu og góðu
tök á „nikkunum".
Bókarfregn.
Faxa hefir nýlega borist skáldsagan Fóstur-
sonurinn eftir Arna Olafsson, en eftir þann
höfund hafa áður komið út nokkrar sögubæk-
ur, helgaðar íslenzku sveitalífi, sem allar hafa
vakið á sér ahygli fyrir lipurt málfar og djúp-
tæka þekkingu á lífi og kjörum manna og
málleysingja upp til sveita, eins og það var í
byrjun aldarinnar. Þessi nýja saga Arna,
Fóstursonurinn, sem tvímælalaust er hans
mesta og bezta bók, sannar, að hann er vax-
andi höfundur. Þetta er saga umkomulítils
sveitadrengs, sem fyrstu ár ævi sinnar elst
upp á hrakningi við fátækt og skilningsleysi
hinna fullorðnu, svo hugur hans fyllist kergju
og kala til alls og allra. Þannig á sig kominn
verður hann fyrir því láni, að lenda til ágætis
manneskju, ekkju, sem býr í sveit og er
sveitarhöfðingi. Hún skilur sálarástand þessa
umkomulausa barns, sem hún finnur að býr
yfir góðum eiginleikum, fengju þeir notið sín.
Hún ákveður því að taka hann að sér og ala
hann upp sem sitt eigið barn og fljótlega
eignast hún ástúð hans og fullan trúnað. Sag-
an rekur síðan atburði hins daglega lífs.
Fóstursonurinn verður fulltiða maður, sem
ber langt af öðrum ungum mönnum um and-
legt og líkamlegt atgerfi. Arin færast yfir hina
ágætu fóstru hans, en hann sýnir henni alltaf
sonarlega tryggð og leitar ráða hennar í
vandamálum lífsins. Síðar giftist þessi ungi
maður og gerist merkisbóndi í sveit sinni, er
nýtur trausts og virðingar allra, sem til hans
þekkja. — Sagan Fóstursonurinn er því vel
þess virði, að taka hana með sér í sumarfríið
og hygg ég að enginn sjái efir þeim tíma, sem
hann ver til lesturs þessarar ágætu bókar.
Karlakór Keflavíkur
hafði söngskemmtun 6. júní í Bíóhöllinni.
Söngskráin var fjölskrúðug. Létt og þung lög
voru þægilega saman ofin með góðum stíg-
anda, sem endaði með 4 köflum úr Friðþjófi
eftir Max Bruch. Annars voru lögin eftir
erlenda og innlenda höfunda. M. a. eftir kór-
félagann Bjarna M. Gíslason og söngstjórann,
Guðmund Norðdahl.
Sú nýlunda
var nú upp tekin að láta börn úr Gagn-
fræðaskóla Keflavikur og Bamaskóla Kefla-
víkur syngja með kórnum. Það gaf góða raun.
Þau tvö lög, sem þau sungu mð kórnum,
fengu á sig mjúkan og hlýjan blæ við tærar
og blíðar barnsraddirnar.
Auk þeirra
sungu með kórnum, sem gestir, þau Þuríð-
ur Pálsdóttir, óperusöngkona og Kristinn
Hallsson, óperusöngvari, en Fritz Weiss-
happel, píanóleikari, aðstoðaði.
Einsöngvarar kórsins
voru Böðvar Pálsson, Guðjón Hjörleifsson
og Sverrir Olsen.
Troðfullt hús.
Húsið var svo þéttskipað að allmargt varð
að standa þótt mörgum aukastólum hefði
verið komið fyrir. Og lét fólkið ánægju sína
óspart í Ijós með lófaklappi og mörgum blóm-
vöndum. Kórinn varð að endurtaka mörg lög
og syngja aukalög.