Faxi - 01.12.1957, Blaðsíða 9

F A X I
117
hjúkrun sjúkra og mátti segja, að hún
væri hjúkrunarkona af guðs náð. Hennar
var leitað víða að, er veikindi báru að
höndum og hlýddi hún því kalli ævinlega,
hvernig sem á stóð með hennar eigin verk.
Þótti sjúklingum og vandamönnum
þeirra, er nutu hjálpar hennar, ekki verða
á betra kosið, hjúkrunin eins og hjá æfðri
hjúkrunarkonu. Rósemi hennar var við-
hrugðið og þrekið með eindæmum.
Er spanska veikin geysaði 1918 var Vil-
horg á ferðinni seint og snemma, gekk
hún frá einu heimili til annars, þar sem
veikindin voru mest og hjúkraði hinum
sjúku af mikilli nákvæmni. Sjálf fékk hún
ekki veikina, en nærri má geta hve þreytt
hún hefur verið, því ekki unni hún sér
hvíldar, hvorki nótt né dag, meðan þessi
ógnar pest geysaði.
Vilborg var hæg í framkomu hversdags-
lega og nærri fálát við fyrstu kynni, en
er hún var komin að sjúkrabeði var hún
elskusemin sjálf og var eins og geislaði
út frá henni friði og öryggi. Vilborg and-
aðist 13. sept. 1928.
Teitur lifði Vilborgu konu sína, og and-
aðist 1937. Hann var blindur hin síðustu
f
ar..
Börn þeirra voru:
Halldór Teitsson, alinn upp á Syðri-
Rauðalæk í Holturn, hýr í Hafnarfirði,
kona hans er Halldóra Jónsdóttir frá Vind-
ási í Oddahverfi. Elín Teitsdóttir, giftist
Pétri Þórðarsyni frá Glasgow í Reykjavík,
bjuggu þau í Rvík á Klapparstíg 24 (B.
Þ.: Ættarskrá, bls. 329). Elín andaðist 28
ára gömul, 6. sept. 1916, hafði Vilborg
móðir hennar hjúkrað henni í langri sjúk-
dómslegu þar til yfir lauk. Einkasonur
þeirra Elínar og Péturs er Þórður frysti-
hússtjóri í Keflavík, en hann ólst upp
hjá ömmu sinni og afa í Keflavík.
Finnbjörg Teitsdóttir, varð kona
Kristjáns Jónssonar bónda á Oxnalæk.
Finnbjörg andaðist snögglega 1. maí 1922,
32 ára að aldri.
Guðrún Teitsdóttir, fyrri maður hennar,
^elgi Sveinsson í Keflavík. Þau skildu.
Dætur þeirra Vilborg hjúkrunarkona og
Þórey. Seinni maður Guðrúnar er Jón
Sveinsson stýrimaður í Hafnarfirði, þau
eiga börn.
Marta Teitsdóttir, giftist Albert Ólafs-
syni útgerðarmanni í Keflavík. Einka-
sonur þeirra: Teitur.
Nítíu og fimm ára:
Sigríður Sveinbjörg Þorsteinsdóttir
Þann 18. þessa mánaðar verður ein af
elztu konum þessa bæjar 95 ára. Er það
frú Sigríður Sigurbjörg Þorsteinsdóttir,
Vatnsnesvegi 22, Keflavík.
Vissulega þykir það alltaf nokkrum tið-
indum sæta, þegar fólk nær svo háum
aldri, einkum þó ef heilsan er þá enn
sæmileg, er Sigríður í þeim hópi.
Tíðindamaður Faxa brá sér núna á dög-
unum til þessarar háöldruðu heiðurskonu,
til þess að spyrjast fyrir um ýmislegt, sem
skeð hefir á hennar löngu ævi, en Sig-
ríður er skemmtileg og ræðin kona, er
kann frá mörgu að segja, en þó hún vilji
sem minnst halda á lofti sínu eigin lífi og
starfi, þá vita það allir, sem til þekkja, að
hún hefir verið framúrskarandi vinnusöm
og starfsglöð, enda hefir hún áunnið sér
virðingu og vináttu allra, sem hafa kynnzt
henni.
Sigríður er fædd 18. des. 1862 að Stóra-
Asi í Hálsasveit, Borgarfjarðarsýslu. For-
eldrar hennar voru Þorgerður Hannes-
dóttir frá Stóra-Asi, er þar bjó um langan
aldur og Þorsteinn Ólafsson, norðlenzkur
að ætt, og var hann fyrri maðiir Þor-
gerðar.
Þorstein, mann sinn, missti Þorgerður
eftir örstutta sambúð og var Sigríður
þeirra eina barn.
Þorgerður giftist öðru sinni Jóni
Magnússyni frá Vilmundarstöðum í Reyk-
holtsdal og bjuggu þau lengi í Stóra-Asi
og áttu nokkur börn. Þar ólst Sigríður
upp hjá móður sinni og stjúpa. Af þeim
hálfsystkinum Sigríðar, börnum Þor-
gerðar og Jóns, er nú aðeins eitt á lífi,
hið yngsta þeirra. Er það Helga, sem til
skamms tíma hefur búið í Stóra-Ási og
er hún rúmum 20 árum yngri en Sigríður.
Sigríður giftist árið 1889 Einari Jóns-
syni frá Skáney í Reykholtsdal og fóru
þau þá að búa á Skáney. Þau bjuggu þar
og í Skáneyjarkoti og seinna á Refstöð-
um í Hálsasveit. Sigríður og Einar eign-
uðust alls 7 börn, 2 þeirra dóu nýfædd
en hin 5 eru öll á lífi. Einar og Sigríður
hættu sveitabúskap árið 1915, enda átti
Einar þá við mikla vanheilsu að stríða.
Þau dvöldust samt áfram í Borgarfirði
næstu árin.
Sigríður Þorsteinsdóttir.
Haustið 1920 komu þau fyrst til Kefla-
víkur til veru, en voru þá lengi aðeins á
vetrum, en uppi í Borgarfirði á sumrin.
Þau höfðu heimili í Keflavík fyrst útaf
fyrir sig, en síðar með Helgu dóttur sinni.
Einar andaðist árið 1943.
Eins og getið er hér að framan, segir
Sigriður, að ævi sín sé svo fábrotin, að
ekki taki á hana að minnast og auðvitað
er saga hennar um leið saga þúsunda
annarra íslendinga, að einhverju leyti. En
samt fer nú ekki hjá því, að margs sé
að minnast á svo langri leið og því frem-
ur, sem þessi síðasta öld nær yfir lang-
mest breytingaskeið Islandsbyggðar.
Sigríður man eftir fólki, sem var fætt
fyrir fyrri aldamót og því eldra en Jónas
Hallgrímsson. Lífskjarabreytingin á þessu
tímabili er svo gífurleg, að ungt fólk í
dag á erfitt með að gera sér þess nokkra
grein. Svo mikill er munur á, hversu létt
hefur á striti fólksins og hversu aðbúðin
hefur batnað í viðurværi, fatnaði og húsa-
kynnum.
Eins og aðrir unglingar á Sigríðar aldri,
var henni ætluð töluverð vinna strax og
hún fór eitthvað að geta gert, vaka yfir
túni á vorin og vinna jafnvel fleira með
vökunni, svo og að vera í fjósi og hjálpa
til við ýmis útiverk. Hún segir, að það
hafi verið gott og hlessað að venjast fljótt