Faxi - 01.09.1960, Blaðsíða 6

110
F A X I
MINNINGARORÐ
Hannes Jónsson fró Spákonufelli
Hinn 17. júní síðastliðinn kvaddi einn
af samborgurum okkar Keflvikinga, sem
nú eru miðaldra og eldri, þessa jarðvist.
Þessi gamli samborgari er okkur kunn-
astur undir nafninu: Hannes Jónsson frá
Spákonufelli.
Hann andaðist að St. Jósepsspítala í
Hafnarfirði eftir erfiða legu.
Hannes var Húnvetningur, fæddur að
Eiðsvöllum í Svartárdal 1. júlí 1882. For-
eldrar hans voru Jón Benjamínsson og
Sigríður Símonardóttir. — Systkini átti
Hannes tvö, og er annað þeirra Margrét,
kona Gísla Sigurðssonar, Aðalgötu 6 í
Keflavík. Hannes fluttist síðar með for-
eldrum sínum að Spákonufelli á Skaga-
strönd. Við þann stað tók hann ástfóstri
og kenndi sig jafnan við hann síðan.
Þegar við vitum, að Hannes er fæddur
á síðasta fjórðungi 19. aldarinnar, og þar
við bætist, að aðstandendur hans eru efna-
litlir, þá vitum við einnig, að hann hefur
orðið að ganga í gegnum strangan starfs-
skóla, er veitti honum þjálfun til starfa á
sjó og landi. Og með beztu einkunn út-
skrifaðist Hannes úr þeim skóla, því hann
var meira en meðalmaður til starfa, að
hvaða verki sem hann gekk, meðan hann
naut sín bezt. Um það ber öllum kunn-
ugum saman.
Vafalítið er það, að hugur Hannesar
hefur í xsku stefnt til mennta, jafngóðum
hæfileikum og hann var búinn á því sviði.
Ljóðelskur var hann og prýðilega hag-
mæltur, en fátæktin og aðstæður allar
hindruðu hann að ganga menntabrautina,
eins og svo marga þeirra tíma.
Árið 1912, 2. júní, giftist Hannes eftir-
lifandi konu sinni, Sigurborgu Sigurðar-
dóttur frá Keflavík, og fluttist þá alfarinn
til Suðurlands. Bjuggu þau í Keflavík —
utan eitt ár, er þau bjuggu í Vestmanna-
eyjum — þar tii í byrjun árs 1932, að þau
fluttu til Hafnarfjarðar, þar sem þau áttu
heima síðan. Hjónaband þeirra var far-
sælt. Þeim fæddust 8 börn og eru 7 þeirra
á lífi: Sigurður, Símon, Guðlaug og Al-
freð Gunnar Páll, sem er yngstur barn-
anna, — eru öll búsett í Silfurtúni í Garða-
hreppi. Jón, vélvirki, búsettur í Keflavík,
Kristján, búsettur í Tálknafirði, og Sig-
ríður Hansína, búsett í Kópavogi.
Ég kynntist Hannesi, þegar hann var
kominn nær fertugu. Þá var heilsu hans
farið að hraka, en andi hans var enn ung-
ur. Hann hafði þá, sem jafnan síðan,
brennandi áhuga á verkalýðsmálum og
var reiðubúinn til þess að leggja fram sinn
skerf, ef tilraun yrði gerð til þess að hefja
baráttu fyrir bættum kjörum verkafólks-
ins. Hann var líka með, þegar fyrsta
verkalýðsfélagið var stofnað í Keflavík
og var þar í fremstu víglínu. Hann var í
stjórn þess og einhver skeleggasti baráttu-
maðurinn.
Þegar svo tilraun þessi var bæld niður
og hann sá, að enn átti þessi hreyfing erf-
iðan jarðveg á Suðurnesjum, svo erfiðan,
að heilsa hans leyfði honum ekki að halda
hér störfum áfram, þá var honum um
megn að lifa áfram á þeim stað, þar sem
hugsjónir hans höfðu verið lítilsvirtar og
eigi náð veruleika.
Hannes var ljúfmenni, hvar og hvenær
sem hann hittist. Hann vildi ávallt hvers
manns vanda leysa, er hann mátti. En
hann var einn þeirra hugsjónamanna, er
þeim lífskjörum eru bundnir, að þeir njóta
sín aldrei til fulls.
Þótt Hannes hyrfi nú sjálfur af vett-
vangi verkalýðsbaráttunnar, þá fylgdist
bann jafnan með þróun þeirrar baráttu
hér syðra og fagnaði innilega hverjum
þeim áfanga, er náðist til hagsbóta fyrir
verkafólk og sjómenn, eins og fram kem-
ur í afmæliskveðju hans til Verkalýðs- og
sjómannafélags Keflavíkur á 25 ára af-
mæli þess. Þangað var hann boðinn heið-
ursgestur, en gat ekki mætt vegna sjúk-
leika.
Þessar fáu línur eiga að vera kveðja mín
og þakklæti til Hannesar Jónssonar fyrir
þann fórnfúsa skerf, er hann lagði af
mörkum og vildi leggja til þess að verka-
lýðshreyfingin næði að festa hér rætur og
verða aflgjafi í lífi vinnandi fólks í þessu
byggðarlagi, og ég veit, að allir verka-
menn og konur hér, sem til þekkja, munu
taka undir þessa kveðju mína.
Ragnar Guðleifsson.
Þann 17. júní í sumar, á þjóðhátíðardegi
Islendinga, andaðist á St. Jósepsspítala í
Hafnarfirði Hannes Jónsson frá Spákonu-
felli 78 ára ára gamall.
Þar sem æviatriði þessa látna sæmdar-
manns eru rakin af öðrum hér í blaðinu,
læt ég nægja nokkur þakkar- og kveðju-
orð frá mér og blaðinu Faxa, en útsölu-
maður þess í Hafnarfirði og áhugasamur
velunnari hafði Hannes verið um fjölda-
mörg ár. Rækti hann það starf af hinni
mestu prýði. Honum var ætíð mjög annt
um málefni Suðurnesja, sérstaklega þó
Keflavíkur, enda var hann kvæntur
ágætri konu héðan úr byggðarlaginu og
höfðu þau hjónin um eitt skeið búið hér
í Keflavík.
Hannes var hið mesta glæsimenni að
vallarsýn, höfðinglegur í fasi og bráðvel
gefinn, félagslyndur og fús að leggja góð-
um málefnum lið. Hann var skáldmæltur
vel og birtust víða eftir hann ljóð og laus-
ar stökur, t. d. í Húnvetningaljóðum og
hér á síðum Faxa. Þó mun meginið af
ljóðum hans og lausavísum, það sem ekki
hefur farið í glatkistuna, vera óprentað í
handriti heima hjá ekkju hans, frú Sigur-
borgu Sigurðardóttur.
I mörgum félögum mun Hannes hafa
starfað um dagana, eins og vænta má um
slíkan mann, t. d. í st. Morgunstjarnan, en
þar starfaði hann mörg síðari ár ævi sinn-
ar af trúleik og fórnfýsi og einnig
í Kvæðamannafélagi Hafnarfjarðar, en
í því félagi var hann formaður til hinztu
stundar og hafði verið það um fjöldamörg
ár. Naut hann þar trausts og virðingar
félagsmanna sinna, sem kunnu að meta
hæfileika hans og mannkosti. Einn af sam-
herjum hans í báðum þessum félögum,
Jón Magnússon, skrifaði um hann minn-
ingargrein í Morgunblaðið. Greinin endar
á þessu stutta frumsamda ljóði: