Faxi - 01.09.1964, Blaðsíða 10

Dr. Rajah B. Manikam biskup predikar í
Nj arðvíkurkirkju.
Erlendir kirkjuleiðtogar
Frh. af 1. síðu.
Sunnudaginn 6. seplembcr prédikaði svo
dr. Rajah B. Manikam, biskup frá Ind-
landi, í Innri-Njarðvíkurkirkju. Dr. Ma-
nikam er fyrsli og eini innfæddi lútherski
biskupinn í Indlandi. Hann lagði út af
orðum Páls Postula í Róm. 1, 14—16, og
lagði hann megináherzlu á hina þreföldu
játningu postulans, sem þar kemur fram:
„Eg er í skuld. Ég er reiðubúinn--------.
Ég fyrirverð mig ekki — — —.“ Þetta
sagði hann vera trúboðsjátningu Páls. Því
næst ræddi hann um kristniboð í sínu
eigin landi og þau fjölmörgu vandamál,
sem þar væri við að stríða, bæði á sviði
efnis og anda. „Við verðum að treysta
fagnaðarerindinu og leggja allan okkar
kraft í boðun þess,“ sagði biskupinn. —
„Heimurinn er ekki líklegur til þess að
verða betri siðgæðislega séð, fyrr en hann
verður betur kristinn.“
Eftir prédikun þjónuðu biskupinn og
sóknarprestur báðir fyrir altari, — og
flutti biskup blessun á móðurmáli sínu.
I messulok flutti svo sóknarprestur ávarp
og þakkaði biskupi fyrir komuna og pré-
dikunina, sem verða mundi ógleymanleg
öllum þeim, er á hlýddu.
Um stjórnarfundinn lét biskup Islands,
herra Sigurbjörn Einarsson, þau orð falla,
að þar væri um svo merkan atburð að
ræða, að með honum væri brotið í blað í
kirkjusögu Islands. A líkan hátt má segja,
Heima í sumarleyfi
íslendingar hafa löngum gert víðreist um
heimsbyggðina, m. a. til að stækka sjón-
deildarhringinn og afla sér nauðsynlegrar
menntunar á hinum ýmsu sviðum. Hafa
Keflvíkingar á undanförnum árum ekki
verið eftirbátar annarra, hvað þetta snertir.
Seint í júlímánuði náði ég tali af Olafi
Jóni Sigurðssyni, ungum Keflvíkingi, er
þessi árin stundar framhaldsnám við Aar-
hus Tekniske skole i elektroteknikum í
Arósum á Jótlandi. Olafur er fæddur í
Keflavík 24. febr. 1940, sonur hjónanna
Ingibjargar Olafsdóttur og Sigurðar R.
Guðmundssonar, pípulagningameistara. —
Eftir að hafa lokið gagnfræðaprófi í Kefla-
vík hóf Olafur nám í rafvirkjun og lauk
því með góðum vitnisburði. Er hann hafði
öðlazt sveinsréttindi í þeirri grein, innrit-
aðist hann í rafmagnsdeild Vélskólans í
Reykjavík, en sá skóli veitir iðnaðarmönn-
um nokkurt framhaldsnám og er þannig
fyrsti vísir að fullkomnum tækniskóla, en
slíkir skólar eru nú starfræktir hvarvetna
í heiminum, t. d. um öll Norðurlönd.
Aarhus Tekniske skole er þriggja ára
skóli og hefur Olafur nú verið þar eitt ár.
hann býr þar í heimavist og kann vel við
sig. Hann greiðir á mánuði um 170 kr.
(danskar) fyrir fæði og 90 kr. fyrir her-
bergið.
I þessari heimavist eru tveir aðrir Kefl-
víkingar, og búa þeir allir á sama gangi í
húsinu. Eru það þeir Egill Jónsson og
Kristján Björnsson, sem báðir eru í „hus-
bygningsteknikum“ og útskrifast væntan-
lega nú á næsta vori sem tæknifræðingar
í húsbyggingum. í þessum sama skóla eru
auk Keflvíkinganna þrír aðrir Islendingar,
svo þeir liafa góð tækifæri til að viðhalda
móðurmálinu.
Aðspurður segir Olafur, að þessi skóli
að heimsókn þessara tveggja kirkjuhöfð-
ingja marki tímamót í sögu kirkjulegrar
starfsemi lijá okkur hér í Keflavíkurpresta-
kalli. Báðir voru biskuparnir mjög glaðir
og þakklátir yfir góðri kirkjusókn og hlýj-
um móttökum — og báðu undirritaðan
að bera söfnuðunum hlýjar kveðjur sínar
og þakkir, ásamt blessunar- og árnaðar-
óskum.
Guð gefi að blessunarávextir til handa
kirkju- og kristnilífi okkar í Keflavík og
Njarðvíkum megi á komandi tímum
spretta af þessum minnisstæðu heimsókn-
um. Bj. J.
Ólafur J. Sigurðsson.
sé mjög strangur. Nemendum ber skylda
til að mæta í hverja kennslustund, og sc
um veikindi að ræða, verður að gera grein
fyrir því, t. d. með læknisvottorði. Kennsl-
an fyrsta árið fer ekki fram í fyrirlestra-
formi, heldur er sett fyrir ákveðið verk-
efni og fylgir því ákveðin heimavinna.
Næsta dag er þetta síðan tekið fyrir og
verkefnið alhugað. Hjá Olafi ltefur nám-
ið verið frá kl. 8 á morgnana til kl. 4 á
daginn. Seinni veturna verður kennt meira
í fyrirlestrum og þá lengist skólatíminn
nokkuð.
— Hvernig er svo samkomulagið við
dönsku piltana?
— Yfirleitt gott. Það er þá helzt, ef þjóð-
ernistilfinningin fer að gera vart við sig,
að nokkuð ber á milli og greinir verða meá
mönnum, t. d. ef rifjuð eru upp söguleg
viðskipti þjóðanna, en slíkt hendir ekki
nema sárasjaldan.
— Þið standið náttúrlega höllum fæti
iivað tunguna áhrærir. Eruð ekki cins
fimir og Danir að koma fyrir ykkur orði?
— Nei, það er satt, og sérstaklega þó
fyrsta kastið, en þetta kemur nú furðu
fljótt og Danir eru umburðarlyndir, hvað
málið áhrærir, eru ekkert að fixera mann,
þótt danskan sé ekki rétt fram borin, ef
þeir aðeins skilja.
— Hvenær lýkur þú nárrii, Olafur?
— Ég lýk námi, að öllu forfallalausu,
haustið 1966.
— Og hvað er þá fram undan, lengri
dviil í Danmörku og vinna þar, eða koma
heim ?
— Þessu get ég ckki svarað eins og er,
cn þó geri ég fastlega ráð fyrir að koma
heim að námi loknu. H. Th. B.
118 — F A XI