Faxi - 01.12.1964, Blaðsíða 23

9
<►
O
<►
n
<►
o
o
<►
n
<►
u
n
n
n
<>
n
u
n
n
u
u
n
U
u
n
u
u
U
n
u
u
U
n
n
TELPAN í TEDRYKKJUKRÁNNI
Ljóð og lag: Kristinn Reyr.
Viðsjált er vaðið á ánni,
ce, vöð eru hreint ekkert grín,
en telpan í Tedrykkjukránni
töfrar mig yfir til sín,
svo er hún síkvik í fasi
og syngur og dansar og hlœr.
Ætli eg hopi eða hrasi,
eg hafði það yfir í gœr.
Eitthvað er skreipt hér í ánni
og öldungis djúpt þetta vað,
en telpan í Tedrykkjukránni
trompar mig, víst er um það.
Hvers vegna hafði eg ekki
í hendinni prik eða staf?
Straumurinn fléttast í flekki,
sem fœra mig skjálfandi á kaf.
Hrollkaldur hrekst eg í ánni
og hatturinn flýtur á burt,
en telpan í Tedrykkjukránni
tosar mér upp úr á þurrt,
svo er hún síkvik í fasi,
já, sú kippir flestu í lag.
Ætli eg fari eða flasi
að fljótinu aftur í dag.
(Flutt á skemmtifundi StaShverfinga í Grindavík, 14. nóvember 1964.
Söngvari: Magnús Vilmundarson).
ut fjöruna, út á nesið; fleiri fóru á eftir
með sama hætti; urðu þetta sex til sjö
menn, sem fóru þannig hver á eftir öðr-
um með fjörunni út á nesið, héldu þeir
allir á ýmislega litum veifum og fóru all
geyst. Er þeir voru komnir nokkuð út
með sjónum, vöfðu þeir saman veifunum
og héldu til baka, þetta var endurtekið
þrisvar sinnum, en þar eftir gengu menn
þessir inn í hópinn, sem fyrir var, og var
ekki að sjá, að neitt meira væri aðhafzt.
Hófust nú umræður um borð um það,
'hvað landsmenn vildu gefa til kynna með
þessum ferðum. Héldu sumir, að þeir
væru að vísa bátnum frá landi, en aðrir,
að þeir mundu ekki hafa bát við hönd-
ina. Nú var úr vöndu að ráða, enginn
bátur kom úr landi og ekki fært að ná
sambandi við land á annan hátt. Segir
Arni þá við menn sína, að nú sé sá einn
kostur fyrir, að hleypa bátnum í land.
Þeir muni vafalítið bjargast, þar sem sand-
ur sé auðsjáanlega í fjörunni, þeir séu
orðnir aðþrengdir nokkuð af þorsta og
vanti einnig mat; því sé eigi annað ráð
nær en reyna að komast í land með þessu
móti. Leizt mönnum mjög misjafnlega á
þessa hugmynd.
Arni hafði áður veitt athygli röð af
hraundröngum ,sem stóðu upp úr sjón-
um í átt til lands. Nú flaug í hug hans,
að ef þeir kæmust inn fyrir dranga þessa
mundi vera örskammt í land, ekki hafði
hann samt orð á þessu. Lætur hann nú
„heisa“ segl og létta akkeri, heldur svo
inn með fyrrnefndum dröngum, þar til
komið var inn fyrir þá. Þar var aftur lagzt
við akker og gefið út það sem til var af
keðjum um borð. Er svo hafði verið um
búið, var ekki nema örskotsleið í land.
Var nú kastað út belg, sem áður hafði
verið festur við línu, við belginn var
bundið hið bilaða rör ásamt flösku, sem
1 var miði með beiðni um að lagfæra
rörið og að fá eitthvað að drekka. Belgn-
um var veitt greið viðtaka, er hann bar
að landi og sáu þeir frá bátnum, að sumt
af fólkinu fór þ egar í ýmsar áttir, og vissu
þeir síðar, að þá var verið að sækja á bæina
i kring það, sem um var beðið. Eftir nokk-
urn tíma var þeim send út með hjálp
belgsins, mjólk á átta potta kút, var hon-
um komið fyrir í „skjóðu" og bundið
rammlega fyrir opið, svo eigi kæmist sjór í.
Og nú fengu þeir um borð að vita, að
landsmenn vildu með ferðum sínum út
a nesið, gefa bátsverjum til kynna, að
batur væri til staðar hinu megin á nesinu,
en það kom ekki að gagni, því ekki var
unnt að komast út úr víkinni og norður
fyrir nesið, vegna mikillar öldu og óhag-
stæðs leiðis.
Nú voru allar raunir á enda, þar sem
þeir fengu úr landi á þann hátt, sem áður
er lýst, allar sínar nauðsynjar. Minntust
þeir æ síðan með þakklátum huga örlætis
fólks í landi, sem sótti á bæina og sendi
um borð hvaðeina, sem það hugði að þá
vantaði eða kæmi vel að fá. Og allir
þessir flutningar fóru fram með aðstoð
belgsins og skjóðunnar, sem dregin var á
línu milli báts og lands, eins og áður er
sagt.
Víkin, sem þeir lentu í, heitir Kross-
vík. Þar voru einnig tveir bæir, sem þeir
mundu nöfn á, Traðir og Traðabúðir.
Frá þessum bæjum var sent með brotna
olíurörið til baukasmiðs þar uppi í sveit-
inni; var um all langan veg að fara til að
ná fundi hans.
Fyrirspurn höfðu bátsmenn gert um
leiðina út úr víkinni, út á milli skerjanna,
en fengu þau svör, að þeir skyldu halda
sömu leið og þeir komu inn, því þeirn
hafði tekizt að þræða hina einu réttu
leið, er þeir komu þar inn. Olíurörið marg-
nefnda kom um borð seint á laugardags-
kveldi, og þegar búið var að koma því
FAXI — 175