Faxi - 01.03.1975, Blaðsíða 9
Jón Ármann Héðinsson
K ark þarf og áræðí
ti neita boðum
Kæru ungmenni! og séra Björn Jóns-
son.
Undir söng kvennanna hér áðan kom
mér í hug málsháttur, sem Þórarinn
Björnsson skólameistari kenndi okkur
sera Birni, er við vorum við nám hjá
honum í frönsku á sínum tíma, en hann
er þannig: „Partír ser morír en peu“.
^etta getum við sagt að þýði: Að kveðj-
ast er að deyja að hluta, eða í áttina
að því.
Hér í kvöld er kveðjustund í vissum
skilningi. Séra Björn lætur af störfum
hér eftir langt og giftudrjúgt starf.
Einnig þið kæru ungmenni eru mörg á
tímamótum. Líf ykkar er á kveðju-
stundarstigi ef svo má segja. Bernskan
er að baki, æskuárin er að baki fyrir
^narga og unglingsárin fyrir suma einn-
ið að baki. Framundan er lífið með nýj-
um tilfinningum. Gleði og sorg þeirra
tíma sem er kannski varanlegra en nokk-
Uð annað í lífi mannsins. Liðinn er sá
kafli í lífi hvers manns, er margir telja
beztan þátt síns tíma. Það er áhyggju-
lítið tímabil æskuáranna. Nú er fram-
Undan það tímabil, er menn þurfa að
taka ákvörðun, oft erfiða ákvörðun, en
einnig segja sumir að þetta sé dásam-
legasta tímabilið. En þetta skeið er við-
kvæmt. Þetta skeið er var um maka.
uPpi í himninum, eða að við trúum að
Guð sé ekki til. En hvað á Guð að vera
í okkar lífi? Orðin í Markús 12, 30-32
svara því: Þú skalt elska Drottin Guð
þinn, af öllu hjarta þínu og af allri sálu
þinni og af öllum huga þínum og af
öllum mætti þínum og þú skalt elska
náunga þinn eins og sjálfan þig. Já, það
er kjarninn. Við eigum að elska Guð
Uieira en allt annað. Við eigum að biðja
hann að taka við okkur að við megum
vera hans börn_ En að vera hans börn
felur í sér bæði réttindi og skyldur. Því
við sem kristin getum ekki búist við
^ví að heimurinn trúi, að faðirinn hafi
sent soninn, að kröfur Jesú séu réttar
eöa að kristindómurinn sé sannur 'nema
að hann sján einingu kristinnar manna.
fjölskyldan er kristin standa allir
Val um ævistarf, búsetu o.s.frv. Eink-
unnarorð dagsins er fjölskyldan og sam-
lííið.
Má ég segja ykkur frá því, að fyrir
nokkru átti ég þess kost ásamt öðrum
að heimsækja Indíánaþorpin í frum-
skógum í f jarlægu landi rétt norðan við
miðbaug. Og raunverulega hvarf maður
um það bil 2000 ár aftur í tímann, og
sá þar hvernig fólkið lifir og hefur lifað.
Þar var fjölskyldan saman, þar kenndi
hver maður afkomanda sínum hvað
nauðsynlegt var, svo að lífið héldi áfram.
fjölskyldan var ein heild. Fjölskyldan
er kjölfesta þjóðfélagsins. Ef f jölskyldu-
böndin bresta og applausn kemur er
kjölfesta þjóðfélagsins í upplausn, og
hætt er við að illa fari.
í ár er ár kvenna, konuár. íslenzka
konan hefur öld eftir öld lært að mat-
búa, tryggja f jölskyldunni viðurværi
gegnum erfiða tíma, og kennt dóttur
sinni. Það er ekki langt síðan að konan
taldi það höfuðskyldu sína að búa vel
f jölskyldumeðlimirnir saman í vandræð-
um sem koma upp og biðja Guð að hann
megi leysa úr þeim vanda og einnig ef
hættuleg veikindi eða annað komi upp,
þá er yndislegt að fjölskyldan standi
saman og biðji fyrir einstaklingnum,
því Guö hefur gefið það fyrirheit í Bibl-
íunni að hann svari hverri hjartans
bæn. Og ef fjölskyldan er ein í Guði er
heimilið yndislegur dvalarstaður sem
hefur að sjálfsögöu mikið að segja fyrir
alla aðila.
Ég hvet ykkur til að íhuga það sem
ég hef sagt hér. Takið við Guði. Ég hefi
reynt það og sé ekki eftir því og ég
veit, að þið munið ekki heldur sjá eftir
því. Því þegar Jesú er orðinn leiðtogi
lífs ykkar, þá fyrst fær lífið einhvern
tilgang.
í búrið fyrir veturinn. Ekki var hægt
að hlaupa út í næstu hornbúð eða sjoppu
og kaupa skyndilega eitthvað ef gest
bar að garði. Þessa list kunni íslenzka
konan og var henni sómi að, og ætti að
minnast þess meira en gert hefur verið
að mínu mati.
Harðnandi lífsbarátta í dag vegna
baráttunnar um betri lífsgæði, sem stafa
oft af ímynduðum áhrifum frá stöðu
nágrannans, leiðir það af sér, að ekki er
tími til rólegrar stundar eins og við
höfum hér í kvöld, stundum sem byggist
á mati þess manns að nauðsynlegt sé
að sinna sálarlífi sínu einhverju, ein-
hverju meira en gert hefur verið. Má
ég segja ykkur frá sögu frá Afríku.
Ég held að það hafi verið doktor Liv-
ingston er var á ferðalagi með hinum
tryggu svertingjum sínum og fór þá
greitt eins og trúboða er háttur_ Eftir
harða dagleið sögðu svertingjarnir: ,,Nú
förum við ekki lengra, við megum ekki
fara of hratt, svo sálin verði ekki eftir“.
Gætum við ekki hugleitt þetta. Gætum
við ekki hugleitt, að kapphlaupið verði
ekki svo mikið að við gleymum þörfum
sálarinnar. Ég sé hér, að þið viljið hafa
viðhorf og siðgæði kristins manns, í
samskiptum við fjölskylduna, í sam-
skiptum við nágrannann. Þetta er og
verður kjölfesta fjölskyldunnar, kjöl-
festa þjóðfélagsins. Reynum að haida
þessu jafnvægi hreinu, að gefa okkur
tóm til að velja og hafna.
Nú kemur svo margt til ykkar inn í
stofn beint í gegnum einn sjónvarps-
kassa að ekki er lengur friður á heim-
ilinu. Heimilið er ekki lengur vé fyrir
hvíld og frið sem það var áður. Fjöl-
skyldulífið truflast. Hér er vandi á ferð-
um, því sumir vilja þetta og aðrir hitt,
og þá kann að koma ágreiningur upp.
Valið er að velja og hafna. Meta hið
sanna, rétta og góða og halda hugarró
og kristilegu siðgæði sínu í jafnvægi.
Það er mér sérstök ánægja að sjá hið
árangursríka starf séra Björns Jóns-
sonar hér í kvöld. Vissulega hafði ég
heyrt um mikinn dugnað hans fyrir
ykkur, en ég ^gi vkkur það hrein-
skilnislega, að slíkan árangur sem þið
sýn;ð hér í kvöld hefði mig ekki órað
fyrir þegar maður hugleiðir hinn mikla
óróleika í þjóðfélaginu á þessum síð-
ustu mánuðum og jafnvel árum Sam-
koma ykkar hér í kvöld er slíkur geisli
á þessum tíma að vel mætti muna það
Framhald á bls. 27
F A X I — 25