Faxi - 01.05.1975, Blaðsíða 10

Rætt við Ófeig J. Ófeigsson lækni — 2. hluti.
(I seinasta tölublaði FAXA ræddum við
Eyþór við dr. Ófeig J. Ófeigsson um fólk-
vanginn sem hann telur að Suðurnesjamenn
eigi að vinna að við Leiruvötn á Berginu.
Eins og fram kom í viðtalinu. hefur dr,
Ófeigur ávallt sýnt gróður- og landverndar-
málum Suðurnesja einskæran áhuga, bæði
,i orði og verki, og í þessum hluta komum
við einmitt inn á þann þátt, ásamt því sem
hann miðlar okkur svolítið af fróðleiksforða
sínum um bernskustöðvar sínar í Leirunni
og mannlífið þar.)
Samræður okkar snúast aftur að skóg
og grasrækt á Suðurnesjum og Eyþór
rífjar upp ýmislegt í þeim efnum, þar á
meðal kemur í ljós að dr. Ófeigur er
einn af stofnendum Skógræktarfélags
Suðurnesja og fyrsti formaður þess.
Eyþór minnist einnig á erindi sem dr.
Ófeigur fluttj á fundi hjá félagi Suður-
nesjamanna íReykjavík og birtist seinna
í aprílblaði FAXA árið 1952. „Þegar ég
minnist á greinina í FAXA við þig
fyrir nokkrum dögum,“ segir Eyþór, ,,og
þakkaði þér fyrir lofsvert framtak,
Ófeigur, þá sagðir þú að árangurinn
væri lítill, en þar er ég ekki sammála.
Árið sem þú ritaðir greinina var fátt
um frágengnar lóðir í kringum hús á
Suðurnesjum, en skrif þín vöktu menn
til meðvitundar um að hægt væri að
rækta og fegra í kringum híbýli sín
Myndin sem prýddi forsíðu seinasta tbl., —
var tekin við Leiruvötnin — og þar sem texti
fylgdi ekki myndinni birtum við hana aftur
í smækkaðri mynd.
Frumherji
trjáræktar á Suðurnesjum
Plöntur í poka, á milli bæja
Kvæði og kartöflurækt, - í Leirunni
með grasi og trjám. Úti í auðninni hefur
hins vegar hægt þokast í aldarfjórðung-
inn sem liðinn er og því sýnist mér, að
FAXA-greinin eigi því erindi til okkar
Suðurnesjamanna í dag, og raunar allra
íslendinga.“
Vildi láta girða Reykjanesskagann, til
að verjast ágangi sauðfjár
,,Satt er það,“ segir dr. Ófeigur, ,,að
mér finnst lítið hafa áunnist í ræktunar-
og gróðurverndarbaráttunni og Suður-
nesjamannafélagið í Reykjavík hefur
verið áhrifalítið seinni árin, en það er
nú önnur saga. Þegar Heiðmörkin var
girt og reyndar fleira, var mikið um
það skrifað í blöðin. Ég fór fór þá með
áðurnefnda grein til eins ritstjóra dag-
blaðs í Reykjavík og innti hann eftir
því hvort ekki væri rétt að birta grein-
ina, þótt hún væri ekki alveg nýrituð,
en þar kom fram, að betra væri að
hætta við að girða viss svæði. Mun
minni kostnaður væri og árangursríkara
að girða þvert yfir Reykjanesið, þannig
að höfuðborgin lenti innan girðingar og
þá þyrfti varla að kvarta undan ágangi
búfjár um úthverfi bæjarins eftir það.
Ritstjórinn tók vel í erindið, en vildi
breyta allri greininni, en það tók ég ekki
í mál, vegna þess að hún var málefnaleg
og stóð fyrir sínu á þeim tíma og gerir
enn, að miklu leyti. Mín skoðun stendur
óhögguð, að það er smásálarháttur að
girða bletti af skaganum. Það minnir á
söguna um manninn sem átti hund sem
honum þóttj afskaplega vænt um; vildi
ekki meiða á nokkurn hátt, en þó endi-
lega stytta á honum rófuna. Fyrst hjó
hann pínulítið aftan af rófunni, en var
ekki ánægður, og hjó því í annað sinn
og það þriðja sinn, að honum fannst
hún mátulega löng.“
Ræktum landið með ánægjuna eina
yfir verkinu
Til að svala ræktunarþorsta sínum
hafði dr. Ófeigur svolitla gróðrarstöð út
58 — F A X