Faxi - 01.02.1983, Blaðsíða 27

skepnur, og laginn að hjálpa
þeim ef einhvers þurftu með. Ég
held þó að mest yndi hafi hann
haft af sauðfé. Hann var mikill
fjármaður alla tíð.
Einu sinni um haust var það á
yngri árum hans, að hann fór í
eftirleit og snjóföl var á jörðu. Þá
hrapaði hann í hraungjá, en var
svo heppinn að gríðarstór og
langur broddstafur, er hann var
með lenti þversum á gjárbörm-
unum og náði vel yfir. Stafurinn
var mjög sterkur. Ketill hélt sér
dauðahaldi og fikraði sig varlega
að öðrum barminum og náði þar
grjótfestu og komst upp. Stafur-
inn var ávallt geymdur á örugg-
um stað. Ég handlék hann oft.
Stafur þessi eyðilagðist í elds-
voða.
Fyrsta sumarið, sem ég var í
Kotvogi, var Vilborg, móðir
Ketils lifandi. Ég man það, að ég
bað hana oft að gefa mér fjórða
part úr flatköku. Hún gerði það,
og gott var það, sem kom úr
hennar höndum. Allt í sambandi
við Vilborgu Eiríksdóttur er mér
hugljúft alla tíð. Hún spáði fyrir
mér, en ég hafði auðvitað ekkert
vit á slíku þá. Pegar ég fór fyrsta
haustið frá Kotvogi til foreldra
minna í Reykjavík gaf hún mér
vettlinga, sem hún hafði sjálf
prjónað og var silfurkróna frá
henni í þeim. Ég man það, þótt
lítill væri, að hún kallaði mig að
rúmi sínu og lánaði mér lítinn
poka, fullan af sauðarvölum og
sagði: ,,Raðaðu þessum völum á
kistuna hérna við rúmið mitt.
Þetta eru sauðirnir þínir. Það er
gaman að sjá, hve þeir eru marg-
ir.“ Ég gerði þetta, en svo mikið
var í pokanum, að ég raðaði að-
eins litlu, svo sem, eins og,
tveimur eða þremur röðum.
>,Þetta eru sauðirnir þínir, er
ekki gaman að eiga marga
sauði?“ ,,Jú“, sagði ég. Svo man
eg ekki meir. Ég sá þessa konu
aldrei framar.
Þegar ég var orðinn prestur og
kom til Andrésar Andréssonar,
klæðskera, sem saumaði á mig
hernpu, sagði hann við mig í
fyrsta skipti, sem ég kom: ,,Það
er rólegt hérna hjá mér núna, en
nter finnst eins og einhver sæki
ar> mér, viltu vera svo góður, að
koma snöggvast inn á skrifstofu
mina.“ Hann benti mér á stól að
setjast á, en sjálfur settist hann í
sofa, og hallaði sér upp að bak-
'nu á honurn. Hann var skyggn
°8 gat talað við ósýnilegar per-
sónur í vöku. Hann lygndi aftur
augunumogsagði: „Hérerkom-
MINNING
Ingólfur Karlsson
frá Karlsskála, Grindavík
FÆDDUR 12. JÚLÍ 1924
DÁINN 29. DESEMBER 1982
Hinn 7. jan. s.l. var Ingólfur Karlsson kvadd-
ur hinstu kveðju í hinni nýbyggðu kirkju
Grindvíkinga að viðstöddu miklu fjölmenni, en
hann lést 29. desember 1982 á Borgarspítalan-
unr í Reykjavík, eftir erfiða sjúkdómslegu. Ing-
ólfur var fæddur 12. júlí 1924 að Karlsskála í
Grindavík. Foreldrar hans voru Ágúst Karl
Guðmundsson, sem lést 1943, og Guðrún
Steinsdóttir, sem nú dvelur á sjúkrahúsinu í
Keflavík, 94 ára að aldri.
Ingólfur ólst upp hjá foreldrum sínum ásamt
stórum systkinahópi, en þau voru 10 Karls-
skálasystkinin.
Snemma fór hann á sjóinn með föður sínum
á bát hans Framtíðinni, sem hann gerði út frá
Grindavík. Eftir að hann lauk barnaskóla fór
hann í tvo vetur í Flensborgarskóla í Hafnar-
firði. Fljótlega eftir það tók hann 30 smálesta
formannspróf og hóf formennsku á m/b Sæ-
geir, sem Baldur Guðmundsson útgerðarmað-
ur átti og gerði út frá Grindavík. Hinn 6. októ-
ber árið 1947 gekk Ingólfur að eiga eftirlifandi
konu sína, Vigdísi Magnúsdóttur, en þau
kynntust á Siglufirði. Foreldrar Vigdísar voru
Valgerður Olafsdóttir og Magnús Vagnsson
yfirsíldarmatsmaður, sem þar bjuggu.
Fyrstu búskaparárin bjuggu þau á Karlsskála
hjá móður Ingólfs, en fluttu síðar til Siglufjarð-
ar og voru þar í sex ár en fluttust síðan til
Grindavíkur aftur, og áttu lengst heima á Rán-
argötu 10. Þar sást vel út á sjóinn, en hann
stundaði Ingólfur mestan hluta ævi sinnar sem
skipstjóri og mikill aflamaður.
Börn þeirra hjóna urðu fimm, Valgerður gift
Olafi Sigurpálssyni útgerðarmanni, Magnús
slökkviliðsmaður giftur Bergljótu Steinsdóttur,
Guðrún en hún lést 5 ára, Guðrún Bára sem
starfar við sendiráð íslands í Genf í Sviss, Ágúst
Pór verkstjóri, giftur Kristínu Pálsdóttur, eru
þau öll systkinin sem gift eru búsett í Grindavík
og eru barnabörnin orðin 6 og áttu þau oft
góðar stundir hjá afa og ömmu.
Bátarnir stækkuðu og árið 1959 fór Ingólfur í
Stýrimannaskólann og lauk þar fiskimanna-
prófi í öldungnum. Var Ingólfur mörg ár skip-
stjóri á bátum Jóns Gíslasonar í Hafnarfirði.
Við Ingólfur kynntumst þegar hann var með
bát sem ég átti, Skagaröst KE 34, það var árið
1967 og var báturinn gerður út frá Grindavík.
Þá fann ég fljótt að þarna fór maður sem gott
var að starfa með, dugnaður og þrek sem þarf
til að stunda sjó á vetrarvertíðum enda hef ég
fáum kynnst sem mér hefur fallið eins vel við í
önn dagsins í erfiðu starfi og við léttan leik.
Viðmótið og vingjarnlega brosið hlýjaði manni
oft á heimili þeirra hjóna Vigdísar og Ingólfs
Karlssonar.
Skagaröstin mun hafa verið síðasti báturinn
sem hann var með sem skipstjóri, hann fór um
tíma til sfldveiða í Norðursjó og loðnuveiða á
m/b Grindvíking. Árin 1972 og 1973varlngólf-
ur hafnarstjóri í Grindavík og var það starf
erfitt og erilsamt árið sem gosið var í Vest-
nrannaeyjum, ég held að lítið hafi verið sofið
vertíðina þá. Eftir það stundaði hann vörubíla-
akstur og síðar keypti hann vélgröfu sem hann
starfaði á ásamt vörubflaakstri. Nú fyrir nokkr-
um árum byggðu þau hjónin glæsilegt einbýlis-
hús að Baðsvöllum 16, Grindavík, Ingólfur
hafði lokið við að ganga þar vel frá öltu áður en
ferðin langa var farin.
Síðustu tvö árin var hann vaktmaður í orku-
veri Hitaveitunnar í Svartsengi. Með Ingólfi
Karlssyni er góður drengur genginn, ég er
þakklátur fyrir aö hafa kynnst þeim hjónum og
börnum þeirra, allt er það gott og traust fólk.
Við hjónin sendunr frú Vigdísi, bömum hennar
og tengdafólki innilegar samúðarkveðjur.
Margeir Jónsson
in kona inn til okkar. Ég fann
áhrifin frá henni frammi í búð-
inni, þegar þú komst. Hún er
frekar lágvaxin, aðeins lítiö eitt
lotin í herðum, hárið ber svip af
aldrinum. Hún er með fallega
þríhyrnu. Hún segir nú við mig
formálalaust: „Spurðu Jón,
hvort liann muni eftir konunni,
sem spáði fyrir honum. Nú er
það komið fram.“ Ég sagði nei.
„Ég man ekki eftir neinni konu,
sem spáði fyrir mér.“ Þá sagði
konan við Andrés: „Jæja, það er
þá svona . Hann man ekki eftir
þessu. Man hann þá ekki eftir
konunni, sem lánaði honum
sauðarvölurnar." „Jú, auðvit-
að“, sagði ég og opnaðist allur,
en þá hvarf konan Ándrési.
Þetta var Vilborg, móöir Ket-
ils, fóstra míns. Ekkert gat
Andrés vitað um okkar gömlu
kynni. Vilborg var heldur alls
ekki í huga mínum, þegar ég kom
til hans.
Þetta var innskot hjá mér, sem
ég mátti til að hafa með, vegna
konunnar, sem ég kynntist þarna
fyrsta sumarið mitt í Kotvogi.
Hún var þá búin að vera hús-
freyja á þessu stóra heimili með
miklum heiðri, í nærri hálfa öld.
FAXI - 55