Faxi - 01.03.1983, Side 12

Æviminnmgar
Þorgríms St.
Eyjólfssonar
VIÐTAL PÉTUR PÉTURSSON ÞULUR - 3. HLUTI
Þaö var ekki neitt recept, sem
fylgdi gleraugnakaupum í þá daga.
Menn keyptu þau og það virtist
koma aö góðum notum. Þetta
gafst mönnum mjög vel og þeir
keyptu sín gleraugu og skiptu á
þeim þegar heim kom og notuðu
til skiptis þegar á þurfti að halda.
Ég skal ekki segja að menn hafi
eyðilagt í sér augun með þessari
aðferð, en égtel að þettamundi nú
ekki þykja heppilegt nú á dögum.
Það væri betra að fara fyrst til sér-
fræðings og láta hann reyna og
prófa alla hluti.
Þarna var ýmislegt sem var
minnisstætt. Það voru ýmsir
pappakassar sem fleygt var þarna,
og það var kassi frammi í anddyri
sem að búðarruslið var látið í, og
það þótti þó nokkuð varið í að fá
leyfi búðarmanna til þess að leita í
ruslakassanum hvort ekki væri nú
eitthvað nýtilegt þarna. Góður
pappakassi þótti gott búsílag fyrir
þá sem voru á þessum aldri. Nú
held ég, þegar maður lítur á allt
það sem fleygt er úr búðum, og
öðru því um líku að lítið mundi
þykja til þessara hluta koma.
Svona var það nú í þá daga.
Það var nú með þessa Duus
verslun í þá daga eins og núna, að
menn hafa talið að hægt væri að
auðgast á verslun, og margir hafa
hugsað sér að gera það, m.a. voru
ýmsir sem keyptu varning af Duus,
og ætluðu sér að selja hann með
einhverjum hagnaði í nágranna
byggðunum.
Sagt var um einn sem stundaði
þessa verslun, keypti ýmislegt og
seldi aftur, að hann hefði keypt
eldspýtnastokk á 3 aura hjá Duus
og flutt hann til sinnar heima-
byggðar og selt hann á 2 aura. Að-
spurður um það hvernig þessir
verslunarhættir bæru sig, þá sagði
hann: ,,Ég hef hagnaðinn af um-
setningunni“.
I Flensborgarskólanum.
Eg sé að hér er mynd af Flens-
borgarskólanum, mynd af nem-
endum hans og skólahúsinu árið
1921-1922.
Mér féll einkar vel námið í
Flensborgarskóla. Þarna var mjög
heilbrigt félagslíf. Á þeim tíma
voru þetta þroskaðir og eldri menn
sem að komu þangað. Mér er sér-
staklega minnisstæður fyrsti morg-
uninn. Ég kom þama með mótor-
bát héðan úr Keflavík til Hafnar-
fjarðar, var með mitt hafurtask, og
remdist með það þarna suðureftir
götunum, því að þá voru nú ekki
strætisvagnar eða neitt því um líkt,
enda var ég víst með koffort með
mér og talsverð fyrirhöfn að koma
því, svo ég dröslaði þessu og var
snemma á fótum. Þegar ég kom
þarna að, þá voru öll hús lokuö, og
ég beið þar góða stund fyrir utan,
en hafði mig svo upp í það, er ég sá
hreyfingu við giugga þar, að banka
á dyr. Það voru tvennar dyr á hús-
inu þarna. Að vörmu spori kom
vörpulegur maður fram á nær-
skyrtunni, og hann virtist vera
svona frekar við aldur, því hann
A túnblettinum sunnanundir húsi Þorgríms læknis - nú Kirkjulundur. Efri röð frá vinstri: Jóhanna Rugna Þorgrímsdóttir dó í
æsku, Guðrún Jónsdótlir, Björn Stefánsson, Arni Þór Þorgrímsson, Birna Jónsdóttir. Neðri röð frá vinstri: Jóhanna Lúðvíks-
dóttir, Bergþóra Sölvadóttir, Jóhanna Stefánsdóttir. Þegar jtessi mynd var tekin bjuggu Þorgrímur og Eiríka í húsi Þorgríms
lœknis.
var með yfirskegg. Hann tók mér
alúðlega, vísaði mér til sætis þarna
inni í heimavistinni, sem að ég var í
næstu þrjú ár. Þessi maður reynd-
ist við nánari kynni vera einn nem-
andi skólans, og var síðar ráðs-
maður. Ég segi þetta til þess að
sýna fram á að þetta voru ekki
neinir unglingar, sem sóttu skól-
ann á þeim árum. Þarna voru
menn, sem voru allt upp að þrí-
tugsaldri. Svo þetta var þroskað
fólk.
Kennarar voru mjög góðir.
Ogmundur Sigurðsson hafði al-
mennt orð á sér fyrir kennsluhæfi-
leika. Þarna var líka séra Þorvald-
ur Jakobsson, sem áður var prest-
ur í Sauðlauksdal, indælismaður,
Sigurður Guðjónsson var þá kenn-
ari þarna líka og fleiri voru þar
stundakennarar og kennarar um
stundarsakir. Sigurður kenndi
lengi við Verslunarskólann. Sam-
viskusamur maður og vildi öllum
vel. Þessi ár liðu þarna mjög Ijúf-
lega. Þarna eignaðist ég marga
góða vini og margir þeir, sem þar
voru, urðu síðar þjóðkunnir
menn, rniklir embættismenn þess-
arar þjóðar, t.d. var einn þeirra
hæstaréttardómari, hæstaréttarrit-
ari varð annar; prestar, læknar og
fleira.
Það eru náttúrulega ýmis
skemmtileg atriði og þau eru
kannski bundin við eina eða tvær
persónur í skólanum eins og gerist
og gengur. Þetta voru ekki neinir
englar. Okkur þótti gaman að
skvetta okkur upp þarna. Ég
minnist eins skemmtilegs atviks er
við vorum þarna á ganginum.
Þetta var nú ekki langur gangur og
verið var að binda fyrir augun á
einum og hann átti að ganga um og
gera eitthvað gaman við þann, sem
hann hitti á. Hann káfaði sig
áfram, hélt fyrir augun á einum og
sagði svona heldur hvatskeytlega.
,,Hver ert þú?“ Svo var tekið frá
augunum á honum, og þá var þetta
Ögmundur Sigurðsson, skólastjóri
og hló vel.
Ögmundur Sigurðsson var að ég
held góður uppeldisfræðingur, því
hann kunni að taka á málum þann-
ig, að það varð ekki neinn ofsi eða
mikil læti frá hans hálfu, þó mönn-
um yfirsæist á einhvern hátt, held-
ur benti hann manni á það á þann
hátt, að manni gat orðið það minn-
isstætt, eða mér hefur getað orðið
það minnisstætt alla ævi.
Eitt sinn var það, að við nokkrir
piltar áttum að vera komnir inn kl.
10 á kvöldin, minnir mig, slökkva
ljós kl. II. En eitt skipti höfðum
við brugðið okkur út. Mig minnir,
að við værum 3 saman, og mikil
höfðingskona, frú Gyða Þorvalds-
dóttir, ekkja dr. Björns frá Mið-
firði, bauð okkur heim til sín. Hún