Faxi - 01.04.1983, Blaðsíða 16

Ingvar Guðmundsson:
Hóteí de Gink
Hótel de Gink.
Ofarlega við gamla flugvallar-
veginn standa enn nokkrar gamlar
og hrörlegar byggingar frá tímum
síðari heimsstyrjaldar. Þetta eru
braggar og skemmur sem ýmist
eru notaðar sem geymslur, hest-
hús eða verkstæði. Allt umhverfi
þessara hrörlegu bygginga er fá-
dæma sóðalegt, þarna ægir öllu
saman - við hesthúsin eru skíta-
haugar grónir arfa að mestu, við
geymslumar eru spýtnahaugar og
járnadrasl gömlum og ónýtum
vörubílspöllum hefur verið fleygt
þarna og haugar veiðafæra eru á
víð og dreif innan um þetta drasl.
Yfir öllu þessu drasli trjóna svo
fiskhjallarnir sem bera uppi lostæti
þeirra Nigeríumanna, sem þeir
hafa þó tæpast efni á að veita sér.
Að flestum þessarar hjalla liggja
ógreiðfærir vegir, sem oft eru ekki
annað en moldartroðningar, enda
er hjöllum þessum dreift um
móana nokkuð langt frá alfara
leiðum. Þóereinnhjallurinnþarna
sérlega vel í sveit settur að honum
liggur breiður malbikaður vegur
og sjálfur stendur hjallurinn á mal-
bikuðu plani.
Þeir, sem þarna kæmu og
þekktu lítið til fortíðar staöarins
myndu vafalaust verða nokkuð
undrandi að sjá þetta. Mitt í öllu
draslinu stendur þessi fiskhjallur á
stóru malbikuðu plani. Menn gætu
haldið að hér væri verið að verka
einhverja úrvalsskreið fyrir vand-
láta ítali, svo vel er að henni búið,
en svo er nú samt ekki.
Á þessum stað stóð eitt sinn
myndarlegt fyrsta flokks hótel,
sem mun hafa verið vel þekkt víða
um heim fyrir frábæra þjónustu.
Umhverfi þessa hótels var líkt og
þaö er í dag ákaflega hrjóstrugt,
en drasl var hvergi að finna í ná-
grenni þess líkt og þar er í dag.
Allmargir Keflvíkingar muna að
sjálfsögðu allvel eftir þessu hóteli
en þó eru þeir víst mun fleiri, sem
aldrei hafa heyrt á það minnst.
Það væri því ekki úr vegi að rifja
upp eitt og annað varðandi þetta
eina hótel, sem starfrækt hefur
verið í Keflavík, en það var aðeins
opið erlendum ferðamönnum er
hér áttu leið um.
Bregðum okkur nú nokkur ár
aftur í tímann eða til ársins 1944
en í janúar það ár skrifar Ingunn
Ingimundardóttir skemmtilega
grein í Faxa er hún nefnir ,,Blaða-
mannaheimsóknin". Ingunn segir
í upphafi greinar sinnar að miklar
sögur hafi gengið um að í heiðinni
hér fyrir ofan bæinn væri veriö að
byggja flugvöll einn mikinn, sem
væri eitt hið mesta mannvirki í
heimi. Öllum landsmönnum, og
ekki síst okkur Keflvíkingum, hefði
leikið nokkur forvitni á, hvað væri
um þetta. I erlendum blöðum hefði
verið skrifað um stórkostlegan
flugvöll, fullkomið nýtísku hótel
o.fl. Því hefðu íslenskir blaða-
menn sótt um leyfi til að skoða
þessi mannvirki og hefði það verið
auðsótt og að sjálfsögðu var
blaðamanni frá Faxa boðið meö i
ferðina.
Það var svo snemma í desember
að hópur blaðamanna var mættur
við spítalahverfið á Stapanum, en
þar hófst þessi skoðunarferð í
mestaleiðindaveðri. Erlíðatókað
hádegi voru menn teknir að þreyt-
ast enda fór veður versnandi er á
daginn leið, en gefum nú Ingunni
orðið: ,,NÚ var komið fram að há-
degi, og vakti það almennanfögn-
uð er tilkynnt var að næsti áfangi
væri Hótel de Gink, þar sem okkar
biði hádegisverður, ásamt Tour-
tellæt hershöfðingja. Blönduð
góðri matarlyst var eftirvænting
mikil að sjá þetta margumrædda
hótel, sem Vilhelmína Hollands-
drottning, Pétur Júgóslavíukóng-
ur, Dr. Benes, Eddie Richbacker,
Bob Hope, Jack Benny og fleiri
frægir menn höfðu gist. Að utan er
þetta hótel með venjulegu
,,braggasniði“, en að innan búið
öllum nýtísku þægindum, einföld-
um en sérlega smekklegum hús-
búnaði og er sagt að það gefi ekki
eftir bestu hótelum erlendis."
Það mun hafa verið nokkru áður
en þessi blaðamannahópur var
þarna á ferðinni að ég fór að vinna
á þessu hóteli, þá rétt nýfermdur
unglingurinn. Rétt eins og margir
jafnaldrar mínir á þeim tíma ,,fór
ég í Kanann" eins og sagt var,
enda var þá nóga vinnu að fá á
flugvellinum, jafnvel fyrir unglinga.
Ég var ráðinn í eldhúsið í gömlu
flugstöðinni, sem var, líkt og aðrar
byggingar á vellinum í þá daga,
braggabygging og stóð hún á
svipuðum stað og núverandi flug-
stöð. Starfsheiti mitt var Kei Píari,
en svo vorum við nefndir er að-
stoðuðum kokkana í eldhúsunum.
Þessi nafngift var komin af
skammstöfuninni K.P. (kitchen
pal).
Er ég mætti til vinnu fyrsta daginn
var ég leiddur að stórum tvöföld-
um stálvaski og við hlið hans
stóðu fjallháir staflar af óhreinu
leirtaui. Var mér nú sagt að byrja
að þvo og vera duglegur. Síðan
fékk ég stóra svuntu, sem var
nokkurs konar einkennisbúningur
Kei Píaranna.
Ég batt nú á mig svuntuna, bretti
upp ermarnar og ruslaði síðan
stórum skammti af diskum ofaní
nærri sjóðandi sápuvatnið og byrj-
aði að hamast við þvottinn. í þessu
eldhúsi var allt á fleygi ferð, það
glamraði í pottum og diskum,
kokkarnir öskruðu á þjónana, sem
hlupu fram í matsal með full-
hlaðna matardiska og komu svo
aftur hlaupandi til baka með þá
tóma og hentu í mig. Það gagnaði
lítið hjá mér að hamast við upp-
þvottinn, alltaf virtist staflinn jafn
stór. Þótt allir gluggar stæöu upp á
gátt var kæfandi hiti í eldhúsinu.
Ég þorði ekki að hreyfa mig frá
vaskinum heldur hamaöist sem
mest ég mátti, sveittur og blautur
með rauðar og bólgnar hendur í
sjóðheitu sápuvatninu. Ég var nú
farinn að hugsa um það, að á
104-FAXI