Faxi - 01.04.1983, Blaðsíða 22

MINNING:
Sveinn Gunnar
Gylfason
FÆDDUR 9. APRÍL 1966
DÁINN 4. APRÍL 1983
Sveinn Gunnar Gylfason,
unglingameistari íslands í skák
árið 1980, lést á gjörgæsludeild
Landakotsspítala í Reykjavík á
annan páskadag eftir skamma
sjúkdómslegu. Sveinn var fædd-
ur 9. apríl 1966, sonur hjónanna
Gylfa Guðmundssonar, skóla-
stjóra Gagnfræðaskólans í Kefla-
vík og Guðrúnar Jónsdóttur,
kennara. Sveinn var við nám í
Fjölbrautaskóla Suðumesja.
Hann var þekktur sem mjög
efnilegur skákmaður og gat sér
fyrst gott orð á árunum 1978-79
er foreldrar hans bjuggu í Dan-
mörku. Þá var Sveinn amtmeist-
ari stór-Kaupmannahafnarsvæð-
isins í sínum aldursflokki. Hann
var síðan annar á unglingameist-
aramóti Danmerkur fyrir 12 ára
og yngri árið 1978, en sigraði alla
keppinauta sína í aukakeppni
fyrir fjóra efstu keppendurna.
Eftir þetta vann hann sinn
flokk á móti í Váxjö í Svíþjóð
1979 og tefldi auk þess með
meistaraliði Gladsaxeborgar í
dönsku deildakeppninni. Þessi
árangur Sveins vakti mikla at-
hygli í Danmörku og Svíþjóð
vegna þess hve ungur hann var
og frá íslandi.
Eftir að Sveinn kom heim
tefldi hann fyrir Skákfélag Kefla-
víkur og varð unglingameisari ís-
lands í flokki 20 ára og yngri árið
1980, en var þó aðeins 14 ára
gamall. Þegar hann veiktist, dag-
inn fyrir skírdag, hafði hann ný-
hafið þátttöku í Skákþingi ís-
lands 1983.
Sveinn Gunnar var einstak-
lega ljúft og elskulegt ungmenni,
sem hvarvetna ávann sér hylli fé-
laga og samferðafólks, sem öll
sakna hans og syrgja. Eins og að
framan getur var hann í hópi allra
snjöllustu ungra manna í skák-
íþróttinni, en hann var einnig
snjall á öðrum námssviðum og
var að dómi kunnugra hið mesta
mannsefni.
Faxi vottar foreldrum hans og
öðrum ástvinum dýpstu samúð.
fríður gaf mér að borða, en ég
hafði ekki lyst á mat. Samt gerði ég
matnum einhver skil. Síðan fór ég
út til minna kvöldverka og hafði
lokið við þau, þegar fólkið kom af
engjunum. En nú sagði húsbónd-
inn að ég þyrfti ekki að vaða yfir
ána, heldur skyldi ég taka gamla
Jarp og fara á honum yfir, en það
var einmitt hesturinn sem ég tók
kvöldið áður. Nú gerðist fátt
markvert, það sem eftir var veru
minnar á Litla-Hálsi þetta sumar.
Á réttardaginn, kom Þorvaldur
að máli við mig, hvort ég vildi vera
hjá sér fram yfir aðrar réttir, en
það var um það bil hálfur mánuður
milli rétta.
Eg hefði helst viljað segja nei,
en ég þorði það ekki, annars var
ekkert um það talað hvenær eða
hvernig ég færi heim. Svo leið þessi
tími fram að öðrum réttum. Síðan
var það eldsnemma morguns þann
12. október, að ég var vakinn og
mér sagt að nú væri komið að þeim
langþráða degi, að ég ætti að fara
af stað heim. Á hlaðinu stóðu söðl-
aðir hestar. Mér var sagt að kveðja
fólkið, en það var engan að kveðja
nema húsmóðurina. Hún laut ofan
að mér og kyssti mig, og þakkaði
mér fyrir alla vinnuna í sumar, eins
og hún sagði. Það var ekki orðið
bjart, þegar haldið var af stað og
ekki hafði ég hugmynd um hvert
halda skyldi.
En fljótlega rættist úr því. Ferð-
inni var heitið að bæ þeim er Bflds-
fell heitir. Þegar þangað kom, fór
bóndinn með mig til manns, sem
Gísli hét og kallaður var Gísli silf-
ursmiður. Hann hafði keypt fé á
fæti daginn áður og ætlaði að reka
það til Reykjavíkur, til slátrunar.
Þorvaldur hafði þá ráðið mig til
aðstoðar við reksturinn til Reykja-
víkur. Eg bjóst við að ég fengi hest
til reiðar, en það fór nú á annan
veg, því mér var tilkynnt að ég ætti
að snúast í kringum hópinn og þess
vegna yrði ég að ganga. Þetta er
ótrúlegt en dagsatt. En ferðast var
þó í áttina heim, og því var allt á sig
leggjandi. En þegar allt var tilbú-
ið, og sauðljóst orðið, veittu menn
því athygli, þegar litið var í austur-
átt, að eitthvað óvænt var á seyði.
Biksvartir skýjabólstrar stigu upp
fyrir sjóndeildarhringinn og
breiddu úr sér þegar ofar dró.
Guðmundur hét maður, sem
þarna var. Mig minnir hann væri
bóndi á Bfldsfelli. Hann kvað upp
úr með það, að þarna væri um eld-
gos að ræða. Svo tóku menn að
bollaleggja um, hvar þetta gos
væri. Var þetta Hekla eða Katla.
Síðan var haldið af stað, og farið
yfir Grafningsháls.
Ekki man ég neitt markvert frá
þessu ferðalagi, nema þegar kom-
ið var að Kolviðarhóli. Þá var
komið rökkur, svo varla var sauð-
ljóst og var hjörðin rekin þar í rétt
og geymd til morguns. Áður en ég
fór frá Litla-Hálsi fékk ég nýja skó
sem ég fór í um morguninn, og
aðra sem voru látnir í pokann
minn, með fötum mínum, svo
Málfríður lét ekki sitt eftir liggja
fremur en fyrri daginn, en þegar
komið var í næturstað á Kolviðar-
hóli voru skórnir orðnir botnlausir
en, Valgerður, sú góða kona gerði
við þá, svo þeir dugðu daginn eftir
til Reykjavíkur. Á Kolviðarhóli
fékk ég gott rúm, og veitti ekki af,
því ég var orðinn mikið þreyttur og
nánast uppgefmn.
Daginn eftir var rekið niður
Svínahraun, og komið til Reykja-
víkur að áliðnum degi þann 13.
október. Þegar við komum að
Hverfisgötu 50 kannaðist ég við
mig, og treysti mér til að rata á
Frakkastíg 10. Kvaddi ég hvorki
kóng né prest, tók poka minn og
var fljótur að koma mér í burtu, og
þá var lokið þessu ferðalagi.
En ekki var ég kominn á leiðar-
enda, eftir voru nær 60 km, en ég
kveið ekki fyrir þeim spöl því alltaf
styttist heim, og þangað leitaði
hugurinn, fyrst og síðast þegar ég
kom heim á Frakkastíg 10. Þá var
mér sagt, að í borginni væru stadd-
ar tvær stúlkur. Onnur þeirra var
Stefanía, sú sem var okkur sam-
ferða um sumarið til Reykjavíkur,
hin hét Helga Jakobsen, hún átti
heima á Skeggjastöðum og var þar
uppalin að mestu leyti. Þærætluðu
af stað daginn eftir, og það gladdi
mig mjög að eiga þess kost að
verða þeim samferða, en ekki veit
ég hvort þær voru jafn ánægðar, að
taka þennan peyja upp á sína
arma, enég var vanur göngunni og
sá alveg um mig. Á Stóru-Vatns-
leysu gistum við, hjá Bjama
Stefánssyni og Elínu konu hans.
Eitthvað mun hafa slegist upp á
vinskapinn við Helgu. Eg man vel
eftir því að hún var með slegið sjal
sem Guðrún á Skeggjastöðum
átti, en hún var fósturmóðir Helgu
sem fyrr segir og til þess að hefna
mín, tók ég upp á þeim óþokka-
skap að slíta kögrið af sjalinu, sem
var stórskemmt á því. Nokkru síð-
ar var ég sendur til að sækja mjólk
að Skeggjastöðum, og þá tók Guð-
rún mig á eintal og ávítaði mig fyrir
þetta skemmdarverk og bað mig
blessaðan að gera aldrei slíkt oftar.
Eg lofaði að gera aldrei slíkt, og ég
held ég hafi haldið það Ioforð.
Okkur gekk vel ferðalagið þrátt
fyrir öskufallið úr Kötlu. Ég hef
oft leitt hugann að veru minni á
Litla-Hálsi þetta sumar, og ef mið-
að er við starfsgetu mína þá, og
síðar á ævinni, þá er það víst að
þetta sumar 1918 er erfiðasta sum-
ar sem ég hef lifað.
En ég vil taka það sérstaklega
fram, að ég vil ekki sverta hús-
bónda minn, Þorvald. Hann var
sjálfur alinn upp við mikia vinnu
og ætlaðist til þess sama af öðrum.
Með öðrum orðum, hann var barn
síns tíma. Löngu síðar frétti ég að
þau Málfríður og Þorvaldur hefðu
flutt út í Ölfus og eignast mörg böm
Mig hefði langað til að gera Mál-
fríði betri skil, en til þess brestur
mig getu. Ég vil aðeins geta þess að
ein sú besta húsmóðir sem ég átti í
sveit, og voru þær nokkuð margar,
var Málfríður Sigurðardóttir á
Litla-Hálsi.
Skrifað á heimili mínu
í Keflavík í
ágústmánuði 1980.
110-FAXI