Faxi - 01.01.1984, Blaðsíða 20

ARNBJÖRN
ÓLAFSSON
Það er ánægjulegt til þess að
vita, að nú hafa menn tekið hönd-
um saman um að færa sér í nyt þær
auðlindir og orkulindir, sem við
höfum svo lengi gengið á og látið
ónotaðar, en í þess stað notað dýr
erlend efni sem orkugjafa. Með
Hitaveitu Suðumesja var mikið og
gott verk unnið, þegar hætt var að
brenna olíu og tekin upp hitaveita
og ég fullyrði að Hitaveita Suður-
nesja sé besta, þarfasta og þjóð-
hagfræðilega nauðsynlegasta fyrir-
tækið á Suðumesjum.
Nú hefir komið í ljós að hita-
veitan hefur yfir meim að búa en
að hita húsin, hún framleiðir líka
rafmagn og gæti gert það í stærri
stfl, en hún gerir nú þegar. Það er
nauðsynlegt að nýta til fulls alla þá
orku, sem hægt er, og á sem hag-
kvæmast hátt.
Það hefir líka komið í ljós að
menn sem þ jást af þeim leiða kvilla
psoriasis, hafa sýnt áhuga á því að
koma upp heilsustöð og nota vatn
frá hitaveitunni til baða.
Það er því mikið gleðiefni og
lofsvert framtak hjá Sambandi
sveitarfélaga á Suðumesjum,
Samtökum psoriasissjúklinga og
Hitaveitu Suðumesja að boða til
ráðstefnu um þessi mál og vekja
menn til umhugsunar um hvað
gera má til hagræðis fyrir þá sem
þurfa og til hagsbóta fyrir Suður-
nesin og landið í heild.
Það er á flestra vitorði að um
nokkurt skeið hafa ýmsir sem þjást
af psoriasis, notfært sér vatn frá
Hitaveitu Suðumesja, Bláa lónið
svonefnda, til baða og talið sig
hafa gott af því. Ekki skal ég segja
um það, þar sem engar rannsóknir
liggja fyrir um slíkt, en þörf væri á
slíkum athugunum, en hins vegar
vitum við gjörla um innihald
vatnsins og að það inniheldur
brennistein og kísil í vemlegu
magni, og ef psoriasis hefur eitt-
hvað batnað við böð í þessu vatni,
þá má án efa rekja þann bata tfl
innihalds vatnsins af þessum efn-
um. Hitt er svo annað mál, að að-
staða til baða er þama góð og hægt
væri að koma þarna upp mjög
góðri aðstöðu, en hitt er víst að
vatnið eitt er ekki nægilegt. Til
þess að vel ætti að vera, þyrfti að
koma upp þama fullkominni lækn-
ingastöð fyrir psoriasissjúklinga
þar sem sérhæft starfslið, sem
hefði yfir að ráða þeirri þekkingu
og kunnáttu, sem nú er best til
meðferðar á þessum kvilla. Við
vitum að enn þann dag í dag em
böð mikilvægur þáttur í meðferð
þessa sjúkdóms og talin vera mjög
nauðsynleg, en þau em aðeins
einn hluti meðferðarinnar og þess
vegna er sérhæfð þjónusta einnig
svo nauðsynleg.
Tryggingastofnun ríksins hefir
gengist fyrir ferðum til útlanda fyr-
ir fólk, sem hefír þurft á meðferð
við psoriasis að halda. Þetta hafa
verið nokkurra vikna ferðir og hef-
ir fólk fengið þar auk baða og sól-
arljóss aðra fullkomna meðferð
við kvillanum. Ég hefi talað við
menn, sem tekið hafa þátt í þess-
um ferðum og telja þeir sig hafa
fengið umtalsverðan bata, en þess
er að gæta að þessar ferðir em allt
of fáar og það er ekki nægilegt að
fara eina slíka ferð á margra ára
fresti og ef til vill aðeins einu sinni
á ævinni. Psoriasis er sjúkdómur,
sem ýmist batnar eða versnar og er
því nauðsynlegt fyrir þá, sem þann
Arnbjörn Ólafsson.
kvilla hafa að hafa tiltækan stað,
sem þeir geta leitað til hvenær sem
er eða næstum því, en þurfa ekki
að fara utan með ærnum kostnaði.
Það gefur auga leið hversu mikil
bót það væri fyrir þá sem þurfa, að
hafa slíka stöð svo að segja við
bæjarvegginn hjá sér. Við Svarts-
engi er auðvelt að veita alla þá
meðferð, sem erlendar stöðvar
veita og ekki verri að því tilskyldu
að stöðin yrði byggð á þann hátt,
sem nauðsynlegt er og með sér-
hæfðu starfsfólki.
Það er auðsætt að slík stöð
myndi spara gjaldeyri þar sem
utanferðir til þessara lækninga
væm þá óþarfar.
En það em fleiri en psoriasis-
sjúklingar, sem þurfa meðferðar
við og væri þá ekki úr vegi að láta
sér detta í hug að fullkomin endur-
hæfingarstöð væri rekin í sam-
bandi við lækningastöð fyrir
psoriasisjúklinga. Slíkar stöðvar
eru of fáar hér á landi og anna ekki
þeirri þörf sem þegar er fyrir og við
lifum í vaxandi þjóðfélagi og það
eru engar horfur á öðm en að þörf
fyrir slíkar stöðvar aukist á næstu
árum. Þá væri heldur engin goðgá
að láta sér detta í hug vemdaður
vinnustaður fyrir fólk, sem er í
endurhæfingu, en hefir ekki náð
fullri starfsorku til þess að komast
út á almennan vinnumarkað. Þar
mætti hugsa sér til dæmis ylrækt,
léttan iðnað og fleira, sem til
greina kæmi. Með byggingu
heilsustöðvar myndu skapast tæki-
færi til margbreytilegrar starfsemi
og kringum slíka stöð gæti, ef rétt
væri á haldið, skapast fjölmörg at-
vinnutækifæri, bæði fyrir þá sem
þurfa endurhæfingu og aðra, sem
fullhraustir em. Og em það ekki
einmitt atvinnutækifærin, sem allt-
af er leitað eftir og kunna að verða
og verða sennilega mesta félags-
lega vandamálið á komandi ámm,
þegar stórir hópar fólks bætast við
á vinnumarkaðnum? Það þarf
einnig að líta á þá hlið málsins. En
samt verður alltaf að sitja í fyrir-
rúmi hagur þeirra, sem þurfa að
nota slíka stofnun vegna veikinda.
Þeirra vegna verður að gera hana
og kosta kapps um að gera hana
eins vel úr garði og unnt er og
þekking sú, sem nú er til, framast
getur. Fyrir þá sem sjúkir em er
það besta ekki of gott.
í sambandi við fullkomna end-
urhæfingarstöð, sem ég minntist á
áðan er rétt að minna á að á Suður-
nesjum hafa risið á síðustu ámm
íbúðir fyrir aldraða og elliheimili
og von er á fleiri slíkum stofnunum
á nastu árum. Það er ekki nóg að
koma þaki yfír höfuðið á eldra
fólki og sjá því fyrir fæði, þar þarf
meira til og margt af þessu fólki
þarfnast einhvers konar endurhæf-
ingar eða réttara sagt viðhalds-
þjálfunar og væri þar komið mikið
og gott starf fyrir endurhæfingar-
stöð að sinna, með öðmm verk-
efnum, sem örugglega yrðu nægi-
leg.
Ég tel að á því leiki enginn vafi
að stöð, sem gæti sinnt þörfum
psoriasissjúklinga og einnig verið
endurhæfingarstöð, myndi brátt
verða fullsetin, enda þótt hún væri
ekki smá í sniðum, því að þörf fyrir
slíka stofnun er það mikil.
Auðvitað er sjálfsagt að kanna
þá hlið málsins og Iíka sem flestar
aðrar, áður en hafist er handa, það
þarf að tryggja fjármagn til verks-
ins og reksturs stofnunarinnar og
það þarf að gera áætlanir fram í
tímann svo langt sem fært þykir.
Að vísu hafa kunnáttumenn á
þessu sviði nýlega látið frá sér fara
í grein um heilbrigðismál að lang-
tímaáætlanir í heilbrigðismálum
séu óraunhæfar vegna þess hve
hraðar og miklar breytingar verði
á þeim málum. Þeir hinir sömu
töldu að áætlun meira en fimm ár
Minningar- og kveðjuorð
Á síðum FAXA í þessu tölublaði eru minningar-
greinar um tvo aldna Keflvíkinga, þau MARÍU
GUÐMUNDSDÓTTUR og GEIR ÞÓRARINS-
SON, sem á mörgum undanfömum árum hafa
unnið fómfús störf í þágu Keflavíkurkirkju, og
viljum við undirritaðir, f.h. sóknamefndar Kefla-
víkur Iáta hér fylgja nokkur þakkarorð:
MARÍA GUÐMUNDSDÓTTIR, var fyrst
kosin í sóknamefnd Keflavíkur 1. nóvember
1936, fyrst kvenna ásamt Guðnýju Vigfúsdóttur, -
og átti María sæti í sóknamefndinni til ársins 1982
eða þar til hún hætti að geta sótt sóknamefnda-
fundi vegna sjúkleika.
María tók snemma að sér að halda kirkjunni
hreinni og vann hún það verk með öðum konum í
fjölda mörg ár. Hún var blómelsk mjög og listræn.
Hún gerði það lengj að láta blóm í vasa á altarið, er
hún hafði tekið til í kirkjunni. Vakti þetta athygli
og ánægju kirkjugesta.
GEIR ÞÓRARINSSON tók við störfum organ-
ista í Keflavíkurkirkju á árinu 1964. Að sjálfsögðu
var starf þetta vandasamt mjög, einkum vegna
þess hve vel það var skipað með Friðriki Þorsteins-
syni. En Geir leysti þetta starf, eins og öll önnur,
með ágætum og í góðri samvinnu við alla aðila.
Geir var litlu síðar kosinn safnaðarfulltrúi
Keflavíkursafnaðar, en lét af þeim störfum 29.
nóvember 1981. Þessum störfum sinnti hann af
samviskusemi eins og öllum þeim verkefnum, sem
hann tók að sér.
Blessuð sé minning mætra safnaðarsystkina.
Við þökkum ánægjulegt samstarf liðinna ára og
vottum aðstandendum öllum einlæga samúð.
F.h. SÓKNARNEFNDAR
KEFLAVÍKURSAFNAÐAR
Bjami Jónsson,
Ragnar Guðleifsson.
20-FAXI