Faxi - 01.03.1984, Blaðsíða 7

ÆVIMINNINGAR
KARLS
GUÐJÓNSSONAR
FIMMTIHLUTI
Tveimur mönnum bjargað
úr Reykjavíkurhöfn —
Niðurlag—
Björn drakk blönduna eins og ég
hafði fyrir hann lagt og fór svo upp í
rúm, en þá var hann farinn að
skjálfa. Nú af því aðégvar ekki allt
°f vel liðinn þarna þá hugsaði ég
nieð mér að ég skyldi nú bara fara,
en um leið og ég fór sagði ég við
konuna, að ef hann væri ekki hætt-
Ur að skjálfa eftir svona 15 - 20
mínútur, þá skyldi hún ná í lækni.
Eg fór svo niður í bát, en var alls
ekki rólegur yfir þessu. Þess vegna
fór ég aftur þangað heim nokkru
seinna um kvöldið. Konan kom til
dyra og bauð mér inn og sagði svo
sem svona: „Hvað skeði?“ Nú það
er svo ekki að orðlengja það að
eftir að ég hafði sagt henni hvað
hafði gerst þá fékk ég nú aðrar og
betri viðtökur en áður.
En það er að af Pétri að segja að
hann var mun betur á sig kominn
°g náði sér strax, enda hafði hann
ekki lent í kafi og slapp því við að
súpa sjó.
Skonnortur þær, sem hér komu
Vlð sögu voru meðal annars notað-
ar til saltflutninga, en þær urðu svo
hér innlyksa í fyrra stríðinu, því
ekki var talið ráðlegt að sigla þeim
aftur heim til Danmerkur á stríðs-
túnum.
Skonnortustrandið undan
Lambastöðum í Garði
árið 1918
Árið 1918 í enda stríðsins
strandaði skonnorta, sem var með
saltfarm, út af Lambastöðum í
Garði. Strandið átti sér stað að
kvöldi til. Átti ég heima í Gerðum
a þessum tíma. Það hafði snjóað
töluvert og það var austan bræla
°g dimmviðri þannig að skonnort-
an hefur tekið of langan suðurslag
°g lent á skeri rétt fyrir neðan
Lambastaði.
Þegar ég kom út á hlað þama
Urn kvöldið hafði stytt upp bylinn
og sá ég þá eldbjarma út í Garði og
sýndist það vera á Lambastöðum.
Fór ég þá til Einars Magnússonar
kennara og sagði honum frá þessu
og Guðmundur B jömsson, sem þá
var í Garðinum, slóst í för með
okkur, þegar við héldum út eftir.
Snjórinn var svo mikill á bökkun-
um að við gengum eftir fjömnni og
þegar við nálguðumst sáum við að
bálið var á skipi, þama úti fyrir.
Við fórum sem leið liggur til
Geira á Lambastöðum og var sett-
ur fram bátur, sex-manna-far, sem
hann átti, og á bátnum fómm við
út í skonnortuna.
Þegar við komum að skonnort-
unni vildu nokkrir skipverjanna
stökkva út í bátinn til okkar um
leið og við lögðum að, en ég sagði
þeim bara að hafa sig hæga og vera
rólegir, en þegar þetta var gat ég
talað dönsku sæmilega, því þá var
ég áður búinn að vera um tíma í
Danmörku eins og áður er frá sagt.
t’eim væri alveg óhætt að vera
bara rólegir því þeir væm ekki í
yfirvofandi hættu staddir. Síðan
fórum við með mennina í land.
Daginn eftir kom svo björgunar-
skip, en því tóks ekki að ná skonn-
ortunni út, en einhverju af saltinu
var bjargað, en skonnortan varð til
þama. Þessi atburður gerðist um
haustið árið 1918, rétt áður en
stríðinu Iauk.
Enn segir frá veru minni
á Ingólfi
Eitt haustið sem ég var á Ingólfi,
fór Ólafur skipstjóri heim þegar
við hættum snurpunótarveiðun-
um, en við héldum áfram síldveið-
um á bátnum og vorum þá að veið-
um með reknet. Segir nú fátt af því
úthaldi annað en það, að veiðam-
ar gengu illa, því það var mikil ótíð
þetta haust.
Þegar við svo hættum rekneta-
veiðum úti fyrir Norðurlandi
þurftum við að liggja inn á Siglu-
firði og bíða eftir betra veðri til að
komast af stað áleiðis heim. En
strax og minnsta lát varð á veðrinu
var lagt af stað. Það var snemma
morguns að við lögðum af stað og
orðið var sæmilega bjart.
Þegar við komum út í Siglu-
fjarðarkjaftinn var svo mikill sjór
að það bláhryggjaði undir bátn-
um, sem reis svo hátt á einni bár-
unni og skall síðan af þvílíku afli
aftur niður, að við höggið festist
þjöppuhringur á öxli vélarinnar,
og var þá ekki útlit fyrir annað en
stöðva þyrfti vélina, svo hún
bræddi ekki úr sér. Nú var illt í
efni, við þama svo gott sem vélar-
vana í þessum hauga sjógangi og
ekki annað sýnna en við þyrftum
að tefjast enn fyrir noFðan og nú
vegna vélarbilunar.
Vom nú góð ráð dýr, en skyndi-
lega hugkvæmdist mér að ná í
sleggju sem ég vissi að til var um
borð og sló ég með henni í endann
á öxlinum og viti menn þá hrökk
hringurinn í réttar skorður. Þegar
þetta var um garð gengið héldum
við ferðinni áfram í haugasjó og
sunnan kalda. Þegar við vomm
búnir að keyra í svona hálftíma til
þrjú korter vestur fyrir Skaga þá
kemur bara eins og veggur úr haf-
inu, alveg hvítfyssandi norðan
rok, eins og hendi væri veifað. Var
þá ekki um annað að ræða en
breyta stefnunni dýpra fyrir Hom
til að forðast gmnnin inni á Húna-
flóa. Þetta óveður stóð alla nótt-
ina. Svo þegar birti um morguninn
þá vomm við þvert af Homi, en
djúpt úti. Ætlunin hafði verið að
halda inn til ísafjarðar og halda
reknetaveiðunum áfram þaðan,
en karlinn treysti sér ekki til að
halda inn ísafjarðardjúp vegna
veðurs. Ég hef aldrei á ævi minni
séð aðrar eins öldur eins og þær,
sem ég sá í þessari ferð. Það vom
fjórir bátar sem lögðu samferða af
stað frá Siglufirði og ætluðum við
Ingvar Agnarsson:
ÖLDUR
Öldur að landi líða,
lyftast að klettum hátt,
undan storminum stríða,
stynja og deyja brátt.
Stormar að landi lemja,
löðrandi bárufans,
engum þœr tekst að temja
trylltan er stíga dans.
Einn er á bát í brimi,
berst við að komast heim,
hraustur með heila limi,
heill úr þeim bárusveim.
V____________________________________
FAXI-67