Faxi - 01.03.1984, Blaðsíða 9

MINNING
HANNES ARNÓRSSON
SÍMSTÖÐVARSTJÓRI í SANDGERÐI
FÆDDUR 8. FEBRÚAR 1899
DÁINN11. DESEMBER 1983
Þann 11. desember síðastlið-
inn lést eftir erfiða sjúkdómslegu
frændi minn, Hannes Arnórs-
son, áður forstöðumaður Pósts
og síma í Sandgerði.
Utför hans var gerð frá Ut-
skálakirkju þann 21. desember.
Hannes var fæddur í Tungu í
Dalamynni í Nauteyrarhreppi
við Djúp 8. febrúar árið 1899, og
var hann því kominn fast að hálf-
níræðu, er hann lést.
Foreldrar hans voru Amór
Hannibalsson Jóhannessonar og
konu hans Sigríðar dóttur séra
Arnórs Jónssonar prófasts í
Vatnsfirði - og Sigríður Jóns-
dóttir Zakaríassonar bónda í
Botni og síðar að Dröngum í
Dýrafirði.
Jóhannes langafi Hannesar
var sonur Guðmundar Sigurðs-
sonar hins sterka á Kleifum í
Skötufirði, sem fjölmennar ættir
eru frá komnar við ísafjarðar-
djúp.
Ættir séra Amórs eru kunnar
og auðraktar suður um Dali og
Borgarfjörð og allt austur í
Arnes- og Rangárvallasýslur.
Arnór faðir Hannesar var
móðurbróðir minn, og við Hann-
es þannig systkinasynir.
Foreldrar Hannesar, Amór og
Sigríður, bjuggu alla sína bú-
skapartíð í Tungu í Dalamynni
og varð þeim þar átta bama
auðið. Var Hannes elstur þeirra.
Hin hétu og voru í þessari aldurs-
röð: Sigríður, Ingibjörg, Ingi-
bjartur, Matthías, Stefanía,
Guðmundur og Ása Lilja. Em
f jögur þeirra á lífi og fjögur látin,
þegar þetta er ritað.
Oll voru þau systkini hið
mannvænlegasta fólk. Amór í
Tungu var fjölhæfur hagleiks-
maður og mátti svo segja, að allt
léki í höndum hans, sem hann
snerti á. Var hann og fulllærður
járnsmiður. Kom hagleikur hans
og verkkunnátta nágrönnum
hans oft vel, enda vel við vikist,
þegar eftir aðstoð var leitað.
Arnór var sannkallað ljúf-
menni, vel greindurogvellesinn,
enda naut hann mikilla vinsælda í
sveit sinni. Hann lést síðla árs
1922.
Hannes fór 1918 til náms í
Núpsskóla séra Sigtryggs Guð-
laugssonar og var þar 2 vetur. En
þangað sóttu margir ungir Vest-
firðingar góða undirstöðu-
fræðslu og mannbætandi upp-
eldisáhrif.
Að námi loknu á Núpi fór
Hannes svo til náms á Hvanneyri
og varð búfræðingur þaðan,
enda stóð hugur hans þá og lengi
síðan til búskapar, þó sá draum-
ur rættist ekki og leiðir lægja í
aðrar áttir.
Næstu árin stundaði Hannes
verkamannavinnu bæði fyrir
vestan og hér syðra, einnig
kaupavinnu á summm víða í
Borgarfirði. Par kynntist hann
fyrri konu sinni, Finnbjörgu Sig-
urðardóttur frá Lambhaga í Skil-
mannahreppi. Hannes mun hafa
flutt suður árið 1928, um haustið,
en fyrr á því ári stofnuðu þau
Finnbjörg til hjúskapar. Áttu
þau fyrst í stað heima í Reykja-
vík, en 1930 fluttu þau til Sand-
gerðis og bjuggu þar alla tíð, þar
til Finnbjörg lést 1952. Hjóna-
band þeirra Hannesar og Finn-
bjargar var hið farsælasta, og
eignuðust þau þrjú böm, sem öll
hafa fyrir löngu stofnað eigin
heimili: Pau heita Magnús, Ema
og Arnór, og em öll búsett á Suð-
umesjum og í Reykjavík.
I fyrstu stundaði Hannes al-
menna verkamannavinnu í Sand-
gerði, en tók þó brátt að stunda
skósmíði í hjáverkum. Varð sá
starfi honum nokkur tekjubót,
því að enginn viðvaningsbragur
var á handbragði hans, þótt ekki
væri hann faglærður í iðninni.
Það mun hafa verið vorið 1934
eða ’35, sem Hannes gerðist for-
stöðumaður Pósts og síma í
Sandgerði, og gegndi hann því
embætti af mikilli samviskusemi
allt þar til er hann varð sjötugur
og varð sem aðrir að hætta í opin-
bem starfi fyrir aldurs sakir.
Ekki hafði Hannes, svo að ég
viti, nein opinber afskipti af
stjórnmálum, en ólíklegt þykir
mér, að hann hafi ekki gert upp
hug sinn í slíkum málum, svo
gjörhugull alvörumaður sem
hann var.
Ymsum aukastörfum gegndi
Hannes, og öllum af sömu ná-
kvæmni og trúmennsku. T.d.
hafði hann á hendi umboð fyrir
Happdrætti Háskólans og lagði í
það mikla vinnu.
Hannes var tvíkvæntur. Seinni
kona hans, Anna Sveinbjöms-
dóttir, er norðlenskrar ættar,
mikil dugnaðar- og sæmdarkona.
Tók hún mikinn þátt í gæslu
Pósts og síma, meðan Hannes
lifði, og svo hafði Finnbjörg,
fyrri kona hans einnig gert. Pegar
Hannes lét af störfum stöðvar-
stjóra, eins og fyrr segir, tók
Anna algerlega við stöðvar-
stjóraembættinu og gegndi því
um margra ára skeið. - Pau
Hannes og Anna eignuðust þrjú
böm, og heita þau: Sigríður, Jó-
hann og Matthías, allt fullorðið
fólk og þegar flogið úr hreiðri.
Hannes Arnórsson var hæglát-
ur í fasi og framkomu, en þó tel
ég, að hann hafi verið skapmað-
ur. Hann var hagleiksmaður, svo
sem faðir hans, og iðjusemi var
honum í blóð borin. Pá segja mér
allir, sem vel þekktu til starfa
hans, að allt, sem hann tók að
sér, hafi hann rækt af mikilli alúð
og stakri samviskusemi, og að í
dagfari sínu öllu hafi hann ekki
mátt vamm sitt vita.
Er það og mitt álit, að með
Hannesi Arnórssyni sé genginn
góður þegnskaparmaður, sem
aldrei níddist á því, sem honum
var til trúað.
Hannibal Valdimarsson.
a leigu seglskip með hjálparvél.
Hét þetta skip Njáll og var frá
Reykjavík. Flutti svo Njáll alla
saltsíldina, sem Loftur átti fyrir
norðan, suður til Reykjavíkur.
mðan vorum við svo í transporti á
Jngólfi að flytja síld til Eyrar-
oakka, en bændur í Ámes- og
Bangárvalasýslum keyptu hana til
skepnufóðurs. Pannig var þetta
Pað sumarið, að mest af þeirri síld
Sem söltuð var fór í skepnufóður,
og fóru þá margir síldarsaltendur á
nausinn.
Meðan ég var á Ingólfi vildi það
óhapp til að hann slitnaði upp af
legunni í Sandgerði og rak á land
niður undan Þórustöðum, en hann
skemmdist furðu lítið. Man ég að
við tókum vélina úr bátnum á
strandstaðnum og gekk það von-
um framar.
Á meðan gert var við Ingólf lá
það fyrir mér að ráðast vélstjóri
vestur á ísafjörð á bátinn Hörpu.
Þar var ég vetrarvertíð á línu og á
skaki um sumarið á Húnaflóamið-
um.
Á vertíð með Magnúsi í
Höskuldarkoti og því næst
á Hafnarfjarðarbátum
Eina vertíð réri ég með Magnúsi
Olafssyni í Höskuldarkoti, á
Baldri, sem seinna lá svo lengi á
fjörukambinum niður undan Hö-
skuldarkoti eftir að hann var ónýt-
ur orðinn. Magnús var harðdug-
legur og harðsækinn sjósóknari,
sem hvorki hlífði sér né skipshöfn
sinni, enda fiskaði hann vel bless-
aður karlinn.
Sumarið næsta þama á eftir var
ég á báti frá Hafnarfirði. Báturinn
hét Gunnar og var ég einnig ráðinn
á hann vertíðina eftir. En rétt fyrir
vertíðarbyrjun gerði mikið vestan
rok. í því veðri slitnaði Gunnar
upp af legunni og brotnaði í spón
við uppfyllinguna fyrir neðan at-
hafnasvæði Einars Þorgilssonar.
Daginn áður en þetta átti sér stað
hafði Magnús í Höskuldarkoti haft
tal af mér og falað mig með sér
aftur á vertíð, en ég sagði honum
sem var, að ég ætlaði að vera áfram
FAXI-69