Faxi - 01.10.1984, Blaðsíða 30

en þéttvaxin. Hafði mikið og fal-
legt hár, sem hún gat nostrað við
og fléttaði fast. Hún var dýravin-
ur, sá vel um fjósið, fylgdist vel
með h'ðan kúnna, hugsaði vel um
allt, sem henni var trúað fýrir. Hún
hafði einnig annað starf sem var
dýrmætt. Hún var guðsorðalesari
heimilisins árið um kring. Alla
sunnudaga, hefgidaga, miðviku-
daga á föstunni, ásamt kvöldlestr-
um. Þar skipaði Vídalínspostilla
höfuðsætið, og svo Passíusálm-
arnir á föstunni, Péturshugvekjur
og kvöldbænir, sem ég man ekki
lengur eftir hvem vom. Þetta var
mikið verk árið um kring, en hún
Ias afburða vel, og hafði ágætan
málróm, samfara þreki og úthaldi,
sem best kom í ljós, er hún las hina
löngu lestra Vídalíns. Allt heimil-
isfólk ásamt húsbændum hennar
hlustaði með shkri andakt á lestur
hennar, að mátt hefði heyra saum-
nál detta. Að öðm Ieyti var hún
eins og Guðrún Guðmundsdóttir,
hlédræg bæði innan heimilisins og
utan. Hún átti litla mynd af Maríu
mey með Jesúbamið. Þegar kom-
inn var miðaftann á sumardögum,
þá skein sólin á vesturglugga bað-
Ketill Ketilsson, yngsti.
stofunnar beint á rúm hennar og á
myndina, og mér sem bami varð
oft svo starsýnt á hana og fannst
myndin ljóma af einhverri æðri
birtu og fegurð. Ég hét því, ef ég
yrði stór, þá skyldi ég kaupa ein-
mitt þessa mynd. Þessa mynd í
stóm broti gaf mér einn vinur
minn og hef ég hana æ síðan á
heimili mínu. Þetta er Madonnu-
mynd eftir hinu fræga málverki
Rafaels. Það síðasta sem ég heyrði
frá Kristínu var það, að hún sendi
mér bréf austur að Hmna, og í
bréfinu var kvöldlestrarkverið,
sem hún las úr. Kver þetta er lítið,
en sundur dottið af elli og langri
notkun. Hún átti þetta sjálf og bað
mig að eiga þetta að lokum. Mér
höfðu þótt kvöldsálmamir sér-
staklega fallegir, þegar ég var
heima í Kotvogi. Svo kvaddi hún
mig, þakkaði mér fyrir gamla tím-
ann í góða bænum, bað Guð að
geyma mig og skrifaði: Líði þér
alltaf vel.
Það skal þó fram tekið þótt þessi
daglega og fasta verkaskipting væri
hjá vinnufólkinu, eins og ég hef
sagt hér að framan, þá var samt
margt sameiginlegt sem fólkið
gekk að, svo sem að ganga á völl,
þegar staðið var í róðmm, í þang-
fjörum að haustinu, í stóreldum í
sláturtíðinni, og síðast en ekki síst
var bænum skipt niður milli vinnu-
kvenna að þrífa hann, þvo og
hreinsa. Það var mikið starf, en til
allrar lukku skiptist það á margar
hendur. Því bærinn var geysilega
málsmikill og þjónustuþungur.
Vísa um Ketil fósturföður minn
eftir Guðmund Gottskálksson
(sjómann), ort um aldamótin
1900:
Yngsti Ketill afbragðsmetinn
halur
Stilltur, gætinn, glaðlyndur,
greindur, ætíð ráðsnjallur.
Þessa vísu fékk ég hjá Guð-
mundi A. Finnbogasyni, fræði-
manni. Hér eru svo tvær vísur eftir
Andrés Valberg sem hann orti uffl
Ketil fóstra minn, er Andrés hafði
lesið um hann í Litla skinninu:
Yngsti Ketill kunnur var
kosti marga bar hann
í Kotvogi hann beinin bar,
bænda prýði var hann.
Flestum sýndi vina vott
visku af Guði þáði.
Ollum gerði eitthvað gott
er hann til hér náði.
Jón Thorarensen.
SJÁLFSBJÖRG:
25 ÁRA HEILLADRJÚGT STARF
Frá þinginu
22. þing Sjálfsbjargar l.s.f. var
haldið í Sjálfsbjargarhúsinu, dag-
ana 8. - 10. júní s.l.
Þingsetning var venju fremur
hátíðleg; þar sem minnst var 25 ára
afmælis samtakanna er stofnuð
voru 4. júní 1959. Af því tilefni tók
forseti íslands, Vigdís Finnboga-
dóttir, á móti þingfulltrúum að
Bessastöðum.
Aðalumræðuefni þingsins var
lífeyris- og tryggingamál og höfðu
þeir Ingólfur Ingólfsson, félags-
fræðingur og Hrafn Magnússon,
framkvæmdastjóri almennra líf-
eyrissjóða, þar framsögu. Aðrir
málaflokkar voru: Ferilmál fatl-
aðra, atvinnumál, menntamál,
farartækjamál og félagsmál.
í helstu ályktunum kemur m.a.
fram:
22. þing Sjálfsbjargar l.s.f. mót-
mælir harðlega þeim niðurskurði á
Framkvæmdasjóði fatlaðra, sem
nemur meira en helmingi lögboð-
innar greiðslu úr sjóðnum.
Þingið harmar afgreiðslu Al-
þingis á „Búsetamálinu", þar sem
þar hefðu opnast góðar leiðir fyrir
fatlaða í húsnæðismálum.
Þingið beinir þeim tilmælum til
svæðisstjórna, að þær hvetji sveit-
arfélög og atvinnurekendur til að
stofna til nýiðnaðar sem tæki mið
af vaxandi þörfum fyrir ný at-
vinnutækifæri handa fólki með
skerta starfsorku og bendir á þá
tilraun í þessa veru sem Öryrkja-
deild ráðningarskrifstofu Reykja-
víkurborgar, Vinnumiðlun Kópa-
vogs og fleiri aðilar eru að gera í
þessa átt á Reykjavíkursvæðinu.
Þing Sjálfsbjargar var jafnframt
afmælismót, þar sem rifjað var
upp og minnst harðrar baráttu og
giftudrjúgs starfs félagsins í 25 ár.
Félögum fjölgar árlega, sennilega
meira en í hlutfalli við fólksfjölgun
í landinu.
Flest af þessu fólki er búið sæmi-
legum lífsþrótti og sterkum vilja til
sjálfsbjargar, vilja til að vera virk-
ir þjóðfélagsþegnar, með þarfir og
skyldur ámóta og aðrir þegnar.
Það hefur marg oft sýnt sig að fólk,
sem hefur tapað starfsorku af slys-
förum eða bráðum djúkdómi hef-
ur tekist að þjálfa sig til nýrra
átaka og oft náð ágætum árangri,
hafi það fengið störf við hæfi. Því
vex ásmegin við erfiðleikana og
því losna leyndir kraftar til afreka,
stundum við ný verkefni, sem ekki
hafði verið litið til áður.
Hver hönd eða hugur þessa
fólks, sem hægt er að virkja til
starfa á ný er þjóðhagslegur ávinn-
ingur og vörðuð leið til endurvak-
innar hamingju þeirra er í raunir
hafa ratað. Samantekt J.T.