Faxi - 01.07.1986, Blaðsíða 38

TVítug GrindavíkurstuLka
FRAMHALD AF BLS. 183
inga fyrir norðan — en mikið var
látið af þeim uppgripum.
Ég fór þá um borð í strandferða-
skipið Flóru ásamt á annað
hundrað manns. Flest ætlaði það
á síldarvertíð fyrir norðan. Farið
var vestur fyrir Reykjanes og síð-
an austur með ströndinni. Rétt
austan við Vestmannaeyjar vor-
um við stöðvuð af ensku herskipi.
Skipstjórinn á Flóru andmælti
þessari ferðaíhlutun og var lengi
þrefað um hvað gera skyldi. End-
irinn varð sá að hermenn voru
settir um borð til okkar og áhöfn-
inni skipað að sigla til Englands.
Fyrst var komið til Lerwick á
Shetlandseyjum. Þar vorum við í
fulla viku á ytri höfninni. Alltaf
var verið að bagsa við að koma
okkur heim en ekkert gekk. Síðan
var Flóra látin fara inn til Lith
hafnarborgar Edinborgar. Þar
vorum við inni í , ,dokk“.
Fenguð þið ekki að fara þar i
land?
Það gat ekki heitið. Við máttum
fara skipslengdina — þess var
gætt af varðmönnum. Aftur á
móti kom oft margt fólk niður á
bryggju á kvöldin eftir vinnu.
Þetta var alls konar fólk og var þá
sitthvað gert til gamans. En land-
göngu fékk enginn nema skip-
stjórinn og hann Guðmundur
heitinn Bjömsson landlæknir,
sem var með í ferðinni.
Hver he/dur þú að hafi verið
ástœðan fyrir því að þið voruð
látin fara til Bretlands?
Við nösuðum það upp seinna að
skipið hafi verið með lýsisfarm,
sem átti að fara til Noregs. En
heimsstyrjöldin var þá í algleym-
ingi og Bretar óttuðust að lýsinu
ætti að smygla til erki óvinarins
Þjóðverja og það mátti ekki ger-
ast.
Hvernig lyktaði svoþessari her-
töku?
Þegar hér var komið ævintýri
kom nýi Goðafoss Eimskipafé-
lagsins frá Kaupmannahöfn og
mér var sagt að skipstjórinn Jún-
íus hafi tekið það upp á sitt ein-
dæmi að taka okkur þar um borð
— á annað hundrað manns. Það
var nú djarft teflt því að ekki vom
til lífbátar handa öllu þessu fólki,
ef á hefði þurft að halda. En við
fengum yndislegt veður og sjórinn
var eins og heiðartjöm alla leið.
Urðuð þið ekki vör við þýska
kafbáta eða önnur herskip á leið-
inni heim?
Nei, sem betur fer. Við kom-
umst klakklaust til Seyðisfjarðar
eftir um mánaðar útivist. Þar var
tekið á móti okkur með, ,pomp og
prakt“, með ræðuhöldum, söng
og ýmsum fagnaðarlátum. Við
þóttum heimt úr helju. Fólkið
heima var búið að vera dauðhrætt
um afdrif okkar. Goðafoss losaði
eitthvað af vömm á Austfjarða-
höfnum, en hélt svo til Akureyrar.
Þar hófst mikið , .húllum hæ“,
sannkölluð fagnaðarhátíð. Það
var nokkuð margt Akureyringa og
Eyfirðinga í hertökunni og glitti
því í mörg gleðitár á þeirri gleði-
stund við endurfundi.
Nú, en að því loknu, hvað tók
þá við hjá þér?
Ég komst eins og fyrirhugað var
í síldarbæina Hjalteyri og Siglu-
fjörð, en þar var ekkert fjör. Ekk-
ert að gera, sfldarleysi enda langt
liðið á sumar.
Þetta var sumarið 1916, þegar
heimsstyrjöldin stóð sem hœst og
œvintýraferðin til Englands á
enda. Þá ert þú tvftug?
Já, ég varð tvítug um borð í
Flóru er við vomm í Lith.
Var haldið upp á það?
Nei, nei, ég lét engan vita af því.
Ég átti þá sléttar tvær krónur í
buddunni, sem ekki hefðu hrokk-
ið langt til veisluhalda fyrir allan
þennan hóp.
Hvað tók svo við hjá þér þegar
þú komst suður um haustið —
gastu farið í Kvennaskólann eins
og þú hafðir œtlað?
Nei, að sjálfsögðu ekki. Ævin-
týri og aflabrestur gáfu ekki farar-
heill í þá menntastofnun og ekki
var þá heldur til Lánasjóður
námsmanna til að vísa auralitlu
æskufólki inn á menntabrautina.
Næsta vetur var ég vertíðarstúlka
í Grindavík, en um vorið vorum
við Ráðhildur Guðjónsdóttir,
frænka mín og fermingarsystir
ráðnar í kaupavinnu upp í
Borgaríjörð. Þegar ég kom svo um
haustið úr Borgarfirðinum fór ég
til Garðars Gíslasonar heildsala.
Þar var ég næstu þrjú árin
næstum samfellt. Þar var
yndislegt að starfa.
Upp tír því ferð þú að búa hér í
Reykjavík. Giftist Thorvald
Gregersen, norskum manni.
Hvað starfaði hann?
Hann var járnsmiður og sjómað-
ur. Hann gerði næstum allt sem
hægt var að fá að starfa, en krepp-
an svarf að og atvinnuleysi var
mikið. Þar kom að menn sem
vom með útlent rfldsfang fengu
ekkert að gera — var nánast vísað
úr landi. Þá höfðum við eignast 4
drengi, Brynjólf 6 ára, Magnús 5
ára, Ragnar 4 ára og yngstur var
Helgi 2 ára. Atvinnuástand var
víst lítið betra í Noregi, og ekkert
ömggt framundan hjá Thorvald
þegar þangað kæmi. Ég stóð því
frammi fyrir erfiðri ákvörðunar-
töku þegar mér voru gerðir tveir
kostir — að taka mig upp með
drengina mína 4 og fylgja Thor-
vald út í óvissuna í Noregi, eða
verða eftir og taka áhættuna á því
hvernig mér tækist að framfleyta
okkur hér og gera drengina að
nýtum mönnum.
Og það hefur þér vissulega tek-
ist. Búa þeir allir hér íReykjavík?
Magnús býr í Borgarnesi — hinir
búa hér í borginni og allir hafa
þeir komið sér vel áfram. Ég á nú
20 barnabörn og milli 30 og 40
bamabarnaböm. Afkomendurnir
sem em að verða 60 hafa nú
dreifst vítt um landið.
Um leið og Faxi þakkar þessa
forvitnilegu frásögn, óskar hann
Marínu allra heilla með 90 ára af-
mælið, sem er á næstunni og ham-
ingjuríkrar uppskem af ævistarf-
inu sem móðir og ættmóðir mikils
afkomendahóps.
Tónlistarskóla Grindavíkur varslitið 15. maí. A síðasta starfsári stunduðu 68 nemendur þar ndm. 9 nemendur
gengust undir stigapróf. Hœsta stig (V. stig) tók Inga Runólfsdóttir (kornett). Kennarar við skólann voru þau Jón
Hjaltason, skólastjóri, Stephen Peace og Svanhvft Hallgrímsdóttir. Starfsárinu lauk með prófum og tónleikum.
Það helsta á döfinni f tónlistarmdlum Grindvfkinga, er að stofna blandaðan kór í haust og hefja kennslu í ein-
söng. Iiefur Kristinn Sigmundsson verið ráðinn kennari og kórstjóri og Kári Gestsson verður píanókennari við
skólann og undirleikari kórsins.
Myndin er af lúðrasveit tónlistarskólans. Ljósm.: Ólafur Rúnar
202 FAXI