Faxi - 01.11.1986, Blaðsíða 17

með mikið og gott lið ungra og
aldinna í dreifiliðinu.
Skafti var um langt skeið í stjórn
Sparisjóðsins í Keflavík og er þar
enn í ábyrgðarmannaliði. Hann
hefur líka verið í stjórn og starfs-
maður Byggðasafttsins á Vatns-
nesi frá stofnun þess. Þá hefur
hann verið í ýmsum nefndum,
fyrir bæjarfélagið s.s. hitaveitu-
nefnd, þar sem honum var falin
formennska 1959, fræðsluráði
o.fl.
Skafti gekk í Rotaryklúbb
Keflavíkur 1961. Það er til marks
um trúnað hans við klúbbinn og
félaga hans, sem raunar kemur
fram í öllum störfum Skafta, að
síðan 1970 hefur hann mætt 100%
á rotaryfundum — aldrei fallið úr
vikuleg fundarsókn. Skafti var
einn af stofnendum Björgunar-
sveitarinnar Stakkur og gegnir
þar enn ábyrgðarstarfi. Þá er hann
einn af Hringförunum — litlum
ferðaklúbb, sem skoðað hefur há-
lendi íslands og öræfi frá ýmsum
sjónarhornum.
Það er sama hvort hann þarf að
kanna straumhart jökulfljót eða
ganga að ræðustóli og kynna stór-
brotna náttúru eða dýralíf á ijcHlum
eða hvar annars staðar leið hans
kann að liggja þá er öryggi og stað-
góð sannindi hans lífsmáti ásamt
því að standa drengilega að hverju
því máli er kann að horfa til heilla.
Já, og heill sé þér Skafti og fjöl-
skyldu þinni á þessum tíma-
mótum.
J.T.
MINNING
Guðmundur Magnússon
Kallið er komið. Vinir berast
burt með tímans straumi, þann-
ig er lífið. Þegar fréttin kemur
eru menn sjaldnast viðbúnir, og
sér í lagi ekki, þegar um góðan
vin er að ræða.
Minningarnar þyrlast upp og
hugurinn leitar til fýrstu kynna.
Það var að hausti til, að inn í
raðir Karlakórs Keflavíkur
kemur ungur maður, sviphreinn
og léttur í spori. Það kemur í
ljós, þegar hann er raddprófað-
ur, að hann syngur með óvenju
fallegri bassarödd, djúpri og
þróttmikilli, og var honum vísað
í annan bassa.
Þessi ungi maður var Guð-
mundur Magnússon, sem lést
24. ágúst síðast liðinn, langt um
aldur fram.
Guðmundur var sonur þeirra
merkishjóna Magnúsar Péturs-
sonar, héraðslæknis í Reykjavík
og konu hans Kristínar Guð-
laugsdóttur, sýslumanns, Guð-
mundssonar.
Hingað suður með sjó fluttist
Guðmundur úr Reykjavík
ásamt konu sinni Hönnu Krist-
jánsdóttur og bömum þeirra.
Það var gott að fá Guðmund í
kórinn. Hann varð strax virkur
og góður félagi, fljótur að læra
lög og texta svo af bar, og héldu
menn sem vom í sömu rödd, að
hann hefði sungið þetta allt
áður. Það kom einnig í ljós að
Guðmundur hafði gott vald og
þekkingu á félagsmálum og var
hann kosinn formaður kórsins
árið 1957 og var hann það til
ársins 1959.
Á formannsárum hans kom
glöggt í ljós hve góður skipu-
leggjari hann var. Vegur kórsins
hefur sjaldan verið betri en þau
ár sem hann var formaður.
Þegar farið var út á lands-
byggðina, í skemmti- og söng-
ferðir, tók hann oft að sér farar-
stjóm og lýsti því sem fýrir augu
bar á skemmtilegan hátt og var
engu líkara en hann þekkti
hverja þúfu og hól, sem farið var
hjá.
Já, það er margs að minnast að
leiðarlokum, en með þessum fáu
línum langar okkur að þakka
Guðmundi fyrir þau ár, sem
hann starfaði með okkur.
Það var mikil eftirsjá að þeim
hjónum báðum, þegar þau
fluttu til Reykjavíkur aftur, því
Hanna kona hans lét ekki sitt
eftir liggja og starfaði af fullum
krafti í Kvennaklúbbnum.
Kæra Hanna, við vottum þér
og börnum ykkar innilega
samúð og þökkum fyrir þau ár
sem við fengum að vera saman.
Guð blessi ykkur.
Gamlid félagar úr
Karlakór Keflavíkur.
FJÁRREKSTUR FRÁ REYKJAVÍK TIL SUÐURNESJA
FRAMHALD AF BLS. 253
Ekki spurði ég hvaða samninga
þeir höfðu gert. En ég held að
Jóhannes hafi einn borið þennan
skaða, því ekki náðum við númeri
af bflnum og þess vegna slapp
ökuníðingurinn við þau útlát,
sem honum í raun og veru bar. En
það er ekki nýtt að níðingarnir
sleppa við réttláta hegningu.
Enn var langur vegur að Hala-
koti, og það sem verra var, nú var
komið myrkur, og mátti heita úti-
lokað að hreyfa féð. Við vissum
hvað margar voru hvítar, og með
því að telja þær hvítu, og þær voru
allar. Þá ætluðum við að þær mis-
litu væru einnig allar. Eftir mikil
hlaup og þrotlausan þrældóm
náðum við í Halakot, og þá var ég
feginn. Bensi var þama kunnug-
ur, sem áður sagði, hafði hann
verið hjá Ágústi við sjóróðra.
Hann mundi það að þama við
túnflötinn, var smá íjárrétt og inní
hana komum við hjörðinni að lok-
um.
Nú var næst að ganga til bæjar
og vekja upp og biðja um gistingu.
Bensi kvaðst ekki kvíða því að
vekja Ágúst upp, ogþar hitti hann
naglann á höfuðið. Agúst vaknaði
strax, við fyrsta högg á gluggann,
og eftir örstutta stund var hann
kominn til dyra. Urðu þarna fagn-
aðarfundir með þeim Bensa og
honum, og nú var kl. 2 eftir mið-
nætti. Við vorum illa nestaðir, og
þess vegna mjög svangir. En ekki
leið langur tími þar til matur var á
borðum, og vorum við mettir þeg-
ar upp var staðið, og síðan geng-
um við til hvflu og mikið hlakkaði
ég til að mega hvflast.
Þeim varð skrafdrjúgt, Ágústi og
Bensa, um gamla daga, ýmislegt
rifjaðist upp, og eins og gengur var
margs að minnast. Ágúst í Hala-
koti var gagnmerkur maður,
minnugur, greindur vel og þó
hann gengi ekki hinn margum-
talaða menntaveg, þá gekk hann í
þann skóla, sem kallaður er skóli
lífsins, úr þeim skóla hlaut hann
fyrstu einkunn fyrir aflasæld og
dugnað og reglusemi. Það var fýr-
ir nokkrum árum, að ég leit inn á
bókamarkað, og sá þar lítið kver
sem ekki lét mikið yfir sér og hét
,,Þættir af Suðurnesjum“. Jón
Eyþórsson bjó það til prentunar
en þetta eru minningar Ágústs í
Halakoti, og er þar margt fróðlegt
að finna. En þetta var nú útúrdúr.
Það er ekki hægt að orðlengja
það, að við fengum þarna hinar
bestu móttökur, góðan mat, og
gott rúm til að sofa í, svo ekki varð
á betra kosið. Um morguninn
þegar við vöknuðum var Ágúst
búinn að gefa fénu bæði hey og
vatn, honum nægði ekki að hygla
fjármönnum, hann fann þörf til að
miðla hjörðinni. Nokkuð var liðið
á morguninn, þegar við Bensi
héldum af stað með reksturinn,
og nú var eftir um það bil 25 km.
spotti. Við hittum vel á er við
komum á Njarðvíkurfitjar, þá var
fjara, og hægt að fara sandinn og
stytta sér leið. Klukkan mun hafa
verið um 3 e.h þegar við komum
til Keflavíkur, og þá var eftir síð-
asti áfanginn. Ekki man ég hvað
vegurinn var kominn langt, en lík-
lega hefir hann verið kominn að
Litla-Hólmi í Leiru. í rökkur byrj-
un skiluðum við hjörðinni í hend-
ur eigandans, með þeim vanhöld-
um sem urðu í Strandaheiði. Eg
veit ekki til að Jóhannes á Gauk-
stöðum, hafi fengið nokkra rétt-
ingu, og orðið að bera skaðann
einn, en það er ekki í eina skiptið
að saklaus veiður að gjalda fyrir
þann seka.
Greiðslan fyrir þessa ferð var
auk peninganna sem ég fékk í
byrjun, slátur úr 3 kindum, og
þótti það vel borgað. Það var ekki
almennur siður þá að taka stórar
upphæðir, þó skroppið væri bæj-
arleið fyrir nágrannann.
Ritað í júlí 1983.
FAXI 261