Faxi - 01.12.1986, Blaðsíða 31

kröppum beygjum, hæðum og
lægðum gerðu ferðina ennþá stór-
veltumeiri en áður, fram til þessa.
Bolabás, Þingvallasveit var á
næsta leiti og þótt hinn langi og
góðu hásumarssunnudagur væri
nú kominn nærri mánudeginum
næsta, voru allir ferðafélagarnir
enn í fullu söngfjöri og nú sungu
allir eins og raddir leyfðu, jafnt
frammí sem afturí, það sem við
átti, hið gamla og góða ,,Öxar við
ána árdags í ljórna."
Ogbrátt varð Þingvallasveitin að
baki og leiðin yfir Mosfellsheið-.
ina. Stefht var ofaní Mosfellsdal-
inn og ennþá var nóg til að syngja,
meðal annars: „Áfram veginn í
vagninum ek ég“.
Nú styttist óðum leiðin til
Reykjavíkur. Var viss ánægju-
stemning í mannskapnum að
komast þangað. Var þá gott að
bregða upp léttum og viðeigandi
söng. (Sjatnaði sorgin, sá ég hvar
borgin blasti við fögur brosandi
mót). Og þegar nær kom höfuð-
borginni kom þessi vísa hjá mér.
Hér má líta höfuðborg,
heim á leið að kvöldi dags.
Mæðir engan sút né sorg,
í söngvum gæða ferðalags.
Og eftir mátulega keyrslu um
borgina var áfram haldið heim á
leið.
Frá Reykjavík hinn rétta veg,
rösklega má aka.
Þá skulum við, þú og ég,
þar með lagið taka.
Um Hafnarijörðinn var farið
sem áður og upp á Hvaleyrarholt-
ið og nú var aftur vegurinn versti
ffamundan. Um leið og allir
hlökkuðu til heimkomunnar
kviðu þeir fyrir öllum hristingn-
um er þeir áttu eftir að fá, áður en
heim var komið, en Adolf var sem
áður, hinn sami á hverju sem
gekk. Hann var öllu vanur á þeirri
leiðinni.
Og þegar hristingurinn náði há-
marki á Suðurnesjaveginum,
þótti fararstjóranum, séra Birni
alveg nóg um, opnaði hátalarann,
tók míkrafóninn sér í hönd og
kallaði út til okkar sem aftur í vor-
um:
Bíllinn hossast undir oss,
eins og hross í þýfi.
Bað hann um að fá botn frá
okkur aftanmönnum. Mér datt nú
fljótlega í hug botn, en vildi ekki
iáta hann fara, en breyta vísunni
dáh'tið. Varð hún svona eftir
breytinguna.
Sendi á mossi sælubloss,
sætu kossa vífi.
Bfll þó hossist undir oss,
eins og hross í þýfi.
Nú kom brátt að ferðalokum og
þá kominn tími til að rukka
mannskapinn um fargjaldið. Var
einum karlmanni af kórfélögum
falið það starf. Gekk hann mann
frá manni með opna húfuna sína
eða hattinn, safnaði þar saman
öllu lausafé er hver og einn hafði
lagt til hliðar (fryst) í veskjum og
buddum og aldrei látið freistingar
dagsins frá sér taka.
Rukkarinn var ekkert feiminn í
starfi sínu, baðst ekkert afsök-
unar þó sunnudagur væri, lét
gamanyrði falla og fékk þá oft orð
á móti með aurunum. Smátt og
smátt hækkaði í höfuðfatinu.
Seðlamir voru hvorki stórir eða
margir á þeim tíma, 300 krónur
fyrir fullorðna, 150 fyrir stærri
börn og frítt, ef einhver lítill var
með í ferðinni. Máltækið segir,
safnast þegar saman kemur og
þegar á leiðarenda okkar Innri-
Njarðvikinga var komið, fór rukk-
arinn með peningafúlguna til
Adólfs bflstjóra. 'Ihldi hann nú
seðlana er þá voru stærstir 100
krónuseðlar. Svo voru það gömlu
og góðu tíkallarnir og fimmkall-
amir, sem þar vom saman við.
Vandlega var talið, tvisvar til
þrisvar sinnum. Svo kom stóra
heildar upphæðin í dagsljósið, er
reyndist vera tæpar krónur
10.000.00, það þóttu miklir pen-
ingar þá, enda á þeim tíma var
verkamannakaupið 20 til 25 krón-
ur um tímann.
Og höfuðfatið var nú orðið aura-
laust, en fylltist samt fljótlega aft-
ur á höfði rukkarans af allt öðm
verðmæti, sem talið var meira en
peninga virði. Svo fór samferða-
fólkið að týnast út hver og einn og
hver á sínum stað, þar sem þeir
komu um morguninn. Þakkað var
innilega fyrir samvem og ánægju
ferðarinnar, ýmist með kossum,
handabandi eða þá í lausri vigt,
allt eftir því hverjir vom mestir
elsku vinir, frændur eða þá hvern-
ig karli og konu leist hvom á ann-
að. Ytri-Njarðvíkingar og Keflvík-
ingarnir fylgdust með Adolfi bfl-
stjóra út fyrir víkina til sinna
heima og nokkru eftir miðnætti
vom allir komnir á sinn keip í
blessuðum rúmunum sínum,
mikið fegnir að leggjast til hvfldar
eftir langan og strangan, en mjög
skemmtilegan ferðadag, á fimmta
hundrað kflómetra leið um lands-
ins byggðir og óbyggðir.
Þá er úti þessi dagsins saga,
þegar kórinn var í gamla daga,
á ferðalgi um Foldarbrjóstin stóru,
og félagsfyndir Njarðvíkingar vóru.
Hvoli í midjum september 1980.
Gudmundur A. Finnbogason.
Um leið og við þökkum viðskiptin á liðnum árum,
óskum við öllum Suðurnesjamönnum
gíebtíegrct jóía
og far3ceí3
komanbt ár§

FAXI 307
L