Faxi - 01.12.1986, Blaðsíða 61

Landmenn á m/b Ægi 1939. í fremri röð frá vinstrí: Auðhergur Indriðason,
Jóhann Bergmann, Ólafur Eggerts, landformaður, Ólafur Ingvarsson.
,,Hvað áttu langt upp", var orðtœki á þessum árum. Myndir með greininni frá
Byggðasa/hi Suðurnesja.
það verið, þá man ég eftir því að ég
fór með mömmu til Hafnarfjarðar
og á leiðinni til baka ókum við í
lystikerru í Kúagerði. En gengum
svo þaðan — og skildum eftir slóð
í öskufallinu.
Og svo voru líka beinaflutning-
arp
Já, aðallega á sumrin. Hryggir
og aðallega þorskhausar sem voru
seilaðir svo auðveldara væri að
hlaða. Það var hlaðið eins hátt og
hægt var. Og svo þurfti að bakka
með þetta upp háa brú og keyra
svo aftur á bak eftir mjóum járn-
bitum inn eftir hjallinum á Kletti •
í Reykjavík til þess að sturta niður
í hrúguna. Eins og í gúanóinu sem
kom svo hérna suðurfrá.
- Ég gleymi því ekki þegar ég
týndi giftingarhringnum mínum í
beinahrúguna á Kletti og bjóst
auðvitað ekki við að sjá hann aftur
þó ég segði körlunum frá því. En
nokkrum mánuðum seinna var
hóað í mig því hringurinn var
fundinn.
En hvað var flutt dl baka?
Vörur til kaupmanna og bakara,
sekkjavara, kol og olíutunnur.
Kolin voru erfiðust því maður
þurfti oft að bera þau á bakinu inn
í stíur í kjöllurum þar sem lágt var
undir loft. Við tókum allt sem
þurfti að flytja, jafnvel kýr og
kindur!
Hvernig bílar voru þetta og
hvcrnig entust þeir?
Amerískir bflar, Chevrolet og
Ford. Þeir fyrstu voru tonn en
stækkuðu smám saman. Það gat
verið bras að halda þeim gang-
andi. Fjaðrirnar vildu brotna.
Maður lærði heilmikið í viðgerð-
um með því að þreifa sig áfram og
ráðgast við aðra í bransanum. Það
var ekki alltaf tími eða tækifæri til
að fara á verkstæði í Reykjavík og
ekki um annað að ræða en bjarga
sér sjálfur.
— Þessir bflar entust nú eitthvað
skemur en gott þykir nú á dögum.
En það er ekki stóri munurinn. -
Við keyrðum bflana yfirleitt þang-
að til þeir voru búnir en bflinn
sem ég keypti 1934 seldi ég á
stríðsárunum og hann var notað-
ur nokkur ár eftir það.
En hvernig lœrðu menn að
keyraP
Af þeim sem kunnu. Áður en ég
byrjaði voru Halldór Þórðarson og
Björgvin Magnússon og kannski
fleiri með vörubfl og Einar Guð-
mundsson var í farþegaflutning-
um á hálfkassabfl. Við pabbi
keyptum fyrsta bflinn 1926 eða
27. Það var Chevrolet sem Einar
keyrði fyrst og ég lærði af honum.
— En maður varð að taka próf í
Reykjavík. Fyrsta ökuskírteinið
mitt var gefið út í október 1927
svo það fer að verða sextíu ára
gamalt. Það er númer 924.
Og vörubílarnir voru þaulnýttir
eins og annað?
Það má segja það. Á þessum ár-
um var bfll ekki aldeilis í eigu
hverrar fjölskyldu. En unga fólkið
vildi náttúrulega sjá sig um þá
eins og nú. Svo vörubflunum var
bara breytt í farþegabfl. Með því
að bolta boddí, eins og það var
kallað, fast á pallinn. Inni í boddí-
inu voru fjórir trébekkir og hægt
að flytja í því 16 manns, jafnvel
fleiri ef þröngt var setið. Og það
vflaði fólk ekkert fyrir sér ef
spennandi ferð austur fyrir fjall
var í boði. Eða þegar stórviðburð-
ur eins og Alþingishátíðin kölluðu
fólk á Þingvöll.
— Farið á Alþingishátíðina var
selt á 10 krónur. Þá vorum við að
keyra allan sólarhringinn að heita
má. Það var hægt að aka hringveg,
vegurinn austur lá upp með Geit-
hálsi en nú er búið að leggja hann
niður. í lokin var Hreggviður orð-
inn svo útkeyrður að hann lagði
bflnum á miðjan veginn útí Berg-
hólum og fór að sofa fram á stýrið.
En skemmtanir annars. Þú spil-
aðir á harmónikku á böllum?
Já, stundum var það. Það var
nokkuð sem maður lærði af sjálf-
um sér eins og annað. Það var
dansað í gamla Skildi, sem brann
1935. Það voru böll í landlegum
og þau stóðu svona eftir hentug-
leikum. Ef það var fjör þá var
slegið saman í framlengingu.
— Umjólinvar meiriháttar jóla-
trésskemmtun, sem stóð til tólf á
miðnætti. Þá byrjaði ball sem stóð
til þrjú, að minnsta kosti. Einhver
sem kunni að taka í nikku kom
upp á pallinn og greip í öðru
hverju til að hvfla spilarann. Ein
harmónikka var látin duga, bless-
aður vertu. Nema á fínu böllun-
um, þá var fenginn mandólínspil-
ari úr Reykjavík.
En hvað með íþróttir? Fótbolt-
inn var ekki aðalíþróttagreinin á
þessum árum?
Nei, það var ekki mikið um fót-
bolta og frjálsar íþiöttir á mínum
yngri árum. En auðvitað var
áhugi á að reyna með sér, þá eins
og nú. Stundum braust hann út í
slagsmálum á böllum. En líka í
skikkanlegum íþróttum eins og
reiptogi.
— Já, við fórum tvisvar sinnum
með lið frá Keflavík sem keppti
við Reykvíkinga á Melavellinum.
Mig minnir að annað skiptið hafi
það verið í sambandi við kon-
ungsheimsókn. Hvort það var
1936. Ég man nú ekki nákvæm-
lega hverjir voru með. Guðmund-
ur Pálsson var á endanum og tveir
bræður hans voru í liðinu, Skúli
og Axel. Hreggviður, bróðir minn
og lfldega Steini líka. Og svo voru
þarna Sigurbjöm Guðason og Sig-
urður Guðmundsson. Við unnum
reiptogið í bæði skiptin. Helgi
Hjörvar lýsti annarri keppninni í
útvarpi og öll Keflavík stóð á önd-
inni á meðan — var okkur sagt.
Þetta hefur lfldega alveg jafnast á
við það að Keflvíkingar væm í úr-
slitum á íslandsmótinu í fótbolta
— og hefðu sigur!
Hörður Bergmann skráði.
r——. -r—\ r r \ r r 1 r r .i Úrval jólagjafa
'Z'1 \ N, S'r Vönduö úr, klukkur, barómet,
gullskartgripir, silfurskartgripir
og ýmsar gjafavörur
, rf L v L v r V —-ía Georg V. Hannah
Úra- og skartgripaverslun, Keflavik.
FAXI 337