Faxi - 01.01.1993, Blaðsíða 25

/
Hjálmar Arnason, skólameistari.
Að stefnan verði sett á kær-
leika, manngildi og sannleika
Ágætu, fyrrverandi nemendur.
Það hlýtur að vera dásamleg til-
finning að hafa náð árangri, að hafa
náð setlu marki og finna hjá sér hvöt
til að setja sér ný markmið - stefnu-
miðin æðri. Til þess þarf sérhver ein-
staklingur að vita hvar hann stendur,
þekkja umhverfi sitt og vita úrræði
þess.
Sumir halda því fram að til þess
þurfi að þekkja lífið sjálft. Sé sú
staðhæfing rétt, ágæti brautskráning-
arhópur, þá má segja að ykkur sé
nokkur vandi á höndum, því margur
hefur velt fyrir sér svörum við lífs-
gátunni miklu og enn hefur engum
tekist að svipta hulunni af leyndar-
dóinum hennar.
Nú hafið þið í höndum langþráð
prófskírteini sem tákn þess að þið
hafið náð settu marki. í dag fögnum
við með ykkur og fyllumst stolti yfir
árangri ykkar.
Og skólinn þig til þessa réttar vígi.
Vér þörfnnmst aldrei meira en nú
þess œskulýðs, er nýjar dáðir drýgi
af drenglund, skytdurœkni og trú.
Þannig kveður Tómas Guðmunds-
son í kvæði sínu „Skólaminni“ er
hann ávarpar námsfólk samtímans.
Vert er að vekja athygli á orðum hans
um þörflna fyrir æskulýð er „nýjar
dáðir drýgi“.
Þið eruð einmitt slíkur hópur og
með prófurn ykkar bindum við vonir
við nýjar dáðir. Líkt og skáldið þá
horfum við björtum augum til
framtíðar í gegnum ykkur. Af
samvistum við ykkur hér í skólanum
þykjumst við vita hvað í ykkur býr
og einmitt það vekur vonir.
Líklega hefur heimurinn aldrei
fyn- þurft jafn mikið á vel menntaðri
æsku að halda sem nú. Því má segja
að prófskírteinin ekki einasta veki
hjá ykkur gleði heldur leggja þau
einnig mikla ábyrgð á herðar ykkur.
Fyrr en varir bráir af okkur gleði
dagsins í dag og við tekur hin rainma
alvara lífsbaráttunnar. Sum ykkar
munu hverfa til frekara náms, önnur
veita sjúkum lið, enn aðrir glíma við
kyngikraft vélarúmsins og þannig
mætti áfram telja. Þið standið m.ö.o.
á krossgötum.
Markmiðum skólagöngunnar er
náð og nú er að velja sér ný og hærri
takmörk.
Já, láttu gamminn geysa fram
ígegnum lífsins öldur.
Þótt upp þœr stundum hefji hramm
ei hrœðstu þeirra gnöldur.
Sjá, hvílík brotnar báru mergð
á byrðing einum traustum,
ef skipið aðeinsfer íferð,
enfánarekki ínaustum.
Þannig kvað Hannes Hafstein í
kvæðinu „Áfram“. Og sá er einmitt
boðskapur okkar til ykkar nú þegar
leiðir skilja. Nú viljum við sjá ykkur
leggja í aðra ferð. Skírteinin eru
FAXI 25