Faxi - 01.04.1993, Blaðsíða 6

I
Minning
Knútur H0iriis
Fæddur 22. maí 1922
Dáinn 20. apríl 1993
Hinn 20. apríl sl. lést á Landspítal-
anum vinur okkar og félagi Knútur
Hpiriis, stöðvarstjóri Olíufélagsins á
Keflavíkurflugvelli.
Knútur var fæddur hinn 22. maí
1922 og var því sjötugur er hann féll
frá. Aðeins er tæpt ár síðan vinir og
ættingjar samfögnuðu honum á sjö-
tugsafmæli hans. Þá þegar var hann
orðinn sjúkur af meini því er varð
honum að aldurtila. Þrátt fyrir sjúk-
dóm sinn var hann þar hrókur alls
fagnaðar og lýsti hann því margoft
hversu ánægður hann var að fá svo
marga vini sína, ættingja og starfsfé-
laga til að gleðja sig. Fáa grunaði þá
að sá mikli vágestur, sem enginn
mannlegur máttur fær við ráðið, væri
svo nálægur sem raun ber vitni.
Knútur var hár maður og spengil-
egur á vöxt og bar sig vel. Hann var
snar og snöggur í hreyfingum, andlit-
ið svipsterkt og brosið breitt. Lundin
var létt þó að stundum gæti hann ver-
ið snöggur upp á lagið ef honum
fannst tilefni til. A góðri stund var
Knútur hrókur alls fagnaðar, heill
hafsjór af sögum og gamanmál voru
hans sérgrein, hann var snjall ræðu-
maður og kom vel fyrir sig orði. Ekki
var hann neinn bindindismaður, en
kunni manna best með vín að fara
sem gleðigjafa á góðum stundum.
Sjö regluna hélt hann í heiðri vitandi
þess að vín skulu menn hafa til þess
að gleðjast með og syngja í góðra
vina hópi. Af því glata góðir menn
ekki reisn sinni né virðingu. Þessa
kosti hafði Knútur alla til að bera í
ríkum mæli.
Þegar litið er til baka og rifjuð upp
samskipti okkar Knúts í gegnum ár-
in, getum við ekki annað en fyllst
þakklæti yftr því að hafa verið svo
lánsöm að hafa fengið að kynnast og
starfa með Knúti. Það er óhætt að
segja að líf okkar hefði orðið mun fá-
breyttara ef leiðir okkar hefðu ekki
legið saman.
Það er af svo mörgu að taka þegar
byrjað er að líta yfir liðna tíð. Eflaust
ber þar hæst samstarf okkar á sviði
öræfaferða sem við stunduðum
grimmt saman hér á árum áður. Þeg-
ar Knútur byrjaði að aka um öræfi
þessa lands upp úr 1960 á fjallabíl
sínum sem aldrei var kallaður annað
en „Heims um ból“ vegna þess að
hann bar skrásetningarmerkið Ö-82
ásamt okkur og fleiri ferðafélögum
sínum voru öræftn sannkölluð öræft.
Aðeins örfáir ökumenn höfðu á þeim
tíma lagt leið sína á þær slóðir og
sannast að segja þóttu þeir hálfgerðir
furðufuglar, sem fólk skildi ekki og
hvað þá eftir hverju þeir væru að
sækjast inn í þessa eyðimörk.
Minningamarhrannast upp: Land-
mannalaugar, Hófsvað, Veiðivötn,
Skaftafell, Jökulheimar, Ásbjamar-
vötn, Hveravellir, Sprengisandur,
Þórsmörk, Breiðbakur, Gæsavötn,
Nýidalur, Austari Jökulsá, Illviðra-
hnúkar, Hólafjall og svo mætti lengi
telja. Svo ótal margar ferðir fórum
við saman með fjölskyldum okkur
og vinum að eflaust væri það efni í
heila bók. Ferðafélagar Knúts til
margra ára nefndu sig Hringfara og
vom það þeir Helgi S. Jónsson,
Skafti Friðftnnsson, Jón Tómasson,
Garðar Olafsson og Kristinn Reyr
ásamt Brynleifi Jóhannessyni. Þetta
var mjög samstilltur hópur sem mjög
ánægjulegt var að ferðast með. Ur
þessum hópi er Knútur sá þriðji sem
fellur frá. Þeir Helgi S. og Garðar Ól-
afsson em látnir fyrir nokkrum árum.
Það var fastur liður ár hvert áður
en hringurinn var opnaður að fara
austur í Öræfasveit um hverja páska.
Þetta voru skemmtilegar ævintýra-
ferðir þar sem þurfti að glíma við
óbrúuð stórfljót Skeiðarársands
ásamt risjóttri veðráttu. í einni slíkri
ferð týndist erlendur ferðamaður í
mjög vondu veðri og var einn úr okk-
ar hópi svo lánsamur að finna hann
hálfdauðan upp í fjalli. Var hann
drifinn inn í „Heims um ból“ þar sem
Knútur og aðrir Hringfarar veittu
honum aðhlynningu þar til hann var
sóttur í sjúkraflugvél. Sennilega hafa
þeir bjargað lífí þessa manns sem var
Þjóðverji og Helgi S. uppgötvaði
seinna að þetta var skrambans gyð-
ingur.
Eitt sinn áttum við Knútur ásamt
fleirum tvo snjóbíla sem við notuð-
um til vetrarferða um hálendi og
jökla íslands. Á þeim vom famar
margar ævintýraferðir og meðal
þeirra vom margar til Landmanna-
lauga um páska eftir að ferðir okkar í
Öræfasveitina lögðust af. Á þessurn
árum í kringum 1970 lögðu fáir leið
sína á hálendið yfir veturinn. Til
marks um það má nefna að eitt árið
sem endranær var okkar hópur sá
síðasti er kom til Landmannalauga
um haustið og svo vildi til að Knútur
gleymdi rakvélinni sinni á laugar-
bakkanum. Um páska árið eftir kom-
um við inneftir á snjóbílunum og viti
menn þar hafði ekki nokkur sála
komið allan veturinn og rakvél Knúts
lá óhreyfð á laugarbakkanum. Nú er
öldin önnur.
Eftir fyrstu ferð okkar á snjóbíln-
um með fjölskyldumar til Land-
mannalauga þar sem veðrið hafði
bókstaflega leikið við okkur allan
tímann, sagði Knútur að þessi farar-
tæki hefðu veitt okkur slíka ánægju
að við þyrftum ekki að fara fleiri
ferðir á þeim, þau hefðu borgað sig í
eitt skipti fyrir öll. Margar fleiri voru
nú ferðimar samt og Knútur klykkti
út með því að halda upp á fimmtugs-
afmæli sitt upp á Grímsfjalli í Vatna-
jökli hinn 22. maí 1972 og var það
mál manna að aldrei hefðu þeir verið
svo hátt uppi í afmælisfagnaði í orðs-
ins fyllst merkingu.
Hin síðari ár hafði Knútur látið að
mestu af hálendisferðum utan þess
að hann ásamt nokkrum fyrrum
ferðafélögum höfðu bundist samtök-
um um að hittast einu sinni á ári og
fara saman í ferð, ýmist um öræftn
eða sveitir þessa lands til að rifja upp
og viðhalda gömlum kynnum ásamt
því að skemmta sér saman yfir eina
helgi. Þrátt fyrir heilsuleysi sitt fór
hann með hópnum okkar í ferð þá er
farin var síðastliðið haust.
Eftir að Knútur lét af ferðalögum
að mestu hafði hann komið sér upp
sumarbústað fyrir sig og fjölskyldu
sína við Meðalfellsvatn í Kjós. Þar
undu þau sér vel og átti staður þessi
hug hans allan. Svo skemmtilega
vildi til að þar lágu leiðir okkar einn-
ig saman því á þeim stað erum við
hjón búin að eiga sumarbústað í
langan tíma.
Einn er sá þáttur í lífi okkar þar
sem samstarf okkar Knúts var mjög
náið, en það er stofnun björgunar-
sveitarinnar Stakks. Hinn 28. apríl
nk. eru 25 ár síðan við Knútur ásamt
nokkrum hóp Suðumesjamanna vor-
um stofnendur að björgunarsveitinni
Stakki. Þar sátum við Knútur saman í
stjóm í nokkuð mörg ár. Á þeim
góða vettvangi eins og öðrum reynd-
ist hann öðrum fremur góður félagi,
úrræðagóður, samvinnuþýður en
ákveðinn ef svo bar til.
Um tíma vomm við Knútur báðir
félagar í Rotaryklúbbi Keflavíkur og
áttum þar einnig saman góðar stund-
ir. Lengi vel höfðum við það fyrir sið
þrír vinir, Knútur, Kristján Guð-
laugsson og undirritaður að hittast
fyrir fundi til að ylja okkur við glas af
góðum veigum. Fundir þessir voru
oft fjörlegir og komu sér oft vel fyrir
klúbbstarfið því að þar fæddust hug-
ntyndir um alls konar uppákomur
svo sem það að halda Rotaryfund í
skálum Ferðafélags íslands upp á ör-
æfum og bjóða þar öðrum klúbbum
annars staðar af landinu lil sameigin-
Iegra funda. Margir slíkir vom haldn-
ir víðs vegar í fjallaskálum þar sem
Knútur var yfir vertinn og sá um að
sem flestir fengju sameiginlega
brjóstbirtu fyrir matinn meðan
Kristján útbjó glæsilegt hlaðborð
með dyggri aðstoð eiginkvenna okk-
ar. Þetta voru dýrlegir dagar og engu
öðru líkir.
Núna að leiðarlokum skynjum við
hversu stutt og stopult þetta jarðlíf er.
Hversu auðveldlega við gleymunt að
rækja vináttu og kynni. Núna vildum
við að stundimar hefðu orðið fleiri
og að við hefðum getað notið sam-
veru Knúts miklu lengur. En nú er
hann farinn yfir móðuna miklu og
við þykjumst vita að þar sé hann fast-
ur undir stýri á bláum „Heims um
ból“ með þá Helga S. og Garðar
Ólafsson í aftursætinu og farinn að
kanna óravíddir þeirra öræfa sem
bíða okkar allra er sá tími kemur. Þá
er ekki verra að vita af traustum og
reyndum mönnum til að taka á móti
manni.
Við kveðjum nú góðan vin hinstu
kveðju, en minningin um öðlinginn
Knút Hpiriis mun lifa með okkur til
enda daganna. Góður maður er geng-
inn.
Eftirlifandi ástvinum hans sendum
við okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Hulda Guðráðsdóttir og
Garðar Sigurðsson.
70 FAXI