Faxi - 01.12.1996, Blaðsíða 18

I UI JÓLABLAD1996
Smásagnasamkeppni
-í tilefni afdegi íslenskrar tungu
Bókasafn Reykjanesbæjar efndi til stnásagnasanikeppni
á meðal lánþcga safnsins í tilefni af degi íslenskrar tungu
16. nóvember sd. Dómnefndin, setn skipuð var Öldu Jensdóttur,
Ásu Ásmundsdóttur og Svanhildi Eiríksdóttur, kom sér samnn um
að sagan Litbrigði eftir Pálínu Valsdóttur vxri besta sagan.
í viðu rken n ingarskyni fær Pálína að gjöf vegleg
bókaverðlaun frá Bókabúð Keflavíkur.
Auk þess mágeta að Pálína gafnú (desember út prósasafn,
sem hi'tn nefnir Gola, og er þetta ekki ífyrsta sinn
sem verk eftir Pálínu birtist á prenti.
Moldin var þögul og þung í þykkri
þokunni. En gjöful hafði hún verið í
sumar, þrátt fyrir drungalegt veður
allan seinni hlutann.
Það var kominn miður september
og Dögun stóð í skikanum sem hún
hafði bætt við veltuna um vorið, full
af löngun og bardagahug við
óræktina. Löngun eftir sólinni,-
brennandi ósk um að sjá líf dafna
undir fingrum sér. Hún hafði unnið
hægt og seiglulega eins og gamall
yfirvegaður maður. Hafði hugsað
hverri torfu sitt ætlunarverk um leið
og hún stakk hana upp.
Skjól skyldi hún verða. Skjól fyrir
ungar veikarhríslur.
Dögun stakk gafflinum á kaf undir
eitt grasið og lyfti varlega upp
hnausnum sem var fullur af glitrandi
nýjum kartöflum. Áköf beygði hún sig
niður og seildist berhent undir og inní
hnausinn og hristi moldina af í einum
tveimur handtökum. Moldin sáldraðist
niður en nokkrar kartöflur, stórar og
bústnar, rúlluðu útíbeðið.
Þetta var dásamleg sjón. Alltaf
hafði licnni þótt þetta vera svo
sérstakt. Að sjá árangur erfiðis síns.
Að uppskera. Eins og einhvemveginn
að fá samþykki skapara síns fyrir því
að vissulega og þrátt fyrir allt þá væri
maður ekki alltaf í ónáðinni hjá
örlaganornunum.
Hún rétti úr sér og leit í kringum
sig. Hlustaði á brimið dúra í hægðum
sínum. Fann sjávarlyktina blandast
moldaranganinni. Hljóð og sláttur
hafsins var orðinn henni samvaxinn
og ósjálfrátt þá heyrði hún stöðu
sjávar. Vissi án þess að hugsa sig um
að núna fjaraði út hægt og rólega.
Hún saug uppí nefið og beygði sig
niður aftur. Hélt áfram að taka upp.
Drungalegur friðurinn var algjör og
stundin svo gjörsamlega hennar. Hún
varð hluti af hringrás náttúrunnar og
kepptist við í smástund en allt í einu
rauf símhringing kyrrðina.
Dögun leit vonsvikin upp úr verki
118 FAXI
sínu og rétti úr sér með lágri stunu um
leið og hún lagði aðra höndina á
mjóbakið. Síminn hélt áfram að
hringja óþolinmóðlega. Dögun hafði
látið símann í eldhúsgluggann sem
snéri niður að garðinum. Ef ske
kynni....
Og þrátt fyrir vonbrigðin yfir
trufluninni þá kviknaði samt
von.Kannske var þetta hann. Hún
þunkaði af fingmm sér í röku grasinu
um leið og hún sté upp úr beðinu. Svo
hraðaði hún sér, hljóp reyndar við fót
upp að húsinu. Um leið og hún tók í
húninn á kjallaradyrunum varð hún
þess vör að síminn hætti að hringja. í
sama bili renndi bíll upp að planinu og
þegar Dögun gekk inní þvottahúsið til
að skola moldina af fingrum sér,
heyrði hún að gengið var inn um
aðaldymar uppi.
„Halló nokkur heima”? Kunnugleg
rödd Hallgerðar kvað liátt við í þöglu
húsinu. Sem virkaði ennþá þögulla
eftir hvella símhringinguna. Dögun
treysti sér varla til að tala við nokkum
mann , kannske ætti hún að þykjast að
vera ekki heima en ákvað að láta ekki
eins og smákrakki.
„Eg er í kjallaranum, byrjaðu að
hella uppá”.
Þegar hún kom upp og inn ganginn
heyrði hún að það var verið að bjástra
við kaffikönnuna. Dögun ákvað að
bregða sér á klóið áður en hún heilsaði
upp á vinkonu sína.
Henni varð litið í spegilinn þegar
hún hafði þurrkað sér um hendumar.
Eldrautt sítt hárið var í óreiðu og
moldarklepri í öðmm vanganum. Hún
horfðist í augu við sig í speglinum og
kinkaði kolli.
„Jú, víst er ég ennþá ég. Enn hefur
mér ekki tekist að verða sú sem hinir
vonuðust eftir að ég væri. Svolítið
spakari að vísu en enn veld ég
mörguni vonbrigðum. Kannske mest
mér. Mikil býsn að svona konur skuli
fæðast í heiminn.”
Hún mundi enn vonbrigðisleiftrin
og jafnvel vanþóknun í andlitum við
ótal kringumstæður.
„Ertu drukknuð þarna eða hvað”?
Hás kynþokkafull rödd Hallgerðar
kom Döguninni aftur til veruleikans.
Þær sátu við eldhúsborðið sem var
staðsett undir stórum glugganum
sem snéri oní garð og með útsýni
yfir gamla innsiglinguna. Þær
spjölluðu um þátt sem hafði verið
í sjónvarpinu kvöldinu áður um
austurlenskar konur, giftar og
búsettar á íslandi. Hallgerði var
heitt í hamsi og reif sig oní rass
um helv. sem gælu ekki lifað við
kröfur íslenskra kvenna og næðu
sér í framandi konur sem gætu svo
engar bjargir veitt sér sakir
einangrunar og málleysis, ef >
nauður ræki, sem var víst ekki svo
sjaldan? „Og ég veit um einn sem
hefur leikið þennan leik ofiar en
einu sinni”. Dögun reyndi að
malda í móinn, benti henni á aö
kannske væri ekki sama innrætið i
öllum þeim mönnum sem þessa
lcið hefðu 1’arið en hafði þó lúmskt
gaman af vinkonu sinni.
Hallgerður var alltaf eldheitui'
stuðningsmaður þeirra sem minna
máttu sín. Einkennilegt með svona
fallega og fíngerða konu. Þannig
konur vom sem oftast, að minnsta
kosti í vitund Dögunar svo fján
uppteknar af sínu eigin útliti að
þær virtust ekki geta sett sig í spor
annara. En Hallgerður aftur á móti
lifði og hrærðist fyrir annara
velferð. Dögun hafði oft velt þv>
fyrir sér hvort hás rödd Hallgerðar
væri áunnin af því henni lá alltaf
svo mikið niðri fyrir.
Allt í einu hringdi síminn aftur-
Dögun sat og horfði á símtólið
sem var ennþá í glugganum, eins
og hún væri lömuð, símirm
hringdi aftur en Dögun sat ennþa
eins og frosin, Hallgerður snéri sér
beint að Döguninni og horfði .a
hana með undrunarsvip. Dögun
reis á fætur eins og í svefni, gekk
að símanum og lók hann ui
glugganum um leið og hún lyf11
tólinu að eyra sér.
I sömu andrá varð henni litiö ut
um gluggann og sá nokkra geisla
brjótast fram úr skýjaþykkninu-
Þeir sendu frá sér einkennileg3
birtu svo glampaði á votan
mosann og hraunið virtist
tinnusvart á móti grænkunni.
Fyrirboði...Eitthvað gott, kannske.
„Halló”
Djúp bassarödd kvað við úr tólinu-