Faxi - 01.12.1996, Blaðsíða 19

FAXI JOLtliliAII lililli
.,Augnablik”sagði Dögun og færði
S|g inní stofu um leið og hún leit á
Hallgerði með ótvíræð skilaboð í
augnaráðinu.
"Þetta kemur þér ekkert við”var
^ægt að lesa úr augum Dögunar
°g Hallgerður skildi svosem, reis á
Iretur með þótta og það er óhætt
að segja að það hafi gustað af
henni þega hún gekk framhjá
stotudyrunum.
’.Komdu sæll”
Huð minn góður þetta er hann.
^etta var hann. Hún reyndi að sjá
Hann fyrir sér, reyndi að skapa
niynd af honurn útfrá röddinni og
orðunum.
Þau ákváðu að hittast eftir viku.
^ara á kaffihúsi til að byrja með.
Það var komið fram yfir miðnætti.
Högun hafði gefist uppá að bylta
Ser í rúminu og hafði farið fram í
e'dhús að fá sér tesopa. Nú lá hún
1 soffanum og hnipraði sig saman,
Hlustaði á hjartslátt hafsins.
f'ungur sláttur brimsins efldist í
n®turkyrrðinni. Hún lá og hlustaði
°g hugurinn hvarflaði ósjálfrátt til
baka.
Atján ár aftur í tímann. Henni
huinst hún skreppa saman og verða
aftur að þessu hulstri sem hún vildi
ekki búa í. Mundi að hún hafði aldrei
fundið fyrir hríðum. Hafði verið
dópuð niður og aðeins komið til
meðvilundar tvisvar sinnum í
fæðingunni. Heill skari af
læknanemum og alls konar fólki hafði
staðið við gaflinn á fæðingarrúminu.
Hún vissi það núna að það hlutu að
hafa verið læknanemar og
ljósmæðranemar, en þá hafði hún ekki
gert sér grein fyrir því.
Næst þegar hún hafði vaknað hafði
miðaldra kona setið á rúmstokknum.
Hún hafði kynnt sig. Asta eitthvað,
starfsmaður barnaverndarnefndar,
með blað og penna, „skrifaðu bara
héma”
„Hvað”?
„Nafnið þitt”
Búið. Endanlegt.
Hún hafði stundum grátið eftir
þetta. En svo hætti hún því. Til hvers
að gráta. Vonandi hafði hann haft það
gott.
Baldur var fallegt nafn. Baldur hinn
góði.
Svefninn færðist yfir hana þar sem
hún lá alein í litla húsinu sínu. Síðan
þá hafði hún kosið að vera alein. Gat
ekki veitt öðrum neitt af sínum innra
manm.
A leiðinni inn í svefninn grúfði
Dögun andlitið niður í grófan
ullarjavann í púðanum. Stöðugt suðið
í briminu varð smám saman að hljóðri
vögguvísu sem þrengdi sér inn í
vitund hennar berandi með sér saltan
keim af löngu þomuðum tárum.
„Það flæðir að” hugsaði Dögun,
hringaði sig saman eins og lítið bam.
„Baldur"
„Baldur hinn góði” hvíslaði brimið.
„Góði, góði..”
Það flæðir að.
Viku seinna sat Dögun í rútunni á
leið inneftir. Hafði ákveðið að fara
með rútu til að vera ekki upptekin af
að keyra. Vildi fá að lifa þennan dag á
eigin forsendum. Þurfa ekki að hugsa
um hversdagslega hluti eins og bensín
og hraðamæli.
Dagurinn var yndislegur haustdagur
eins og jieir gerast bestir. Kjarrivaxið
Hvassahraunið heillaði liana í djúpri
haustlitadýrð sinni. Eins og til að
árétta að þessum degi myndi hún
aldrei gleyma.
Þegar hún sté af bílnum á
Umferðanniðstöðinni hugleiddi hún
hvort hún ætti að taka strætó eða
ganga. Eftir að hafa lilið aðeins í
kringum sig fannst henni hugsunin um
göngutúr heillandi kostur.
A leiðinni fann hún gamla óttann
heltaka sig. Ottann við að verða vegin
og metin. Kannske yrði hún léttvæg
fundin.
Jæja skítt með það. Aðalatriðið var
að núna fengi hún tækifæri til að
horfast í augu við persónu sem hafði
fylgt henni stöðugt í gegnum
fullorðinsárin. Persónu sem hafði
hvorki haft andlit eða rödd. Bara veriö
til einhversstaðar þama útil Næstum
eins og vofa.
Dögun opnaði dyrnar á Hressó, stóð
augnablik og leit í dringum sig en sá
engan sem gæti verið Baldur. Fór
strax í vörn. Gamla höfnunar
tilfinningin gerði vart við sig. Gæti
verið að hann hefði hætt við?
Hún fór lengra inn þó að hana
langaði hálft í hvoru til að snúa við.
Jú þama innst inni sat hann. Strítt
rautt hárið lýsti eins og sól. Pottþétt,
þetta var hann.
Hún gekk hægt að borðinu, bauð
góðan dag og drukknaði svo í augum
svo fullum af tilfínningum.
Augum sem hún hafði alltaf þekkt.
Sál hennar söng fagnandi.
Tást- m óimamdlmtefmmm
óskaz öllum zSuðumesiamönnum
cjleðilecjia jóia oj ^avsæidav á komandi ckL
oPökkum ölium viðsktptin á áúnu sem ex að iíða
ocj vonax að (£Póstuv ocj sími kfj. mecji njóta keiuav
ðijjif, vináttu ocj viðskipta, sem hinjað til.
‘PáxsUir ag sírni %eflamh
FAXI 119