Faxi - 01.12.2006, Blaðsíða 16

fólki listina. Væntanlega hefur hún notið
þess að komast til þess að kenna sitt fag því
hún var sögð mjög hljómelsk. Hún var alltaf
góð við mig, ólátabelg sem áreiðanlega hef-
ur þurft að hasta á af og til, þótt ég minnist
þess ekki sérstaklega. Eins og áður sagði var
Klampenborg við Túngötu 13 stórt hús og er
enn. Þannig háttaði til að í vesturenda húss-
ins var annar mjög virðulegur inngangur. Þar
var lögreglustöð Keflvíkinga staðsett í örlitlu
rými sem skipt hafði verið upp þannig að lög-
reglustjórinn hafði lítið einkaherbergi sem
skrifstofu. Fremst var afgreiðsluborð og innan
þess einn starfsmaður, Einar Ólafsson, Dengsi
í Bakaríinu, eins og hann var kallaður manna
á meðal. Hann var fulltrúi Alfreðs. Hann var
hinn mesti öndvegisdrengur og mikill vinur
föður míns. Hann kom mikið á heimili okkar,
bæði hversdags og eins á gleðistundum. Syst-
ir hans Þórunn, Didda í bakaríinu, kom einnig
oft ásamt eiginmanni sínum, undramanninum
Helga S. Jónssyni, kaupmanni og listamanni
á mörgum sviðum. Diddu þótti mér afar vænt
um en bar ómælda virðingu fyrir Helga S. Einn
lögregluþjónn starfaði hjá embættinu, Jón Þór-
arinsson að nafni frá Garðshomi. Hann var
hinn vænsti maður og gerði oft í því að glettast
við mig sem mér þótti hin mesta upphefð, þar
sem hann var alltaf í einkennisbúningi er hann
mætti til vinnu. Aður höfðu tveir menn gegnt
því starfi hjá Alfreð en eftir þeim man ég ekki.
Oheillatalan varð aó happatölu
Eins og sagði hér að ofan var Klampenborg
hús nr. 13 við Túngötu. Það var, og er, tala sem
ekki á við alla. Eftir því sem ég heyrði síðar
vissi faðir minn ekki hvert númer hússins var
áður en komið var suður. Hann var hjátrúar-
fullur og það fór afar illa í hann þegar hann sá
númerið blasa við á húsinu og neitaði hann í
fyrstu að flytja inn. Hann mun síðan hafa tekið
sér smá göngutúr í rökkrinu, komið svo aftur
og sagt við móður mína: „Jæja kona góð, úr því
að lögreglustjórinn getur búið í nr. 13 þá ætt-
um við að hafa það af líka.” Menn voru mættir
til þess að bera inn húsgögnin og sýndist sitt
hvorum, annar með og hinn á móti. Pabba mun
hafa verið órótt og sofið illa um nóttina. Ekki
veit ég hversu lengi þetta íþyngdi honum en
hitt er mér kunnugt um að eftir velgengnisdvöl
hans í Keflavík, búandi allan tímann að Tún-
götu 13, hélt hann mjög upp á þá tölu upp frá
því, og taldi hana sannkallaða happatölu. Það
gekk meira að segja svo langt að hann lagði
það á sig að bíða í nokkur ár til þess að eignast
hús nr. 13 í miðbæ Reykjavíkur og átti það hús
meðan hans naut við. Svona atvik er dæmi um
það hvernig hjátrúarþvættingur sem búið er að
koma inn hjá fólki, jafnvel í æsku, getur snúist
í andhverfu sína sé tekið á því af festu og ekki
látið undan. Þetta er dæmi um trú og viljastyrk
sem öllum er gefinn en allir ná því miður ekki
að virkja. Þetta var eilítill útúrdúr en lilheyrir
samt götunni minni.
A hæðinni fyrir ofan Alfreð og Vigdísi bjó
enn einn heiðursmaðurinn sem ég kalla svo,
Kristján Oddsson ásamt konu sinni, þá er ég
man fyrst eftir. Þau áttu soninn Ólaf Blöndal.
Þau, konan og sonurinn fluttu fljótlega til
Reykjavíkur. Kristján varð hinsvegar íbúi til
margra ára ásamt fleira fólki sem ég kann ekki
deili á. Honum kynntist ég liins vegar allvel og
þekkti meðan hann lifði. Hann var jámsmíða-
meistari og vann í Slippnum og þangað þótti
gutta eins og mér gaman að korna og sjá eld-
hafið sem notað var til smíðanna. Kristján var
sérstaklega reffilegur maður og bar þess merki
að koma frá góðu heiinili. Uppi hjá honum
lærði ég mannganginn, það var undraheimur
og hefi ég alla tíð síðan haft gaman af skák og
spilamennsku. Sumt af henni lærði ég einnig
uppi hjá honum og þá með föður mínum eða
með honum einum. Hann var mér afskaplega
góður á þessum árum.
Afdrifaríkur kækur
Kjallari var undir allri Klampenborg en fáir
vildu niður, sögðu draugagang þar. Ég fór aftur
á móti oft niður til þess að gá hvort ég sæi ein-
hverja á ferð en svo var ekki. Síðan þá hef ég
aðeins kynnst lifandi draugum og aldrei fund-
ið til myrkfælni. Kannski hefur þessi upplifun
ungs drengs orðið til góðs. Því fæ ég auðvitað
aldrei svar við en veit þó eitt: trúin og kærleik-
urinn leysa öll mannanna vandamál.
Þar sem ég fór að minnast á hin gullnu gildi
trúar og kærleika ætla ég að segja frá atviki
sem gerðist í Keflavíkurkirkju þá er ég var 7
ára gamall. Það var við guðsþjónustu á sunnu-
degi í þéttsetinni kirkjunni að ég var mættur
og sat á öðrum eða þriðja bekk. Messan hafði
staðið nokkra stund, samt frekar skamma að
mig minnir. Meðhjálparinn, Eyjólfur Bjarna-
son kaupmaður, Eyvi pjakk eins og hann var
jafnan kallaður, sat á stól rétt fyrir framan
kirkjubekkina til annarrar handar. Ég sat næst
gangvegi og því horfðum við nánast hvor á
annan. Ég hafði á þessum tíma þann kæk að
fetta og bretta sífellt upp á nefið. Ekki vissi
ég fyrr en meðhjálparinn stóð við hlið mér,
tók í öxlina á mér og vísaði á dyr fyrir fram-
an kirkjugesti, gekk líka svo langt að fylgja
mér að dyrunum og loka á eftir mér. Ég var
mióur mín af skömm en vissi þó ekki til þess
að hafa gert neitt rangt. Ég hágrét á leiðinni
heim og sagði mömmu hvað gerst hefði. Ég
veit ekki hvort hún trúði mér, fullorðnir hafa
jú alltaf rétt fyrir sér. Ég man það næst að ég
hafði safnað kjarki og sagði pabba og mömmu
að inn í þessa kirkju færi ég aldrei aftur. Við
það hef ég staðið með einni undantekningu, er
Helgi S. Jónsson, vinur minn, var jarðsunginn.
Samt vildi svo til að þegar ég kom suður til
þess að vera við jarðarförina þá koin ég nokk-
uð snemma. En þá var svo margt fólk þegar
komið, að mér rétt tókst að komast inn á gang-
inn en ekki inn í kirkjuna sjálfa.
Ef til vill er þetta táknrænt dæmi um það
hvernig forlögin eru. Mitt sjálf og tími Herr-
ans fóru ekki saman en þrátt fyrir þetta fylgdi
ég vini mínum Helga S. því hugurinn var þar.
Ég hef oft hugsað til þessa atviks og í raun
vorkennt meðhjálparanum því það er ekki gott
þegar misskilningur og minnimáttarkennd fara
saman, sérstaklega þó þar sem síst skyldi. Ég
vil bæta því við að þetla markaði djúp spor í
mitt sálarlíf og tjarlægöi mig kristindómnum
þar til ég kynntist sér Þorgrími Sigurðssyni á
Staðarstað, þar sem ég dvaldi stóran hluta vetr-
ar og lærði utanskóla fyrir landspróf 1954, sem
ég tók svo um vorið í Reykholti í Borgarfirði
og gekk vel. Ég vissi aldrei hvort sr. Þorgrím-
ur var mikill trúmaður en hann hélt alla góða
siði, hafði húslestur, hlustaði á passíusálmana
í útvarpinu og messaði reglulega. En hann var
heilsteyptur og frábær kennari og gaf okkur
sem þar voru góð ráð. Þarna fór ég að skoða
lífsgildi trúarinnar á ný. Hvort ég licfi fyrirgef-
ið allt og öllum veit ég ekki fyrir víst en ég
held það, að minnsta kosti reyni ég á hverjum
degi.
Túngatan var miöbær Keflavíkur
Gatan mín, Túngatan, var á þessum árum afar
merkileg gata því hún var miðbærinn í Kefla-
vík. Fyrir utan það að vera prýdd að nrestu
fallegum húsum, bæði til verslunar og búsetu,
var þar alltaf margt um manninn. I næsta húsi
við mig austanmegin bjó Björn læknir ásamt
konu sinni og dóttur seni kölluð var Góaló
og syni sem Sigurður heitir og kallaður var
Siggi Björns. Með þeim systkinum átti ég
margar góðar stundir bæði úti og innan dyra.
Góaló var líka sérlega sæt stúlka og laðaði að
sér strákana, ungir guttar eru nokkuð naskir á
slíkt. Hún lífgaði svo sannarlega upp á götuna
okkar. Siggi var aðeins yngri en við en ekki
svo að við vorum góðir leikfélagar þann tíma
sem ég átti þarna heima. Foreldrar þeirra voru
ákaflega háttvís og fyrirmannleg og gestrisin
með albrigðum. Það var mikill fengur fyr-
ir Keflvíkinga að fá á þessum tíma ungan og
velmenntaðan lækni til viðbótar þeim tveim-
ur sem fyrir voru. Hans naut því miður ekki
lengi við, lést ungur og skildi eftir skarð í ört
vaxandis sveitarfélagi sem líklega á þeim tíma
var erfitt að fylla. Sonur þeirra hjóna Sigurður
gerðist læknir eins og faðirinn en Góaló bóka-
safnsfræðingur. Ég veit að þeim hefur báðum
vegnað vel í lífinu og er það afar gleðilegt.
IVIeira af fólkinu viö Túngötuna
I húsinu vestanmegin við mig bjó Sigurbjörn
útgerðamaður ásamt fjölskyldu. Sonur hans
Margeir var félagi minn og leikbróðir allan
þann tíma er ég bjó í Keflavík. Hann var mikill
námsmaður og því ekki eins mikið úli við og
aðrir krakkar í götunni. Ég minnist hans sem
góðs félaga og kappsams drengs. Handan göt-
unnar skákhallt til austurs bjó Halldór Fjalldal,
ættaður úr Isafjarðardjúpi, frá Melgraseyri ef
ég man rétt. Sonur hans var Skúli leikbróðir
minn og góður félagi allan minn tíma í Kefla-
vík. Halldór Fjalldal eins og hann var nefndur
að ég best man var á ntargan hátt mjög eft-
16 FAXI