Faxi - 01.12.2006, Blaðsíða 33

síðast nefndu, áttu Miðnes hf. En það stóð ekki
lengi, því pabbi rakst illa í samsulli, seldi hann
sinn hlut á 120 földu verði. Þá var hann einn af
stofnendum Hraðfrystihússins Voga hf. í Vog-
um og var þar stærsti eigandinn um tíma og
var að hugsa um að flytja þangað. Eg man að
við Jana systir fengum að fara með þegar hann
var að skoða jörðina Stóru-Voga. En eins og
fyrr sagði heilsuleysið til sín og síldarleysið á
hverju sumri. Og um haustið 1951 seldi pabbi
Voga hf. og Svaninn nr. 2. Vogahúsið keypti
Einar Guðfinnsson í Bolungarvík, en Svaninn
keypti Steindór Pétursson í Keflavík. Sá bátur
strandaði utan við Gerðahólma í Garði í mars
1953.
Ólafur Sólimam naul þess að útrétta á bíl sinum síðari hluta starfsœvinnar. Mynd Kr. Jónsson.
r
Minningarbrot um Ola Sól

Frystihús Ölafs Sólimanns út á Vatnsnesi, vörubílarfyrirtækisins og bilstjórarnir þeir frœndur
Sigurður Ólafsson og Gis/i Reimarsson. Mynd Kr. Jónsson.
IMér er sönn ánægja að ritja upp eitthvað af
kynnum mínum af Ola Sól, sem var góður
vinur minn. Eg þekkti Ola vel frá því að ég
var krakki, en þegar við Hróbjartur Guð-
jónsson byrjuðum að byggja fiskverkunar-
hús á Vatnsnesinu beint á móti fiskhúsi Óla
urðu kynni okkar nánari. ÓIi var þá að
byggja neðra húsið og kom oft á dag til þess
að fylgjast með. Oftast Ieit hann þá við hjá
okkur og fylgdist með hvað okkur gekk.
Óli var sérstaklega hjálpsamur niaður og
mátti ckkcrt aumt sjá. Lítið dæmi uni það:
Óli fylgdist með hvernig okkur gekk í aura-
málunuin sem öðru, sjálfur stóð hann í basli
nieð aura, enda hafði hann aldrei haft áliuga
á að safna þeim. Eitt sinn kemur hann og er
léttstígur. „Jæja strákar, ég var að fá borg-
aðar kr. 20 þúsund, sem ég taldi löngu tap-
aðar, ég ætla að lána ykkur 5 þús. af þessu,”
sagði Óli og rétti mér umslag.
Óli vissi að það stóð illa á hjá okkur, en við
höfðum aldrei orðað að fá lánaða peninga hjá
honum, vissum að hann átti nóg með sig, en
hann gaf sig ekki með það að við tækjum við
þessum peningum. Þetta kom sér mjög vel,
eins og á stóð. Fljótlega gátum við borgað Óla.
(Þetta hefir verið 1955, þá l'ékkst meira l'yrir 5
þús. en nú.)
Óli var stundum kvaddur lil þess að koma inn
á Hæli, hælið á Vífilsstöðum, með skömmum
fyrirvara og þurfii þá að fara frá rekstri sínum, í
óákveðinn tíma, án þess aö hafa ráðrúm til þess
að gera nokkrar ráðstafanir. Eitt sinn hringir Óli
í mig að kvöldi, líklega síðsuntars 1953 og bið-
ur mig að finna sig, sem ég gerði að sjálfsögðu.
Vafningalaust bar hann upp erindið. „Eg þarí'að
skreppa inn á Hæli í fyrrainálið, viltu ekki sjá
um hann Blátind fyrir mig á nteðan geyið mitt.
Aðallega verður það aö láta kallana hal'a aura
þú færð þá hjá honum Hregga.” Hann hafði þá
leigt mb. Blátind l'rá Vestmannaeyjum undir
Bjössa son sinn, sem varað helja sinn formanns-
feril og sett hann á reknet og lagði upp hjá hf.
Keflavík. „Svo þarftu að passa að þeir hafi net.”
Líkt hafði skeð oft áður en hann lét það ekki há
sér. A stríðsárunum þegar hann hafði hvað mest
umsvif var hann mikið á Hælinu. Sagt var að ef
hann fékk leyfi til þess að skreppa í bæinn hafi
hann staðið í bátabraski og stundum keypt bát í
þessuni dagsleyl'um.
Skömmu efiir stríðslok var samið um bygg-
ingu 30 togara í Englandi, Nýsköpunartogarana.
Auglýst var eftir kaupendum. Óli var eini Suð-
umesjamaðurinn, sem sótti um einn al’ þessum
togumm. Hann gat staðið við allar greiðslur, en
fékk samt ekki skip. Keflavíkurbær fékk eitt,
Keflvíking.
Öll bankaviðskipti varð að sækja til Reykja-
víkur og margt lleira þurfti að sækja þangað.
Óli átti því ofl erindi í bæinn. Eftir að kom að
því að ég þurfti að reka söntu erindi fór ég oft
með Óla í Bæinn. Fastir liðir hjá Óla í þess-
um ferðum var að kveðja Gunnar Thoroddsen
borgarstjóri, eins og hann kallaði það. Þegar við
keyrðum um hringinn á Miklatorgi opnaði hann
hurðina og spýtti svartri lummu. Annar siður
var sá, efhann taldi erindið hafa gengið vel, þá
var stoppað við sjoppu í Haínarfirði og boðið
upp á malt og ijagralaga eins og hann kallaði
það. Fjagralaga var fjagralaga terta, sulta á milli
laga og glassúr ofaná, þær voru á stærð við lít-
inn matardisk, skammturinn var ljórðungur úr
slíkri tertu.
Það ég best man keyptum við aldrei mat en oft
kaffi og kleinu á kalfistofu, sem var á bak við
gömlu lögreglustöðina í Bænum, ef við lukum
ekki erindinu fýrir hádegi.
Haustið 1967 hittumst við Óli niður á bryggju,
sem oflar. Óli segir: „Þú mættir ekki á aðalfúnd
Olíusamlagsins í gær, geyið mitt, ég kom þér
samt í stjómina.” Ég taldi mig lítið erindi eiga
þangað. „Jú einmitt, þú átt að verða l'ormað-
ur og passa upp á að Olíufélagið gleypi ekki
Santlagið,” sagði Óli. Þetta gekk eftir, ég varð
stjómari'ormaður í Samlaginu á iýrsta fundi ný-
kjörinnar stjómarog gegndi því hlutverki næstu
29 ár.
Ólafur Björnsson
FAXI 33