Austurstræti - 14.07.1938, Blaðsíða 13

AUSTURSTRÆTI
Æfintýrið í eyðimörkinni.
Eftír Duncan Cross.
Pramh.
„Þetta er eitthvað dularfullt
■og hættulegt, herra,“ sagði Ab-
•dullha í óttaslegTium rómi og
vildi snúa undan. En Kingston
gengdi því engu. Hann knúði
Jessabel á stökk og þeysti á móti
stúlkunni en þjónninn hreyfði
sig ekki þaðan, sem hann var
kominn.
Hvað eftir annað bar sandhæð
á milli Kingston og stúlkunnar,
svo að þau misstu sjónar livort
af öðru. En loks stöðvaði Kings-
ton hestinn á hæðarbrún einni
og stúlkan reið á úlfalda sínum
þétt upp að hlið hans. — Hann
sá að andlit hennar var náfölt
og augun loguðu af hræðslu.
Undrun og feimni lýsti sér
í svip Kingsstons. Svo lyfti hann
hattinum og brosti ofurlítið
vandræðalega.
„Góðan daginn. Það verður
víst óþolandi hiti í dag“. Hann
vissi ekkert hvað hann átti að
segja.
,,Ó! Guði sé lof! — Þér eruð
Englendingur". Og samstundis
brast hún í ákafan grát. Hún
fól andlitið í höndum sér og
allur líkami hennar skalf af
ekka. En svo tókst henni með
sýnilegum erfiðismunum að
jafna sig.
,,Við verður að halda áfram.
Við megum ekki tefja hér and-
artak“, stundi hún upp. „Þeir
geta náð okkur innan stundar“.
„Náð okkur! — Hverjir?“
spurði Kingston þrumulostinn.
,,Ó! — Það er satt. — Það
getið þér ekki vitað“. Hún
reyndi að brosa lítið eitt. „Ég
er elt af stórum flokk manna,
ríðandi á úlföldum. Ég býst við
að það séu Bedúinar. Þeir hafa
verið á eftir mér alla nóttina“.
Kingston leit upp og hvesti
augun. Langt út við sjóndeildar-
hringinn í þeirri átt sem stúlkan
hafði hún komið úr, sá hún úlf-
aldariddara sinn bera við loft á
einni sanctöldunni sem unga
stúlkan hafði riðið yfir. Hann
virtist nú koma auga á þau og
61