Austurstræti - 30.08.1938, Blaðsíða 11

AUSTURSTRÆTI
En nú ei' vornóttin á förum.
Það er komið undir morgunn.
Ég held heimleiðis.
Verkamennirnir eru enn að
týnast út á götuna. Einn og
einn mætir mér með smápinkla
í höndum — þreytulegir og
lotnir í herðum, labba þeir í
morgunblíðunni niður Njálsgöt-
una, niður Grettisgötuna, niður
Skólavörðustíginn eða Berg-
staðastrætið, — niður að höfn-
inni, — niður í Verkamanna-
skýlið. — Ef til vill eiga þeir eftir
að híma þar allan daginn ár-
angurslaust. Og svo að lötra
aftur heim, enn þá lotnari í
herðum, enn þreytulegri og
með vonbrigði og sársauka rist
í veðurbörðu, órökuðu andlit-
inu.
Einn og einn mætir mér. —
Þögulir fara þeir framhjá.
En svo koma þeysandi innan
grötuna þrír blístrandi málarar
á reiðhjólum og í sloppum, sem
einhvern tíma hafa verið hvít-
ir, en nú eru ataðir út í öllum
regnbogans litum.--------
Og einn og einn af vöku-
mönnum næturinnar er á stangli
hjer og hvar á leið heim til sín.
Fölir og veikindalegir, óstyrkir
á fótum, rauðeygðir og dapur-
eygðir.
Þeir eru sýnilega byrjaðir að
taka út laun næturinnar nú
þegar.
Ungur maður, hattlaus í
snotrum rykfrakka hallast
hjálparlaust upp að húsvegg.
Svo byrjar hann að kúgast. —
Hann er sýnilega dauðveikur.
Ég geng nær honum, frakk-
inn er allur útataður og hann
starir á mig sljóvum, votum
bænaraugum. Það er þjáninga-
drættir í bláfölu unglingsandlit-
inu. — En þegar ég ætla að
bjóða honum hjálp mína,
slangrar hann burtu og hverfur
inn í einmanalega hliðargötu.
Morguninn er að renna upp
fagur og hlýr. En þessar ein-
manalegu hryggðarmyndir í
auðum götunum ásækja mig. —
Og ég hraða mér heim. — Um
leið og ég loka dyrunum þýtur
bifreið fram hjá og gamall
verkamaður hrökklast upp á
gangstéttina.------
Author.
115