Búfræðingurinn - 01.01.1940, Blaðsíða 116

110
B Ú F RÆÐINGURINN
ina, þ. e„ a. s. þá skurði, sem ætlaðir væru lil að flytja
vatn frá lokræsunum. Skurðir, sem liafa það liöfuðlilut-
verk að taka yfirborðsvatn, þyrftu ekki að dýpka. Það
er því óvíst, að dýpri framræsla vrði lil muna dýrari í
reyndinni. Ég hefi, mest til gamans, grafið nokkra
ínetra af framræsluskurði í mýri, sem eru
eins og rissið sýnir. Mælti á þann hált
spara a. m. k. í bili lalsvei’ða vinnu. Ef
þetla reyndist með öllu ófært, mætti láta
leysingarvatn flytja hurt, það sem síðar
vrði skafið úr liliðunum.
En svo kemur enn fleira til álita. Má þar m. a. benda
á hið raunverulega vaxtarrými jarðvegsins. Víst er, að fjöl-
margt af nytjajurtum okkar, einkum túnjurtir, eiga svo
djúpstæðar rætur, að þær setjast ekki að raunalausu að
á 50 cm dýpi. Þær seilast mun dýpra, en Iive djúpt? Ég
hefi séð rætur túnjurta á 2 m dýpi, og erindisleysu raunu
þær ekki liafa seilsl þangað. — Allar þessar hugleiðingar
eru miðaðar við djúpan jarðveg.
íslenzkir hændur og jarðræktarmenn þurfa að gera sér
Ijósar en nú virðist almennt, að þegar þeir rækla ein-
hverjar nytjajurtir, eru þeir fyrst og fremst að fara með
lifandi vemr, sem eiga sínar ákveðnu þarfir, og að hlut-
verk ræktunarmannsins er að svala þeim og seðja þær.
Byggist afkoma hans og arðsvon fyrst og fremst á þvi,
liversu þetta tekst. En það, sem allt veltur þó á, er, að jarð-
vegur sá, sem þeim er boðinn, sé þeim viðunandi vaxtar-
staður. Sé það ekki, fer alll eldi til einskis.
(í grcin Guðmundar .lósafatssonar hér að framan er benl á
ýmis athyglisverð rannsóknarefni fyrir íslenzka tilraunastarfsemi.
Hér verSur að sjálfsögðu ekki gefinn neinn úrskurður uni pessi
atriði. En greinin felur í sér ýmis mikilvæg ihugunarefni, og í
lienni kemur fram sjálfstæð athugun greinargóðs bónda, og tel ég
hana eiga erindi til lesenda Búfræðingsins. — lUtstj.)