Búfræðingurinn - 01.01.1940, Blaðsíða 135
Smávegis.
Túnhreinsun.
Á mörgum bæjum liér á landi er áburðarhreinsun tún-
anna á vorin mikið verk. Það mundi þvi vera til hins
mesta hægðarauka fyrir bændur, ef hægt væri að finna
upp áhald til þessa starfs, sem t. d. mætti setja i samband
við slóða og líkja mætti að vissu leyti við rakstrarvél.
Það munu vera um það bil 10 ár, siðan Guðmundur
Pálsson á Guðlaugsstöðum í Austur-Húnavatnssýslu bjó
út áburðarskúffu, sem hann setur í samband við slóða
til þess að lireinsa með túnið. Dr. Halldór Pálsson ráðu-
nautur liefir skýrt mér nokkuð frá þessari uppfyndingu
bróður síns, og fer það i aðaldráttum hér á eftir:
Stærð áburðax-skúffunnar getur verið misjöfn, og nota
má hana ýrnist einstaka eða festa lxenni aftan í slóða, og
er þá hentugt að liafa hana með sömu breidd og slóð-
inn er. Lengd hennar getur verið misjöfn, t. d. 80 cm.
Hún er gerð úr járnblikki, líkt og yenjuleg heyskúffa. Að
framan er fest á hana þríhyrnt járn, þannig að kjölur
þess veit upp, en brúnirnar niður. Við járnið eru festir
borðbútar, sitt livorum megin. Eru þeir um % m á lengd
og eru látnir rísa næstum lóðrétt upp (lieldur fram að
ofan). Að neðan eru liornin tekin af þeim, svo að þau rekist
eklci í jörðu. Á milli borðanna að ofan er negldur planki
og á hann alllöng stöng (170—180 cm), er nær aftur fyrir
skúffuna og ökumaður getur lxaldið um. Með henni má
hafa álirif á það, hversu nærri skúffan tekur. Þegar stöng-
inni er lyft upp og borðbútarnir ýtast fram, þá hefir það
þau áhrif á þríhyrnda járnið á skúffunni, að fremri brún
þess nemur nær jörðu og kemst við það betur undir
9