Búfræðingurinn - 01.01.1940, Blaðsíða 137

B U F H Æ « I N G U R I N N
131
27 cm, en þvkktin er þar 8 mm. Þá tekur við breið járn-
])lata, 15 cm, og er hún aðeins 2 mm á þykkt. Neðan í þá
plötu er svo fest tveimur blöðum af sláttuvélarljá, og er
auðvelt að draga þau á, svo að þau flugbíti. Dr. Halldór
Pálsson telur hníf þennan liið mesta húmannsþing og
auðvelt að vinna með honum. En gæta þarf þess að stíga
ekki framarlega á hakið, þegar liey er skorið með hon-
um, því að þá getur járnið svignað, þar sem það er til-
tölulega veigalítið. G. J.
Grjótsleði.
Árið 1936 sá ég nokkuð sérkennilega gerð af grjótsleða
hjá Hjörleifi Björnssyni bónda að Hofsstöðum á Snæfells-
nesi. Hafði Hjörleifur þá nýlega smíðað sleðann, notað
iiann nokkuð bæði til að draga á grjót og valta niður slétt-
ur, og hafði sleðinn reynzt vel. Lofaði Hjörleifur mér því
að skrifa grein í Búfræðinginn um áhald þetta, en úr þvi
varð þó ekki, því að Hjörleifur andaðist skömmu síðar.
Gunnar fíuðbjartsson, búfræðingur að Hjarðarfelli í
Miklaholtshreppi, hefir gert mér þann greiða að mæla
sleðann og senda mér lýsingu af lionum, og fer hún hér
á eftir, ásamt lauslegri teikningu:
„Aðalhlutarnir eru tveir trésívalningar um 1 m að lengd
og 40 ciri í þvermál. Þeir eru klæddir járni. A milli þeirra
eru tvö tré (3 X 4) um 3 m að lengd, og eru þau fest með
iömum á enda trésívalninganna sitt hvorum megin. Þvert á
milli þeirra eru svo battingar, eins og á venjulegum sleða,
svo þétt sem þörf virðist vera. Járnkeðjur eru sem dráttar-
taugar festar í enda trjánna á öðrum enda sleðans. Sleð-
inn virðist vera Iraustur og léttur. Það er liægt að valta
með honum og liafa liann þá mismunandi þungan, eftir
þvi liversu mikið grjót er haft á honurn, og vitanlega er
liægt að smiða slíka sleða sem þennan mismunandi stóra.
Um reynslu sleðans get ég ekki gefið fullnægjandi upp-
lýsingar. Ég hygg, að lumn sé þægilegur lil heimilisnota,
en gæti Irúað, að hann væri dálítið stirður í snúningum
eða heygjum, vegna þess live langur hann er, en ef til \áll