Búfræðingurinn - 01.01.1948, Blaðsíða 23
Þróun búfjárrækfar á íslandi
Frá því ísland byggðist, fram yfir síðustu aldamót, lifði ís-
lenzka þjóðin fyrst og fremst á landbúnaði.
Þótt fiskveiðar muni alltaf hafa verið nokkuð stundaðar,
voru þær -varla reknar sem sjálfstæður atvinnuvegur, heldur
fremur til þess að bæta við björg í bú þeirra bænda, er við sjó
bjuggu.
Búfjárræktin hefur síðan á landsnámsöld verið aðalbúgrein
íslenzkra bænda, enda hefur landið ávallt verið mun Ijetur fall-
ið til búfjárræktar, en til annarra nota. Þess er þó getið í forn-
sögum vorum, að bændur lögðu stund á akuryrkju, og ýms
örnefni benda til þess sama. Þetta ber ótvírætt vott um, að land-
námsmenn hafa búið yfir nokkurri jarðræktunarmenningu,
enda komu þeir frá nokkru hlýrra umhverfi, þar sem akur-
yrkjan hefur verið árvissari en hún reyndist hér. Hvort veður-
far hefur yfirleitt verið mildara á fyrstu ölduin íslands byggð-
ar, en það varð síðar, er með öllu óvíst, en mestar líkur eru til
þess að akuryrkjan hafi smárn saman lagst niður, vegna þess að
hún hafi reynst landsbúum óárvissari og erfiðari en kvikfjár-
ræktin.
ísland hefur tvímælalaust verið mjög vel fallið til búfjárrækt-
ar er það byggðist og betur en nú, þótt enn sé það sökum loft-
lags og gróðurfars ágætt búfjárræktarland.
Landnámsmenn hafa aðeins getað tekið með sér örfáar skepn-
ur á hinum litlu skipum sínum, er þeir fluttu frá Noregi og eyj-
unum við Bretland hingað til lands.