Búfræðingurinn - 01.01.1948, Blaðsíða 107
BÚFRÆBIN GU RIN N
105
hól og er það oft hagkvæmt. Aðrir hafa gert tilraun til þess að
geyma ísinn inni í sérstökum klefa í útihúsum. Slíkt vill oft
mistakast. Iskofarnir verða að vera vel einangraðir og ávallt
verða dyrnar að vera tvöfaldar. Bezt er að hylja ísinn með sagi,
bæði ofan til og eins út við útveggi.
í Noregi er alvanalegt að srníða ískofana þannig: 6” þykkir
plankar eru reknir ca. 1 m. niður með 2 m. millibili og klætt á
þá, bæði utan og innan, ineð I” þykkum gólfborðum. Hólfið á
milli er síðan fyllt með sagi. Þakið er einnig haft tvöfalt og sag
notað sem stopp. Að innan er kofinn klæddur með bárujárni
eða málaður. Þegar ísinn er settrnM kofana er haft ca. 30 cm.
millibil frá veggjum að ísnum og það síðan fyllt með sagi. Eins
er þetta haft að ofan.
í Ameríku er það alsiða, að safna ís á eftirfarandi hátt: Gryfja
er grafin í brekku, þvermál hennar er haft ca. 3—4 metrar, en
hún er höfð ca. 2 m. djúp. Frárennsli er í botni hennar. Þegar
kalt er í veðri, er látið renna hæfilega mikið vatn í gryfjuna.
Ekki má það vera meira en svo, að það botnfrjósi. Þegar þetta
fyrsta vatn er frosið, er vatni bætt í gryfjuna á ný og svo haldið
áfram þar til nægur ís er fenginn. Þá er gryfjan, með ísnum í,
hulin með torfi eða einhverju öðru efni, sem einangrar vel, eða
þá að byggt er yfir gryfjuna. Þannig er fenginn nokkurs konar
ískjallari og miðast stærð hans við ísþörfina. Þar sem stöðug
frost eru að vetrinum, er þessi aðferð án efa nijög handhæg, en
þegar stöðugt eru umskipti frá frosti til þíðu, er hætt við að
erfitt verði að fylla gryfjuna. Erfiðast er að láta fyrsta vatnslag-
ið frjósa, og kvað oft vera eina ráðið að stappa snjó í botninn á
gryfjunni.
Sveinn Tryggvason.