Búfræðingurinn - 01.01.1948, Blaðsíða 121
Súgþurrkun
Kvikfjárrækt íslendinga, sérstaklega nautgriparæktin, bygg-
ist á grasræktinni og heyöfluninni. Landið er ágætlega fallið til
grasræktar og heyframleiðslu, ef hægt er að tryggja nýtingu
heyjanna. Snemmslegið, velverkað hey er eitthvað það hollasta
og bezta fóður, sem fáanlegt er.
í nokkur ár hefur hey á fáeinum stöðum á landinu verið
súgþurrkað. Þessi aðferð hefur verið notuð í tvö síðastliðin
sumur í fjóshlöðunni á Hólum, til fullþurrkunár á hálfþurru
heyi og reynzt vel.
Ég tel nauðsynlegt, að sem ílestir af þeim, sem reynt hafa
þessa heyþurrkunaraðferð, skýri frá reynslu sinni og útbúnaði
þessu viðvíkjandi, því að margir bændur munu koma sér upp
súgþurrkunarútbúnaði á næstu árum, og gæti þá reynsla þeirra,
sem hafa haft súgþurrkun, orðið þeim til einhvers gagns.
Fjóshlaðan á Hólum er steinsteypt, 18 m löng, 7 m breið og
vegghæð 4 m. Blásara og mótor, er komið fyrir í skúr við suð-
urgafl hlöðunnar. Gólfið í skúrnum er 1.5 m hærra en hlöðu-
gólfið. Loftið er leitt frá blásaranum gegnum hlöðuvegginn, í
skáp sem nær frá hlöðugólfinu og upp fyrir opin á veggnum.
Frá skápnum liggja þrjár járntunnur eftir endilöngu
hlöðugólfinu. Tunnurnar eru botnlausar og fet haft á milli
tunnuendanna og er járnplata höfð yfir þeirri rifu, svo að heyið
fari ekki niður í loftganginn. En loftið fer út í smástokka undir
járnplötunni og úr þeim upp í heyið.
Tunnurnar voru notaðar í staðinn fyrir tréstokka vegna þess