Búfræðingurinn - 01.01.1951, Side 93

Skólauppsögn á Hvanneyri
26. apríl 1949
„Fljúgðu, fljúgðu, klæð'i,
hvert sem ég vil.“
Þegar ég var að alast upp á fyrsta og öðrum tug þessarar aldar, þá
áttu börn og unglingar greiðan aðgang að svo kölluðum ævintýrum í
sögnum og sögum. Þau voru um óskiljanlega atburði og yfirnáttúrlega
Wenn. Þar var sagt frá dvergum, er voru svo hagir, að vopn þeirra bitu
á járn og sneiddu sundur hjálma og brynjur, eins og þeim væri brugð-
Jð í vatn. Þar komu fram nornir og forynjur, sem lögðu á menn, og
tröllskessur, sem sáu gegnum holt og hæðir. Þar var lýst fjölkunnugum
nrönnum, sem gátu flutt sig milli fjarlægra staða eins fljótt og hugur
nianns.
í ævintýrunum spegluðust hugsjónir mannanna. Þar komu í ljós ósk-
lr þeirra og hugmyndaflug. Æfintýrin eru því í raun og veru sagnir
um leyndustu óskir og heitustu áhugamál mannsins á hverjum tíma.
Ég ætla nú að segja ykkur eitt slíkt ævintýri.
Það voru einu sinni karl og kerling í koti sínu. Þau áttu ungan og
efnilegan son. Kotið stóð rétt við konungsgarð, en konungur og drottn-
uig áttu undurfríða dóttur. Þau léku sér saman í bernsku, konungs-
dóttirin og karlssonurinn. Og enda þótt stéttarmunur væri mikill, þá
fór vel á með þeim, og þau undu sér saman mörgum stundum. Eitt
sinn, er þau skyldu hittast, kom karlssonur með fagurt ofið klæði eða
ábreiðu. Hann hreiddi það á jörðina og hað konungsdótturina að setj-
ast á það með sér. Er hún hafði gert það, segir pilturinn við klæðið:
jjFljúgðu, fljúgðu, klæði, hvert sem ég vil“. Og strax og hann hafði
mælt þessi lausnarorð, sveif klæðið í loft upp. Karlskot og konungs-
garður hvarf sjónum þeirra. Vængir vindanna báru þau út yfir ná-