Búfræðingurinn - 01.01.1951, Síða 94

92
BÚFRÆÐINGURINN
grennið, og brátt eygðu þau nýtt umhverfi, sem enginn í karlskoti eða
konungsranni hafði nokkurn tíma séð. Þau liðu yfir borgir og byggð-
ir, yfir höf og græna akra. Stundum liðu þau skýjum ofar í endalausu
sólskini. Stundum svifu þau rétt fyrir ofan þökin í óþekktum löndum,
þar sem einnig voru konungsgarðar með ótal kotum í kring. Þau sáu
fiskimenn við ströndina, bændur á ökrum sínum, fólksstraum á götum
borganna. Allir þessir menn voru staðbundnir við störf sín og óðul.
Þau ein, karlssonur og konungsdóttir, voru frjáls, engum háð. Þau
þeystu yfir láð og lög eins hart og hugur manns, þau sáu nú að heita
mátti gegnum holt og hæðir. Hver nýjungin rak aðra. Þau lærðu á fá-
um augnablikum meira en þau höfðu lesið á allri ævi sinni, þau kynnt-
ust fleiru en mestu spekingar konungsins höfðu hugmynd um, að til
væri.
En sonur karlsins í koti hafði lært list sína að fljúga til fullnustu af
föður sínum. Hann kunni ekki einungis að stjórna fluginu út í heim-
inn, hann fann einnig leiðina heim aftur, og áður en varði, voru þau
aftur stödd á hólnum á milli konungsríkis og karlskots. Þetta voru
tímamót í lífi þeirra. Bernskuleikirnir voru lagðir á hilluna. Karlsson-
ur fór að heiman, vann sér frægð og frama, kvæntist prinsessunni og
stjórnaði ríkinu eftir föður hennar til dauðadags. Þau áttu börn og
buru, grófu rætur og muru, en á þessari klausu enduðu mörg ævin-
týranna.
Eitthvað á þessa leið var eitt aðallestrarefni og umhugsunarefni ung-
linganna fyrir 30—40 árum. Ævintýrin voru að sjálfsögðu misjöfn að
efni og áhrifum, en flest enduðu þau vel, flest voru þau uppörvandi,
hvöttu unga menn til dáða, blésu þeim í brjóst áhuga til þess að leggja
sig fram, svo að náttúruöflin yrðu þeim undirgefin. Og hver veit, hve
mikinn þátt þessar sögur, sem virðast kunna lítt merkar, hafa átt í fram-
förum síðari tíma. Einkennilegt er það a. m. k., að mjög margt af því,
sem ævintýrin fjölluðu um, er nú orðið að veruleika.
Nú þurfa menn ekki galdraklæði til þess að geta svifið eins og fugl
um loftin blá. Nú þurfa menn ekki að sækja heim tröllskessur til þess
að geta séð atburði og hluti úr órafjarlægð. Nú þurfum við ekki að
ganga í björg til þess að ná í svo kröftug vopn, að enginn þurfi um
sár að binda. A okkar tímum þykir það ekki lengur í frásögur færandi,
að menn fljúga landa og heimsálfa á milli. Á okkar tímum getum við
með sjónvarpi og radartækjum séð gegnum holt og hæðir að heita má.