Ármann - 01.04.1959, Blaðsíða 39

Æskan er eins og hinir eldri
hafa gert hana
Rannveig Þorsteinsclóttir
ég kynntist þeim í Jósepsdal, sem eru
mér minnisstæðastir frá starfi mínu í
félaginu.
2. Hvert er álit þitt á æskunni í
dag?
Æ, er þessi spurning ekki svo marg-
þvæld? Ég held að það sé tvennt, sem
hljómað hefur á hverjum tíma, að tím-
arnir hafi aldrei verið eins erfiðir, og
að æskunni sé að fara aftur. Líklega er
nú hið rétta, að æskan er eins og hinir
cldri hafa gert hana. Æskan í dag er
hraust og dugleg og að því leyti hefur
eldri kynslóðin gert vel við hana og
gefið henni mikla möguleika, en ef
dugnaðurinn fær útrás, sem ekki er
heppileg, þá er það vegna þess, að hin-
ir eldri hafa á einhvern hátt brugðizt
skyldu sinni sem uppalendur.
Að minni hyggju eru það ekki að-
eins foreldrar og kcnnarar, sem bera
ábyrgð á uppeldi æskunnar, heldur
hver og einn, scm umgangast þá, sem
eru honum yngri og óþroskaðri. Unga
fólkið er ekki hvað sízt uppalendur
sjálft, því að þeir yngri vilja fremur
taka sér til fyrirmyndar þá, sem eru
lítið eitt eldri en þeir, heldur en hina,
sem farnir eru að reskjast eða orðnir
gamlir. Það er af þessu, sem lifandi
Hinn kunni Ármenningur, Rannveig
Þorsteinsdóttir, svarar eftirfarandi
spurningum blaðsins á þessa leið:
i. Hvað er þér minnisstæðast frá
starfi þínu í Ármanni?
Minningunum bregður fyrir eins og
myndum á tjaldi og fyrstar koma
myndir úr Dalnum og Bláfjöllunum.
Sól á fjöllunum, nýfallin mjöll, hvergi
ber skugga á. Eða það er tunglskin og
stjörnubjart yfir snjóbreiðunni. Það
eru líka til myndir, þar sem allt flæðir
út í vatni og Dalurinn er eins og haf-
sjór eða það er rok og harðfenni, en
allar eru þær fagrar og skemmtilegar.
Svo eru minningar frá því, þegar verið
var að byggja í Jósepsdal, fvrst gamla
skálann og svo þann nýja. Raunar allra
fyrst, þegar verið var að ákveða Jós-
epsdal sem skíðaland Ármenninga, og
svo framkvæmdirnar sem á eftir komu.
Mér er minnisstætt, hvað gamli skál-
inn var hlýlegur og hve gott var að
koma í hann. Og eyðilegt var í Daln-
um, þegar hann var brunninn og rúst-
irnar einar stóðu eftir. Svo komu átök-
in um að koma upp nýja skálanum,
sem var miklu stærri og vandaðri en
sá gamli. Þá minnist maður enn félags-
anda og fórnarlundar, sem óviðjafnan-
leg er.
En hvort sem á tjaldi minninganna
er fegurð Jósepsdals og Bláfjallanna,
eða starfið og félagslífið við skálann,
þá eru það félagarnir, vinirnir frá
starfi og skemmtan, sem skýrast standa
mér fyrir hugskotssjónum. Sem sagt:
Það eru Ármenningarnir sjálfir eins og
Jólakvöld í Jósepsdal
ÁRMANN
39