Morgunn - 01.12.1965, Síða 56

Þættir af fjarskyggnu fólki
og forvitru
☆
Fjarskyggni (clairaudience) og forvizka (precognition)
hafa verið algeng fyrirbæri hér á landi frá elztu tíð og eru
það raunar enn í dag. Er um þessi fyrirbæri til hinn mesti
sægur frásagna bæði í íslendingasögum, Stui’lungu, Biskupa-
sögum, Þjóðsögum okkar og víðar.
Hér eru engin tök á því að rekja til nokkurrar hlitar svo
mikið efni. Hins vegar kann ýmsum lesendum Morguns að
þykja fróðlegt að kynnast lítilsháttar því fólki, er íslenzkar
sögur og sagnir greina frá, að haft hafi þessa hæfileika i
ríkum mæli.
Hjá sumum virðast hæfileikar þessir koma fram í vöku,
ýmist skyndilega og ósjálfrátt, eða þeir beita huga sínum
að ákveðnu viðfangsefni, og þá oft eftir beiðni annarra.
Aðrir eru draumspakir og sjá fyrir ókomna hiuti ýmist bert
og greinilega eða i einhvers konar líkingum eða táknræn-
um myndum. Enn aðrir virðast í svefni geta farið úr iíkam-
anum og finna þá týnda hluti eða tapaðan fénað á þann
hátt, að þeim finnst þeir vera komnir á staðinn, og lýsa
greinilega staðháttum og örnefnum. f þriðja lagi eru þeir,
sem af fúsum vilja geta komizt í sérstakt ástand eða leiðslu,
sem gerir þeim fært að sjá og segja fyrir óorðna hluti, eða
jafnvel að komast í samband við framliðna, lýsa þeim og
bera frá þeim ýmisleg boð. Slíkt fóik er nú á dögum nefnt
miðlar.
Um svokallaðar spákonur eða vöiur er viða getið í forn-
um ritum, bæði erlendum og íslenzkum. Þessar konur höfðu
ýmsar dulargáfur, en þó einkum spásagnargáfu eða forvizku
og sögðu fyrir ókomna hluti. Stundum leituðu þær frétta