17. júní - 01.06.1925, Blaðsíða 9
17. JUNÍ
9
Karl Hjalmar Branting.
Svíþjóð og Danmörk hafa þessar
síðustu vikur átt við atríð að búa.—
Verkbönn ogverkföll hafa hafist í stórum
stíl. Vinnuveitendur hafa lokað tugi,
já, hundrað þúsundir af verkalýðnum
úti frá vinnunni, en verkamenn hafa
látið dal mæta hóli, og enginn hefur
getað litið í blað án þess að hafa
næma tilfinningu fyrir því, að vera
með í þessu stríði:
Sjálf tilvera hans sem
meðlimur mannfjelags-
ins krefur hann reikn-
ingsskapar og lætur
hann kenna ábyrgðar,
því stríðið stendur nú,
eins og ávalt, milli
„þess er á að hefjast
og hins er á að falla,
þess er skal stíga og
þess er á að hníga“.
Hugsunarháttur ein-
staklinganna sker úr
hvorumegin þeir eru.
Ennþá átakanlegar
finnur hver einstakur
ástandið, þegar hann gengur um götur
og stræti borgarinnar, framhjá auðum
og þegjandi verksmiðjum, þar sem
maður er vanur að mæta glaumi vinn-
unnar, eða framhjá tómum, gapandi
byggingapöllum, sem nú standa eins
og hrikalegar og líflausar beinagrindur,
og vinuublástur og annriki múraranna
er horfið.
Einstaklingurinn sjer ekki stríðið,
sem hjer er háð. En hann veit að
gegn gamalmúruðu auðmagni vinnu-
veitenda berjast einhuga, öflug samtök
og harðsnúinn vilji verkamanna. Báðir
aðiljar eru staðráðnir í að bera sigur-
inn heim. —
„Strike“-hnefinn er öruggur til átaks.
Það sjest ekki að högunum muni
skeika nú fremur en áður, þrátt fyrir
það, að hinn mesti og besti alþýðu-
höfðingi Norðurlanda, e. t. v. alls
heimsins, hvarf úr stríð-
inu og skildi eftir
sorg, söknuð og autt
rúm í hugum og hjört-
um manna, líkt eins
og þegar fyrirmyndar-
hetja fornmanna stökk
úr lyftingu á „Orm-
inum langa".
Allir sakna höfðing-
jans.jafnvel mótstöðu-
menn hans beygja
höfuðið í sorg.
En jafnaðarmenn,
og þá fyrst og fremst
Svíar, hafa beðið tjón,
er seint verður bætt.
Öll friðarviðleitni í heiminum, allur
innbyrðis skilningur og samtök meðal
þjóða heimsins, sem skapaði alþjóða-
bandalagið, og öll þau störf, sem þar
fara fram, allar hugsanir sem þaðan
koma, allur sá kærleikur, sem þyrfti
að gróðursetjast og vaxa i hugum
manna til þess að von væri um að
komið yrði á ævarandi friði— alt þetta
hefur mist hinn öflugasta, gáfaðasta og
besta talsmann sinn, manninn sem
allir treystu, allir báru virðingu fyrir,