17. júní - 01.07.1925, Blaðsíða 13
17. JUNI
29
„Sturevalo“ — en þar ljet Eiríkur
myrða ættingja hinna frægu Stúra
(1567), eftir að liann var orðinn
vitskertur. — í svörtum prestaklæðum
stendur skuggi Jóhanns konungs 111.
við inngangsportið, sem enn í dag ber
nafnhans, „Kung Jans port“, í þungum
hugrenningum um gálurguðfræðinnar—
en Jan kongur er grunaður um bróð-
urmorð..........þungt hljómar berg-
mál af fótataki „Járnkonungsins" Karls
IX. — og þrungin af eldmóði, alvöru
og einbeittum vilja talar raust hins
mesta konungs Norðurlanda — Gústafs
Fornir haugar.
Adolfs nafn bergmálar einnig í þessari
byggingu.
— Og svo heyrist aftur hljóðfæra-
sláttur og dans, því nú eyðir Kristina,
hin glæsilega dóttir Gústafs hins mikla,
föðurleifð sinni hjer í þessum sömu
sölum — og hjer afsalar hún sjer ríkinu
í hendur ríkisráðsins (6. júní 1654)
áður en hún fer á fund páfans og
játar Rómaborg hlýðni og þeirri trú,
sem faðir hennar hafði barist á móti
og látið lif sitt fyrir.
------Þetta er Uppsalaslot — brent
og endurreist — að eins svipur fornrar
dýrðar en þó sterkt og fast á fótum
vaxið og viðhaldið af bjarg-grundvelli
Svíaveldis........
Það fer að skyggja — við göngum
undir röðum ljósa meðfranr Fýrisá og
rifjum upp söguna um Hrólf Kraka.
En svo erum við inni á einum lielsta
skemtistað stúdenta og talið hneigist
að öðrum stórmennum, Fröding, Teg-
nér, Gejer Gunnar Vánnerberg — nei,
eg verð að hætta allar þær minningar
um andans forkólfa sem lijer finnast—.
í kveðju og þakklætisskini — einnig
frá íslendingum — göngum við i rökkrinu
og leggjum blóm á leiðið —, þar sem
skáldið Gústaf Fröding hvílir. . . .
— — Og við erum í Uppsölum
hinum fornu. — Reiðhjólin hafa borið
okkur þangað að morgni dags.
Með hátíðlegum tilfinningum göngum
við um liinn forn-helga stað, þar sem
nú nokkur sveitaleg hús mynda dálítið
þorp við kirkjuna, en ekkert finnum
við hinnar fornu dýrðar, nema miðskip
elstu dómkirkjunnar frá elleftu öld, nú
sveitakirkja en þó tíguleg í elli sinni
og einfaldleik.
Eg spyr um blótkelduna — og hinn
heilaga lund. Gamli maðurinn, sem
eg tala við, veit maumast hvað eg á
við — eg skil það — það er horfið,
gleymt. — Að eins þrír feykna stórir
fornmannahaugar tala um heiðinn sið
— konungagrafir — og hver sem vill
getur fundið hjá Snorra hvaða nöfn
konungarnir báru, sem hvila bein sín
hjer. — Nú, og liklega síðan á inið-
öldunum, kennast haugarnir við Óðinn,
Þór og Frey . . .
Eg stend þögull á toppi stærsta
haugsins og horfi yfir Uppsala sljett-
una. Hingað gengu þjóðvegir Norður-
landa að fornu — og nú . . . Niðri á
sljettunni þýtur Norðurlands-lestin
—, hjólin hvínaá hörðum járnteinunum
— hún hverfur inn i Uppsala bæ