Nýir tímar - 21.12.1939, Blaðsíða 3

NYIR TÍMAR
Fimmhidagiirm 21. desember 1931».
Upplausn franska
Kommúnisfatlokksins
Eftir frétiaritara Góteborgs Handels og Sjöfarts-
tidning í París, Victor Vinde-
„Hin iranska deild hins komm-
únistiska alþjóðasambands”, eins
og kommúnistaflokkurinn kallaði
sig með smávægilegu yfirlæti,
hefur nú lognast út af. Flestir
forystumennirnir eru eins og
stendur í betinnarhúsi fyrir það
að reyna að sundra baráttuþreki
Frakka með því að undirrita á-
varp fyrir Stalin þess efnis að
Vesturveldin berðust fyrir stór-
veldissinnaðri heimsdrottnun, en
Stalin og Hitler væru saklausir
friðarvinir.
Að þessu stóðu þeir allir, hinn
bláeygði og ljóshærði Maurice
Thorez með ættjarðarástina á vör-
unum, hinn tryggi Stalinsinni -
Jaques Duclos, André Marty og
Marcel Cachin.
Saga Kommúnistaflokksins í
Frakklandi er hörmuleg. Á síðari
árum hafa menn oft látið orð um
það falla, að áhrifum frá Stalin
sé um að kenna, að komm-
únistarnir séu svo þægt verkfæri
fyrir heimsdrottnunarstefnu Sov-
étrikjanna. En menn ættu að rif ja
upp alla brottrekstrana og leið-
réttingamar á „villunum” innan
flokksins frá því löngu áður en
Stalin hófst til valda. Moskva
sendi áður böðla sína á flokks-
þingin, og þar lásu þeir misk-
unnarlaust dauðadómana yfir
beztu mönnum flokksins. Komm-
únistamir í hverju landi Evrópu
voru neyddir til þess að fylgja
öllum stjórnmálasveiflunum aust-
ur í Moskva. Enginn flokkur í
vesturlöndum Evrópu hefur slitið
út eins mörgum fomstumönn-
um og kommúnistaflokkurinn.
Sumir þeirra hafa verið reknir
fyrir að vera „tækifærissinnaðir”
aðrir fyrir að vera „mensjevikar”
eða „sósíalfasistar”, ellegar þá
leiguþý Leo Trotskis. En það er
sannast mála, að þessir leiðtogar
hafa bara ekki verið nógu liðugir,
að snúast eftir vindinum í Kreml,
eða hafa ekki viljað verða við
þeim óskum valdhafa Sovétríkj-
anna að reka fyrir þá hernjósnir
í ættlandi sínu.
Þegar skipanir hafa borizt frá
Moskva, hefur meirihluti flokksins
undantekningarlaust beygt sig og
hlýtt. Fyrst var fyrirskipaður á-
róður gegn hverskonar hervaldi.
Frönsku leiðtogarnir hömuðust þá
af öllum kröftum gegn hinu
„hemaðarlega brjálæði” (þetta
var nú meðan vígbúnaðurinn var
minnstur og friðurinn öruggast-
ur). Eftir Eftir Rapollo-samdrátt-
inn milli þýzku og rússnesku
stjórnanna var fyrirskipað að
skera upp herör gegn Versala-
samningunum og Poncaré, sem nú
um hríð var talinn ábyrgur fyrir
því að hafa hleypt af stað styrj-
öldinni miklu. Jafnfram fyrirskip-
uðu leiðtogar Sovétríkjanna, sem
sjálfir stunda miskunnarlausa
þjóðakúgun í Turkestan, Armen-
íu og Ukrainu, miskunnarlausan
áróður gegn „ránsferð frönsku
stórveldissinnanna í Marokkó” en
nýlendustjórn Frakka þar þykir
hafa tekizt betur en alstaðar
annarsstaðar.
öllu þessu var vandlega gleymt.
eftir að franskur forsætisráð-
herra, sem hét Pierre Laval, tók I
sér einn góðan veðurdag ferð til '
Moskva og talaði þar nokkur
trúnaðarorð við Jósef Stalin í
einrúmi. Þetta var árið 1935. Þeir
herramir undirbjuggu vináttu-
sáttmála milli Sovétríkjanna og
Frakklands. Laval, sem þekkti
þjónslund kommúnistanna í
Frakklandi, heimtaði af Stalin, að
hann léti þá breyta afstöðu sinni.
Stalin gerði þeim boð um að Sov-
étríkjunum væri það haganlegt
að Frakkland hefði aukinn her.
Næsta dag steyptu spámennim-
ir í L’Humanité stömpum í þessu
máli. Herinn, sem þeir höfðu áður
spottað við hvert hugsanlegt
tækifæri, var nú allt í einu orðinn
heilagur í augum þeirra. „Her-
mennimir okkar”, sagði L’Hum-
anite.
Næst var að gera þessa tindáta
Sovétlýðveldanna brennandi af
ættjarðarást. Þá fyrirskipaði
Stalin þeim að taka upp bar-
áttu gegn fasismanum og setja
upp lýðræðisgrímu. Krafan um
alræði öreiganna var nú ekki
lengur á dagskrá, og nú var ástin
ekki öll helguð verkamönnum og
bændum, heldur fengu smáborg-
ararnir ofurlitla hlutdeild í henni
líka -— jafnvel smákaupmennimir
og var meðal þeirra stofnað til
kommúnistiskra samtaka til vam-
ar gegn heildsölunum .
Eftir kosningasigur Alþýðu-
fylkingarinnar komust kommún-
istarnir i stjórnaraðstöðu. Þá
reyndi á þá Thorez og Duclos að
temja þá óstýrilátustu. Nú skyldu
þeir umfram allt sýna skoðana-
andstæðingum umburðarlyndi.Þeir
skyldu klappa fyrir lýðræðissinn-
uðum borgara, sem kom í ræðu-
stólinn á fundum, þeir skyldu
láta fagnaðarlátum, þegar „fé-
lagi” Blum kæmi í ræðustólinn.
Thorez og Duclos söfnuðu fylgis-
mönnum sínum á stórfundi til
þess að láta þá syngja franska
þjóðsönginn. Franski þjóðsöngur-
inn er byltingarsöngur, sagði
Thorez. Þetta gekk erfiðlega í
fyrstu og eiginlega náðu „félag-
arnir” ekki andanum fyrr en
þessu erfiða prógrammsatriði var
lokið og þeir máttu taka upp
Indternationalen. En það tókst nú
að fylgja dagskránni samt. Thorez
og Duclos gættu þess að við öll
hátíðleg tækifæri væru hin þjóð-
legu tákn í heiðri höfð, og þeir
stóðu með tilhlýðilegan andaktar-
svip undir trumbuslætti hersins
og tóku djúpt ofan fyrir þjóðfán-
anum.
Svo kom ágreiningur um af-
stöðu til utanríkismála og fyrst
um Spán. Nú var hætt að hylla
„félaga Blum” og klappa fyrir
borgaralegum ræðumönnum. Þar
á eftir voru Miinchen-dagarnir og
þá linnti ekki ádeilum á Daladier
og Chamberlain fyrir að þeir
stæðu í þjónustu Hitlers og með
því væru þeir að steypa álfunni í
strð.
Þegar 'Þjóðverjar tóku Czeko-
slóvakíu að fullu í marz sl. vetur
,tóku frönsku kommúnistarnir
eðlilega þenna þráð upp að nýju.
Eftir það báru þeir allra manna
fastast fram kröfuna um, að Pól-
verjar væru studdir til að halda
aðstöðu sinni í Danzig og pólsku
göngunum. 1 allt sumar voru þeir
ákveðnir á þeirri „línu”. Hvenær
sem einhver orð féllu í Bretlandi
í þá átt að leitað væri samkomu-
lags í þeirri deilu, var það misk-
unnarlaust dæmt sem svik. Jafn-
fram var franska stjómin brýnd
til þeös að flýta sér að undirrita
samninga við Rússland. Á þann
eina hátt, sögðu leiðtogar
kommúnista, er hægt að fyrir-
byggja þýzka árás á Pólland. Um
hitt var vandlega þagað, að Stal-
in krafðist þess að fá óbundnar
hendur í báltisku löndunum og |
finnska flóanum og að brezka og
franska stjórnin hikuðu við svo
svívirðileg hrossakaup.
Við verðum að berjast vegna
Póllands, fyrir pólsku göngin og
Danzigl Við verðum að berjast
gegn Hitlerstjórninni í Þýzka-
landi! Slík voru heróp kommún-
ista í Frakklandi 1939!
En svo kom þýzk-rússneski
sáttmálinn. Stalin varð þreyttur á
því að biðja Frakkland og Eng-
land um að mega í vinsemd og
friði kúga Eistland, Lettland og
Lithauen og setja þar upp bæki-
stöðvar fyrir her sinn. Hann
samdi því um þetta við herra von
Ribbentrop.
Louis Aragon heitir 'maðui'
Hann var áður kunnur sem skáld)
en er nú aðalritstjóri kommún-
istisks síðdegisblaðs hér í París
Hann hafði í heilt ár deilt á upp-
gjöfina í Munchen og krafizt þess
að ruddalegur yfirgangur Hitlers-
stjómarinnar væri stöðvaður með
vopnavaldi. Honum kom fréttin
um tryggðasáttmálann óvænt, og
í fyrstu vissi hann ekki sitt rjúk-
andi ráð. En hann er máður fljót
ur í viðbrögðum og áður en varði
var því líkast sem yfir hann kæmi
heilagur andi, og honum varð
þetta allt ljóst: Sovétríkin höfðu
leikið þarna snjallan leik í tafli
til þess að bjarga friðnum og Pól-
landi. Stalin hafði sundrað and-
kommúnistisku samtökunum
brotið Berlín-Róm öxulinn. Japan
Italía og Ungverjaland mundu nú'
lofa Hitler að róa einum á báti
Svo væri Jósef Stalin fyrir að.
þakka.
Svo liðu stundir fram. Næstu
daga hófst ófriðurinn, þar á eftir
gerðu Rússar herhlaup sitt inn í
Pólland og skiptu því bróðurlega
með Þjóðverjum. Síðan kúguðu
þeir baltisku löndin og settu Finn-
um kostina. Þá sendu kommúnist-
isku leiðtogarnir í Frakklandi út
friðarávarp! Nú var ekki lengur
talað um að stöðva ruddalegan
yfirgang Hitlersstjórnarinnar með
vopnavaldi, heldur um nýja
Múnchen-uppgjöf. Ekki blóðsút-
hellingar sögðu þeir. Nú var písl-
arsaga Czekoslóvakíu gleymd
gleymd var krafan um baráttu
fyrir rétti Póllands til Danzig og
pólska hliðsins, gleymd var kraf-
an um rétt og sjálfstæði smáþjóð-
anna — allt gleymt ,sem áður var
heilagt. Og skýringin á þessu er
einföld: Þeir höfðu fengið ný fyr-
jrmæli frá Moskva á þessa leið:
Tegundír af brennsluolium:
BENSÍN
SUNNA
J0TUNN V. O,
SÓLAROLÍA
DlESELOLlA
DIESOLEUM
M1ÐST0ÐYAROLÍA
Úrvalsgasdí — Allfaf söm

Allar algengar fegundír af
Vacnnm
smurníngsolíum.
Réffar tegundír á allar vélar.
(Sölufélag fyrir An$lo~Iranían Oíl Co., Ltd.
o$ adalsalar fyrír Vacuum Oíl Co.).
'Hverjum verkamanni ber að berj-
ast. gegn stríði og stórveldastefnu
Sovétrikin og Þýzkaland vilja
friö, þar sem nú er lokið óréttlæti
Versalasamninganna. Sovétríkin
og Þýzkaland vilja ekki fórna lífi
saklausra manna, vilji ekki láta
vopnaverksmiðjurnar segja fyrir
verkum í pólitík Evrópu og vilja
ekki vera sendisveinar fransk-
brezkrar stórveldastefnu og auð-
valds!
En eftir alla þessa pólitísku
snúninga franskra kommúnista,
var ekki unnt að telja nokkrum
heilskyggnum manni trú um að
i þeir ættu snefil af arfi eftir
I Robespierre, Danton eða Marat
og aðra leiðtoga frönsku bylting-
arinnar. Menn sáu að þeir voru
bara þjónar Jósefs Stalins. Svo
var flokkurinn bannaður og eign-
ir hans gerðar upptækar, án þess
að þessi flokkur, sem fyrir stuttu
var öflugasti kommúnistaflokkur
utan Rússlands, reyndi að koma
nokkrum vörnum fyrir sig. Bann-
ig á flokknum var í reyndinni
þarflaust, því að hann var í al-
gerri upplausn. Jafnvel verstu
grunsemdii-nar um hann reyndust
allar réttar. Leiðtogar hans höfðu
lifað á styrkjum frá Moskva og
voru ekki annað en blind og vilja-
laus verkfæri erindreka Sovét-
Rússlands.