Morgunn - 01.01.1978, Blaðsíða 35

ALDAHVORF
33
skapaða, allar orkubirtingar heimsins, og það er þessi eilífa
vera, sem er í náunga okkar og einnig í okkur sjálfum. Eln úr
því að lífveran er eilíf, hvernig má það þá vera, að við sjáum
hana aldrei sem eilifa, heldur aðeins tímabundna veru? — Það
er eingöngu sökum þess, að sú andlega starfsemi eða það
skynjanaform, sem ætti að birta okkur eilífðareðli verunnar,
er á svo lágu stigi, að það nær ekki til vökuvitundarinnar.
Það er þessi ófullkomleiki skynjunarhæfninnar, sem er sá
„dauði“, er verða skyldi afleiðing „syndafallsins“ eða „neyzl-
unnar af skilningstrénu“.
XXIV.
>Dauðinn“ — afleiðing „neyzlunnar af skilningstrénu“.
Þessi „dauði“ er því ekki gjöreyðing eða endalok lífverunn-
ar, heldur aðeins svo stórlega skert eða takmörkuð skynjun-
arhæfni hennar, að hún getur ekki lengur skynjað hið háa
eilífðareðli sitt. En þegar hún fær ekki skynjað eilífðareðli
S1tt, heldur aðeins stuttan tímabundinn hluta þess, og heldur
að þessi hluti, sem er eitt jarðlíf, sé öll tilvera hennar, þá er
augljóst að frá kosmiskum sjónarhóli er veran „dauð“. Þekk-
lng hennar á eilifðareðli sínu, sem hún hafði upprunalega til
að bera í „Paradís“, hefur glatazt. Á þessu sviði er veran
°rðin meðvitundarlaus.
XXV.
Mestur hluti jarðneskra manna eru „kosmiskt dauðar“
verur.
Frá þessum kosmiska „dauða“ eða „meðvitundarleysi“ ligg-
nr leiðin aftur til æðri þekkingar. Þetta afturhvarf til æðri
þckkingar gengur undir nafninu „þróun“. Slík þróun er löng
röð síhækkandi vitundarstiga. Lægstu stigin mynda algera
kosmiska vanþekkingu. Á efnislega sviðinu ber mikið á þess-
u® stigum vitundar. Lægstar eru þær verur, sem fremja mest
3