Morgunn - 01.12.1978, Blaðsíða 50

144
MORGUNN
auki að ]iví að hljóta verðlaun fyrir góða ástundun, og þama
minntist ég þess er ég hlaut þau. Þannig héldu minninga-
myndirnar áfram og upp eftir skólaárum mínum allt til
fyrstu áranna í háskólanum þar sem ég var nú.
Þessar ævimyndir komu í réttri tímaröð og þær voru í þrí-
vídd, svo manni fannst sem maður gæti gengið inn í þær og
orðið hluti af þeim og þær vom í eðlilegum litum. Til dæmis
gat ég fylgst nákvæmlega með öllum hreyfingum mínum
þegar mér varð á að hrjóta uppáhaldsleikfangið mitt og þar
var hárrétt á öllu haldið, enda er mér þetta atvik mjög vel
minnisstætt enn í dag. Þó var nú ekki eins og ég sæi þetta
frá mínu eigin sjónarhorni, heldur ])ví líkast sem þessi litla
sLúlka væri önnur stúlka sem ég sæi á kvikmynd innan um
önnur börn á leikvelli. En allt að einu var þetta ég, enda
sá ég sjálfa mig gera ýmsa þá hluti, sem mér eru vel minn-
isstæðir.
t rauninni sá ég ekki ljósið meðan ég fylgdist með þessari
æviupprifjun, enda virtist veran hverfa jafnskjótt og hún
hafði lagt spurninguna fyrir mig og þó þóttist ég finna fyrir
nærveru hennar áfram, enda var sem hún leiddi mig gegn-
um endurminningamar og svo gerði hún athugasemdir við
þær endrum og eins. Mér fannst þó ekki sem ljósveran þyrfti
að horfa á myndirnar lil þess að sjá hvað ég hefði aðhafst —
það vissi hún fyrir —- en hún valdi úr nokkrar minninga-
myndir og eins og skerpti þær fyrir sjónum minum, svo að
enginn vafi gæti leikið á því að ég myndi eftir þeim.
Á meðan á þessu stóð vakti ljósveran stöðugt athygli á
gildi kærleikans. 1 sambandi við það dró hún fram i mynd-
unum ýmislegt af samskiptum minum við systur mína. Þar
kom fram, að stundum hafði ég sýnt af mér eigingirni, en
einnig voru þar þættir, þar sem ég sýndi henni ástúð og
skipti réttilega með henni. Veran lagði áherzlu á að mér
bæri að reyna að vinna öðrum allt það gagn sem ég mætti.
Allt að einu gætti hvergi ádeilu í þessum ábendingum. Þegar
veran kom að atriðum, sem sýndu eigingirni í fari mínu, var